از اونجایی که اغلب نمایش های این روزها به خاطر مشکلات اقتصادی و شرایط عجیب و غریب تماشاخانه های خصوصی کمتر جلوه‏ ای از تصویرسازی درخشان و ایده‎های طراحی صحنه ی ناب برخوردارن، ناخودگاه هر وقت قراره اثری از دکتر رفیعی ببینم، حال تشنه‏ ای رو دارم که قراره از زیبایی شناسی بصری فوق العاده ای در تئاتر سیراب بشم؛ با وجود اینکه این اثر دکتر رفیعی فوق العاده بود ولی شگفت زده نشدم... انگار فشار اقتصادی به کار بزرگانی مثل دکتر رفیعی هم رخنه کرده...صحنه ایستا بود و جلوه ی خاصی نداشت، یا درست اینکه بگم بعد از گذشت 10 دقیقه از نمایش دیگه جذابیتی نداشت، همین نکته در مورد میزانسن‏ ها هم صدق میکرد... ‎
با توجه به فرتوت بودن سالن های نمایشی ، زمان طولانی آثار گاهی واقعا عذاب آور به نظر می‏رسه؛ خانه برناردا آلبا نیز طولانی بود... بسیار از بازی خانم تیموریان لذت بردم و در نهایت یک خسته نباشید جانانه به همه ی بازیگران و عوامل این نمایش... فردا 22 دی تولد استاد دکتر رفیعی براشون از خدا سلامتی و آرامش میخوام