خاک سفید و بازیگرانی که درخشان بودند. با توجه به اینکه علاقمند پرو پا قرص نمایش های اجتماعی هستم، خاک سفید گزینه مناسبی برای تجدید دیدار با تاتر بود. در همان آغاز ورود به سالن موسیقی و صحنه همه چیز را لو می دهد و می گذارد کف دستت و می گوید با چه جور نمایشی مواجهه خواهی شد. اما قصه و ادم هایش آرام آرام خودشان را به معرفی می کنند. باید تا میانه نمایش صبوری کنی تا روابط ادم های نمایش و دغدغه کلی شان را درک کنی... و مشکل من دقیقا با همین دغذغه است. انتقامی از برادر، دعوای برادان خلافکار... به محض اینکه این موضوع را می فهمی نمایش کم کم مثل شمعی یکباره خاموش می شود چون به خودت می گویی این همه تلاش برای همین... گویی منتظر چیزهای دیگری هستی... فضا سازی و خلق حال و هوای کلی اثر را دوست داشتم، اما گمان می کنم قصه می توانست چیزهای دیگری جز روایت پریشانی چند غربت نشین و عادی سازی زندگی و معاش با مواد مخدر داشته باشد. خشونت و زبان در ناخودآگاه من را یاد مک دونا می انداخت. اما فرم و ساختار نمایشنامه عقیم می ماند و تبدیل به یک مک دونای وطنی نمی شود و در نهایت در قد و قواره ی فیلمی مثل شنای پروانه باقی می ماند. دیالوگ نویسی خوب و جاندار بود، اما گاهی کلمات نافهموم می شدند، مخصوصا در مورد بازیگری که یک چشمش در کودکی آسیب دیده و کارکتری محوری هم داشت. به هر حال خاک سفید نمره قابل قبول می گیرد و باید به این گروه جوان خسته نباشید گفت.
چند گله کوچک ، صدای موسیقی آغاز نمایش بسیار کر کنده است.
در شبی که به تماشای اثر نشستیم متاسفانه فاصله گذاری مربوط به کرونا رعایت نشده بود و خیلی از تماشاگران در آغاز و میانه نمایش ماسک خود را برداشته بودند. کاش سالن شهزاد تمهیدی برای این موضوع بیاندیشد.