زنده باد دهه شصت.را دوست داشتم. تلفیقی از رویا و کابوس. تلاش برای فرار از کابوس و پروراندن رویا در ذهن، کابوسی که آرزو را ، رویا را تباه کرده است. زنده باد دهه شصت تلخ است سیاه است اما همینی‌ست که هست. واقعیتی از زندگی فراموش شدگان و به حاشیه رفتگان که حالا سیلی محکمی میشود بر صورت ما. تلخی‌اش کامم را تلخ می‌کند و راه گریزی نیست. برای همین است که در انتهای نمایش سفت و سخت بر صندلی هایمان فرو رفته‌ایم.