روزگاران گذروندم در تیوال و این آخرین پستی هست که تو این صفحه میگذارم تا روزی که دوباره بوی خوش زندگی در تیاتر بپیچه اینجا.حتی اگر به دیدن نمایشی برم هم چیزی نخواهم نوشت تو صفحه ای که یه ویترین شده و هیچ نظارتی روش نیست.از بیرون زیبا و از درون مخروبه ای.ای کاش حداقل برنامه ای جایگزین داشت تا با این حجم از عکس و متنهای نامرتبط و شماره دادن و گرفتن مواجه نمیشدیم.

یاد روزگارانی بخیر که مادرم هنوز تو این دنیا نفس میکشید...تیاتر میرفتم مرتب..و این صفحه خانه ای بود دلنشین

روزگار خوش