مده آی امین سعدی و به سبب او باران شادپوری کارگردان اثر در تلاش است تا مخاطبش را در کابوسی هولناک نگاه دارد، آنها با حذف برخی شخصیت ها و تیپ های نمایش چون سرآهنگ، همسرایان، استاد و دایه کوشیده اند تا خوابی آشفته و ذهنی را تداعی کنند که عبوری مینیمال از صحنه ها و دیالوگها و بعضاً مونولوگ های اوریپید نویسنده یونان باستان در نمایش مده آ باشد، خوانشی مدرن از متنی کهن که با پیوندش به جهان مردگان راه های تفسیر و خیال پروری را برای تماشاگرانش باز می گذارد؛ با حصول و حضور شخصیت مده آ در کل صحنه ها گویی کارگردان تعمداً خواسته باشد تا تماشاگرش را در این سراچه ی وهمناک به تک پرده ای خواب نما شده ای سوق دهد.

بازی درخشان خانم ندا مقصودی در نقش مده آ با وحدتی دوسویه از متن اصلی(زنی خارجی و بیگانه/بربر و مردصفت/سرکش) و میزانسن های وزین آرش دادگر در نقش هادس خدای جهان زیرین که استحاله ای از نقش های استاد، سرآهنگ و تا حدی دایه اوریپید است عمق مناسبی به کار بخشیده است، همچنین دیالوگهای موجز و فرامتنیِ پژواک شده و البته تأثیرگذار در جهان امروز، این اجرا را به یک اثر به یادماندنی تبدیل می کند.
قدر مسلم نمادپردازی ها جای کار بیشتری داشت و چه بسا حرکات فرم در بستر فضای آوانگارد پیش کشیده شده، اما کاری قابل قبول از یک کارگردان نوپا.