دانشجویان تئاتر کارگاه دکور تالار وحدت را فتح کردند

گزارش مهر نیوز از اجرای "اسایلم" در کارگاه دکور بنیاد رودکی


http://www.mehrnews.com/news/2966308/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%D8%AC%D9%88%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AA%D8%A6%D8%A7%D8%AA%D8%B1-%DA%A9%D8%A7%D8%B1%DA%AF%D8%A7%D9%87-%D8%AF%DA%A9%D9%88%D8%B1-%D8%AA%D8%A7%D9%84%D8%A7%D8%B1-%D9%88%D8%AD%D8%AF%D8%AA-%D8%B1%D8%A7-%D9%81%D8%AA%D8%AD-%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D9%86%D8%AF

نمایش «کابوس نامه» با افتتاح سالن تئاتر «پارین» از روز دوشنبه ۱۷ مهرماه اجراهای خود را آغاز کرد.
این نمایش تجربه ای نو از وحید رهبانی است که در طول یک سال کارگاه او با جمعی از هنرجویان تئاتر به دست آمده است.
«کابوس نامه» بر اساس رویاها و کابوس های هنرجویان کارگاه تئاتر(دیوار-نقشینه) شکل گرفته است.
در اجرای این اثر سعی بر آن است که از طریق درگیری تمامی احساسات، به تماشاگر آزادی کامل برای تخیل تصاویر و در نتیجه “دیدن” قصه داده شود.
علاقمندان به دیدن «کابوس نامه» می توانند برای خرید اینترنتی بلیت این نمایش به وب سایت گروه تئاتر «نقشینه» به آدرس www.naqshinehtheatre.ir ... دیدن ادامه ›› مراجعه کنند.
هم چنین بلیت های این نمایش به صورت حضوری در تئاتر «پارین» آماده ی فروش است.
تئاتر «پارین» در موزه ی «زمان» در خیابان ولی عصر- خیابان شهید فلاحی (زعفرانیه) نبش کوچه ی پرزین بغدادی واقع شده است.
هم چنین شماره تلفن های ۰۹۳۶۴۳۱۴۷۶۶ و ۰۹۳۵۳۸۶۶۳۷۶ آماده ی پاسخ گویی به سوالات مخاطبان است.
«کابوس نامه» از تاریخ یاد شده هر شب در دو سانس ۱۹ و ۲۰:۳۰ اجرا خواهد داشت.
ظرفیت سالن اجرای این نمایش در هر سانس فقط ۵۰ نفر است.
لازم به یاد آوری است گروه تئاتر «نقشینه» و مدیریت تماشاخانه ی «پارین» تجربه ی این نمایش را به افرادی که دچار عوارض قلبی و عصبی اند، بانوان باردار، کسانی که دچار حساسیت های بویایی و پوستی اند (آلرژیک) و افراد ناشنوا یا کم شنوا توصیه نمی کنند و هیچ گونه مسئولیتی در قبال بروز هر گونه مشکل به عهده نخواهند داشت.

سلام دوستـــــان

جدول زمانبندی اجراهای جشنواره دانشجویی

http://www.iifut.com/news/assets_c/2012/05/50-197.html

کسی پیشنهاد خاصی داره ؟

سلام دوستان
عیدتون مبارک
امروز بعد از ظهر برای دیدن نمایش ولپن میرم ، خوشحال میشم بتونم دیداری هم با بچه های دیوار داشته باشم .


-------------------------------------
درب ورودی کارگاه نمایش
ساعت 5:20

فکر کنم سه ساعتی میشه اینجا تو ایستگاه منتظرشم . اوتوبوسها پر و خالی از جلوم رد میشن اما هیچ زنی با روسری کبود ازشون پیاده نمیشه . سه شنبه خودش بهم گفت که میاد درست وایستاده بودیم جلوی شمشادای حرص نشده دم مسجد . یه لبخند مضطرب گوشه لبش دلمه بسته بود گفت که میاد با همون روسری کبود .اما، هنوز نیومده . دلم شورش ُ میزنه ، نکنه که نیاد . میلرزم . از روی صندلی چرک گرفته ایستگاه پا میشم تا لب جوب با قدمهای کند شده میرم . یه نگاه به آسمون میکنم یه نگاه به چهار راه. پشت چراغ قرمز اتوبوسی نیست ، سرم میندازم پایین بی اختیار نگاهم رد آب رو میگیره ، یه موش از این ور آب میره اون ور و با یه جهش موزیانه میره تو سوراخ یه فاضلاب . موش بیچاره دم نداشت ، شاید که دمش گیر کرده باشه لای پره های دوچرخه یا شاید یه سوپور موقع باز کردن راه آب ناغافل بریدتش ، چه تیری کشیده وجودش . ضربه محکم جسمی سخت منُ از افکارم، از جوب بیرون میکشه ، مردی موقر با کت و شلوار و کیف سامسونت از کنارم عبور کرد غرق در افکار خودش و بی توجه به برخورد کیفش با ساق پام . با چشمام دنبالش میکنم سر چهار راه بین آدما گم میشه . چراغ سبز شده ولی هنوز اتوبوسی نیست . برمیگردم رو صندلی چرک لم میدم ، دستامُ تو جیب شلوارم میکنم تا کمتر احساس عاطل بودن داشته باشن ، صدای الله اکبر با صوت تو فضا می پیچه . دلم میلرزه . احساس غربت میکنم . یه بغضی تو گلوم می پچه . سعی می کنم خفش کنم اما با تمام وجود می خواد که لبریز شه . چشمهام بی جهت می چرخونم . قصابی روبروی ایستگاه با بی حوصلگی و زحمت کرکره مغازشو پایین میکشه .تمام فروش امروزش چهار تکه استخون لخت بود که گذاشت دم باغچه برای گربه ها ، از این معامله راضی به نظر می رسید.
اتوبوس زردی تو ایستگاه نگه میداره . به خودم میام . هنوز منتظرم . در بین زنهای پیاده شده از اتوبوس روسری کبودی نمی بینم . سه ساعت و سی دقیقه گذشته...

صدای همهمه و نگاه های سنگین مردمی که با خنده های نیش دار و جملات سرتا پا بی معناشون میخوان خودی نشون بدن , مثل آوار رو سرم خراب شده . حوصله م سر رفته به کفش هام خیره می شم ، کفشهای کتونی رنگ و رو رفته ام . چشمم سیاهی میره ,میرم به باغ آلبالو ، شاخه های نو شکوفه , توپ سفید و سرخ عباس که روی هوا چرخ میزنه ، میره صاف میخوره به شاخه ی آلبالو. بارون می باره، بارونی از شکوفه. با رقص شکوفها میرقصیم با دستایی باز مثل عقاب دراوج عشقبازی با آسمون .سرم گیج میره , می افتم در چاله ای پرآب, کفش های کتونی نونوارم گِلی میشه .نگاهم را از زمین به آسمون میکشم هنوز به اوج نرسیده چشمام گره می خوره به نگاهی که خیره کفشهام شده . مثل شکوفه های آلبالو میریزم.

یادآوری روزهای تلخ ، تلخ بود.
در تن پوشی از سانسور تمام حرفها زده شد؟
_________________________________________
موافقم با آقایان امید علی و یزدان نژاد .
اما در کل دوستش داشتم

تا رویای پروازم را
در این پیله بخشکانی
شعله نمی خواهد
در آب جوشانم در بیانداز !
وه !
چه پرواز ناتمامی
در سرم بال می زد ...

*ابراهیم منصفی*

رو پشت بوم یه ساختمان خیلی خیلی بلند بودم بدون حصار , شهر با چراغ های روشن و خاموش در زیر پاهایم بود و انگار که سر ا پا به فرمانم . باد میوزید از سمت کوه ها , از شمال از جایی که تکه ابر های پراکنده بود . سبک شدم مثل پر, با وزش باد انگار که میرقصیدم. باد موهایم را با خود میبرد . صدای قهقه خنده هایم در شهر می پیچید . ابر شد , بارانی شد , رعد زد , خیس شدم . ترسیدم . شهر دیگر پیدا نبود .

تنها شدم , رویای کابوس گونه ام دیگر رنگ نداشت.

خیابان سنگینی عجیبی داشت . سکوت بود و سکوت . وقتی تو خیابان قدم میزد صدای برخورد پاشنه کفش هایش را با آسفالت سفت و سخت خیابان حس میکرد, حتی صدای نفس های خسته اش و صدای افتادن برگ از شاخه درخت را.
به درب آپارتمان رسید . بی حوصله کیف دستی اش را باز کرد و تو خرت و پرت های کیفش به دنبال کلیدهاش گشت از صدای چرغ چرغ کلید ها توی کیفش , بلاخره انهارا پیدا کرد .تو قفل انداخت . صدای چرخش کلید توی قفل در فضای راهرو پیچید و بعد باز هم صدای خسته پاهاش که انگار رمقی برای بالارفتن نداشتن در برخورد با سنگ های سرد به گوشش میرسید . به آپارتمانش رسید . سیاهی خانه از پنجر های بالای در حس ایستایی را در او ایجاد کرد. درو باز کرد, خانه آبـی بود . کیفش را همانجا رها کرد و رفت روی کاناپه جلوی تلویزیون با بی حوصلگی لم داد , صدای جیـر جیـری در کل خانه طنین انداخت.
تلویزیون را روشن کرد . نور سفید ی به روی دیوار افتاد . سفید – سیاه – سفید - سیاه – سیاه .
به سراغ یخچال رفت , غذایی نیم خورده ای را با همان ظرف پلاستیکی اش برداشت و گرم نکرده روی کاناپه شروع به خوردن کرد با شتها یا بی اشتها , شاید هم از سر عادت , نمیدانست. در سکوت سنگین فقط صدای جویدن به گوشش میرسید.
چشم هایش که به زحمت باز بودند حالا دیگر بی زحمت می خواست بسته باشد . روی همان کاناپه خوابش برد بدون اینکه بفهمد کی ؟

پریسا جان زمانش اگه اشتباه نکنم 70 دقیقه است .
من هم خیلی دوستش داشتم . تکرار و تکرار نداشت . بازی ها خوب بود حتی میشه گفت عالی البته کمی موافق با آقای بازاری ولی در یک مورد. طراحی صحنه خیلی دوست داشتم. فرصت تمرکز رو بهم میداد.شاید شمارو نخنداند ( طوری که مرسوم شده متاسفانه ) اما درگیر میشید. من که شدم
خوشحالم که تیغ سانسور به بعضی جاها نرسیده بود ):

***سپاس از آقای ایرجی***