#احتمال_تحقق_آرزوهای_محال

ساختن این مدل کارهای تجربی و کارگاهی دقیقا مثل راه رفتن روی لبه تیغ میمونه... پاهات زخم میشه، درد داری ولی اگر عاشق باشی میری تا تهش تا بلاخره از یک طرف بیفتی. این مدل کارها معمولی و حد وسط نداره. یک طرف لبه افتضاحه و طرف دیگرش عالی...
یادمه تابستون نود و هشت بود که سجاد استارت این کارو زد... چند ماه اول کنارش بودم و تمرینارو میدیدم. صادقانه بگم امیدی به، به ثمر نشستن این شیوه نداشتم. یادمه همش به سجاد میگفتم نکن، شکست میخوری، میان میخندن بهمون... ولی سجاد به کاری که میکرد ایمان داشت. ته دلم همیشه میترسیدم ازین مدل کار کردن... سه سال گذشت و سجاد نترسید... نترسید و ایستاد و مقاومت کرد و بلاخره کار رو به اجرا رسوند.
دیشب که کاررو دیدم با تموم وجودم کیف کردم. میخندیدم و بعضی جاها اشک می ریختم و همش منتظر بودم تموم بشه تا بایستم و محکم دست بزنم برای اینهمه نبوغ‌ و‌ خلاقیت...
اینکه یه کار تجربی مبتنی بر داداییسم بسازی فقط دو‌ تا عامل لازمه که کار خوب از آب دربیاد... نظم و انسجام و دومی عشق
من دیشب عشق به تئاتر، ... دیدن ادامه ›› صحنه و ارائه رو‌ توی صورت تک تک بچه ها میدیدم...
دیدن کار خوب خیلی کیف میده مخصوصا وقتی کار رفقات باشه، کیفش دوچندان میشه...
دستمریزاد به برادرم سجاد داغستانی که نترسید و جسارت ادامه دادن داشت...