خاک سفید و بازیگرانی که درخشان بودند. با توجه به اینکه علاقمند پرو پا قرص نمایش های اجتماعی هستم، خاک سفید گزینه مناسبی برای تجدید دیدار با تاتر بود. در همان آغاز ورود به سالن موسیقی و صحنه همه چیز را لو می دهد و می گذارد کف دستت و می گوید با چه جور نمایشی مواجهه خواهی شد. اما قصه و ادم هایش آرام آرام خودشان را به معرفی می کنند. باید تا میانه نمایش صبوری کنی تا روابط ادم های نمایش و دغدغه کلی شان را درک کنی... و مشکل من دقیقا با همین دغذغه است. انتقامی از برادر، دعوای برادان خلافکار... به محض اینکه این موضوع را می فهمی نمایش کم کم مثل شمعی یکباره خاموش می شود چون به خودت می گویی این همه تلاش برای همین... گویی منتظر چیزهای دیگری هستی... فضا سازی و خلق حال و هوای کلی اثر را دوست داشتم، اما گمان می کنم قصه می توانست چیزهای دیگری جز روایت پریشانی چند غربت نشین و عادی سازی زندگی و معاش با مواد مخدر داشته باشد. خشونت و زبان در ناخودآگاه من را یاد مک دونا می انداخت. اما فرم و ساختار نمایشنامه عقیم می ماند و تبدیل به یک مک دونای وطنی نمی شود و در نهایت در قد و قواره ی فیلمی مثل شنای پروانه باقی می ماند. دیالوگ نویسی خوب و جاندار بود، اما گاهی کلمات نافهموم می شدند، مخصوصا در مورد بازیگری که یک چشمش در کودکی آسیب دیده و کارکتری محوری هم داشت. به هر حال خاک سفید نمره قابل قبول می گیرد و باید به این گروه جوان خسته نباشید گفت.
چند گله کوچک ، صدای موسیقی آغاز نمایش بسیار کر کنده است.
در شبی که به تماشای اثر نشستیم متاسفانه فاصله گذاری مربوط به کرونا رعایت نشده بود و خیلی از تماشاگران در آغاز و میانه نمایش ماسک خود را برداشته بودند. کاش سالن شهزاد تمهیدی برای این موضوع بیاندیشد.

بعد از مدت‎ها دوباره نفس کشیدن در هوای تاتر را تجربه کردم. به خاطر کرونا مدتی طولانی از تاتر عزیرم دور بودم. حالا دیگر می‏شود به اعتماد نام سجاد افشاریان کاری را برای دیدن انتخاب کرد. نمی‎دانم مدت‎هاست تاتر ندیده ام یا انتظارم زیادی بالا رفته... خاطره گویی های نمایش من را نیمه راه رها می کردند و جهان نمایش برایم غریب و گنگ می آمد. صادقانه بگویم در همه چیز کمی ادای روشنفکری دیدم. بازی ها بد نبود اما چنگی هم به دل نمی زد. با این و جود نمایش لحظات درخشانی دارد که نمی شود نادیده اش گرفت.

قطعا این اجرا بهترین اجرا از آثار دورنمات نیست، اما بواسطه کارگردانی پیروز فر و توقعی که در مخاطب به وجود می آورد دیدنی می شود. فارغ ار کشدار بودن بعضی صحنه ها و بازی‎های نسبتا خام برخی از بازیگران جوان، اثر نمایشی قابل تحمل است. هر چند در یک نگاه کلی باید گفت این نمایش نسبت به کارهای قبلی کارگردان اتفاق ویژه ای محسوب نمی شود و چه بسا پیروز فر را بتوان کارگردان و بازیگر نمایش های جمع و جور با تعداد پرسوناژ اندک دانست.

بزرگترین ویژگی اکوان دیو، کیفیت اجراست. کیفیتی که در صحنه، لباس، کارگردانی، متن و بازی‎ها به خوبی قابل تشخیص است. تا جایی که وقتی از سالن نمایش بیرون می‏آید به خودتان میگوید آفرین به این گروه اجرایی که تا این اندازه هماهنگ بودند. آفرین به کارگردان و گروه همدل اش و ایده های جذاب اجرای شان ... این نمایش رو از دست ندید چون علاوه به نگاه متفاوتی که به شاهنامه داره ، اجرای دقیق و پرزحمتی را خواهید دید که خالی از لطف نیست

از اونجایی که اغلب نمایش های این روزها به خاطر مشکلات اقتصادی و شرایط عجیب و غریب تماشاخانه های خصوصی کمتر جلوه‏ ای از تصویرسازی درخشان و ایده‎های طراحی صحنه ی ناب برخوردارن، ناخودگاه هر وقت قراره اثری از دکتر رفیعی ببینم، حال تشنه‏ ای رو دارم که قراره از زیبایی شناسی بصری فوق العاده ای در تئاتر سیراب بشم؛ با وجود اینکه این اثر دکتر رفیعی فوق العاده بود ولی شگفت زده نشدم... انگار فشار اقتصادی به کار بزرگانی مثل دکتر رفیعی هم رخنه کرده...صحنه ایستا بود و جلوه ی خاصی نداشت، یا درست اینکه بگم بعد از گذشت 10 دقیقه از نمایش دیگه جذابیتی نداشت، همین نکته در مورد میزانسن‏ ها هم صدق میکرد... ‎
با توجه به فرتوت بودن سالن های نمایشی ، زمان طولانی آثار گاهی واقعا عذاب آور به نظر می‏رسه؛ خانه برناردا آلبا نیز طولانی بود... بسیار از بازی خانم تیموریان لذت بردم و در نهایت یک خسته نباشید جانانه به همه ی بازیگران و عوامل این نمایش... فردا 22 دی تولد استاد دکتر رفیعی براشون از خدا سلامتی و آرامش میخوام

عالی. فوق العاده، یه کار خوب دیدنی... توصیه می شود به شدت

این کار، همون دوزخ سارتر و اینکه گروه نام اثر رو تغییر دادن رو نپسندیدم، چون به نظرم سارتر بهترین اسم رو انتخاب کرده. با احترام خانم قاسمی حرفی در کارگردانی برای گفتن نداشتند. ایده و نگاه متفاوتی به متن وجود نداشت، همین متن رو چند ماه قبل در تماشاخانه ‏ی شهرزاد با بازی توماج دانش بهزادی دیده بودم. بازی بازیگران مرد در اون اجرا قوی تر و پخته بود. خروج ممنون رو تنها به خاطر انرژی و خلاقیت خانم سهیلی میتوان تحمل کرد و گرنه یه کار معمولی معمولی خیلی معمولی همین و اگر متن دوزخ سارتر رو مطالعه کنید و این اجرا را نبینید، چیزی رو از دست نمی‏دیدن.

با تعاریفی که دوستان از این نمایش داشتند، انتظار دیدن یک شاهکار را داشتم، اما اثر یک فرزین محدث درجه یک داشت، همین... متن و دغذغه‏‎های طرح شده را نپسندیدم، یا بهتر است بگویم دغدغه ی من نبود... گاهی چند پاره و آشفته می‏شد، کارگردانی از متن جلوتر بود... در کل قابل تحمل بود ولی نه آنقدرها که برخی دوستان به شکل اطرافی از کار تعریف می‏کنند.

خیلی خوشحالم که نمایش فیل در تاریکی رو دیدم. یه نمایش شسته رفته با بازی‏های به قاعده، دیالوگ‏ نویسی خوب و کارگردانی درخشان. همه چیز سرجای خودش بود، آنقدر که در طول نمایش چیزی شما را به عنوان مخاطب آزار نمی‏داد. تماشاگر به واسطه فضاسازی درست کارگردان و طراحی صحنه خلاقلانه ،خیلی زود وارد دنیای اثر و دنیای شخصیت‏ها شده و آرام و بی‏صدا با قصه‎ی آدم‏های نمایش پیش می‏رود. بازی بازیگران جوان نمایش قابل ستایش است. آقای ابراهیم عزیزی و بازیگری که نقش سید ممد را بازی می‏کردند بی نظیر بودند، در تمام مدتی که خانم شریفی دیالوگ می‏گفتند، آهنگ صدا و نوع ادای کلماتشان من را به یاد خانم سهیلا گلستانی می‏‏انداختند. همگی خدا قوت و دستمریزاد.