به جز ناهماهنگی در اجرای گروهی حرکت موزون که آن هم به لطف بدن های اماده و منعطف اعضا میشد ندیده گرفت همه چیز خوب بود . بیشتر از بازی ها من مجذوب طراحی صجنه و فضاسازی عالی شدم که بیننده حتی آن سوی دکور رو انگار حس میکنه و تمام صحنه و چیدمان آن با ذهن ادم یکی میشه.
بازیگرها جوان و پرانرزی بودند و الحق که بسیار برای کار مایه گذاشتند و لایق آفرین هستند . نورپردازی حالا جدا از خود سالن حقیر ارغوان خوب و بجا بود . متن اقتباسی فکر میکنم وفادار مونده باشه با این که اصلا دلیل بر این نیست که ذهن تماشاچی ایرانی رو قلقلک نده و کلا چون کار کار احساسی و روانشناختی-انسانی بود جامعیت داشت .
من روز اخر موفق شدم ببینم نمایش رو و از این بابت هم خوشحالم .. چون واقعا یک تاتر فاخر دیدم و ناراحت شدم چون از بچه های گروه شنیدم که یازده ماه تمرین داشتند . حیفه واقعا دو هفته اجرا . کاش فرصتی پیش بیاد که این کار باز هم در یک لوکیشن بهتر و مدت زمان بیشتر باز هم اجرا بشه و مردم بیشتری بهره مند شن.
جمله اخر که میخواستم بگم اینه که نمایش ترس و دلهره ذاتی داشت ولی در نهایت یک اثر زیبا و به غایت انسانی بود . تشکر و خسته نباشید از گروه