رهبرِ زنان رنجور...
روزهای نارنجی، اگرچه یک سناریوی تقریبا تکراری دارد، اما انتخاب لوکیشن آن و خروج از فضاها و لوکیشن های بسته آپارتمانی نقطه قوت آن است. روزهای نارنجی اگرچه با حضور پر رنگ و محوری هدیه تهرانی می درخشد؛ اما نقاط تاریکی مثل نداشتن دیالوگ زن و شهر (هدیه تهرانی و علی مصفا) در طول فیلم، مخاطب را نسبت به نقش و حضور علی مصفا بد بین می کند. البته که علی مصفا در آخر با همدل کردن کارگران کار نصفه و نیمه مانده را به اتمام می رساند، اما رد و بدل نشدن دیالوگ بین او و هدیه تهرانی به عنوان زن و شوهر موضوع است که به چشم می آید. در کنار همه این موارد جزئی، این فیلم را می توان فیلم موفق و خوش ساختی دانست که تا آخر مخاطب را منتظر نگه می دارد. فیلم علاوه بر فیلمنامه روان از شخصیت پردازی خوبی هم برخورد دار است. هم مهران احمدی، هم کارگران فصلی و هم علیرضا استادی، هر کدام در شخصیت خود به خوبی بازی کرده اند.