این نمایش برای من مصداق بارزی از وجده؛
وجد بازی، وجد موسیقی، وجد نگارش، وجد خوانش، وجد صحنه، وجد کارگردانی، وجد نور و تخیل و شور و هیجان و... ♥️؛
وجدی که قبل از اجرا با شنیدن صدای موسیقی‌‌ش تو راهروی سالن تو مغزت کوبیده میشه و وجدی که تا روزها بعدش با کنکاش سر نمادها و معانی ادامه پیدا میکنه؛
بقول آقا رضا جاویدی عزیز مگه آدم از یک نمایش چی میخواد؟؟

عرض درود و خسته نباشید دارم خدمت جناب اسکندری و تمام دوستان گروه که این وجد رو برامون فراهم کردن ❤️🩸🎭

پ ن: میخواستم از سیاست نبودن دوستان عکاس در سالن هم تشکر کنم، به نظرم سکوت و آرامش حین اجرا وابستگی زیادی به این مسئله داره.