فکر می‌کنم زمانش رسیده که بپذیرم قرار نیست آقای تبریزی فیلمی حتی نزدیک به مارمولک بسازه. احساس می‌کنم سه روز تو سالن بودم، فیلم کند، بی محتوا، بدون فیلم‌نامه‌ی درست و حسابی، شوخی‌های تکراری لوس توییتری، حامد بهداد همیشگی، آزاده صمدی تکراری ساعت پنج عصر. حتی لبخند به لبم نیومد، شاید تا قبل سال ۹۰ یک چنین معجونی، در حد یک آیتم ده دقیقه‌ای بتونه برای مدتی سرگرم‌کننده باشه، ولی واقعاً خیلی دیره برای این فیلم اینقدر ضعیف.