فکر میکنم بهتره روزی که موزهی سینما نیمبهاست برم که لااقل با حداقل هزینه سرخورده بشم. شما ببینید خاطرات لیلی با من است و مارمولک با من چه کرده که هنوز کورسوی امیدم به کمال تبریزی رو از دست ندادم. چیه این آدم واقعاً؟ یه مشت رگ و عصب و امید واهی.
متاسفانه تا وقتی که فیلمنامه ها فقط در حد یه ایده باحال هستن، از دست امثال تبریزی ها هم کاری ساخته نیست..
به شخصه رفتم فرهنگ تا ببینم صندلی هایِ برقیِ تازه تعویض شدشون چه جوریه؟! :))