گذشته از ارتباط صمیمی و گرم عوامل و البته سالن گرم ترو بدون تهویه آن! ..که بگذریم .. میخوام بگم چیزی که منو همیشه به این فرم منولوگ روی صحنه میکشونه و به شخصه این تاتر رو خیلی دوست دارم فرصت اندیشیدن ساده و همذات پنداری گاه بگاهی است که احساس منو درگیر میکنه و این فرصت اندیشه در نمایش های شلوغ و پر بازیگر کمتر دست میده . خوب .. این نمایش رو از دو جنبه میشه بررسی کرد . یکی ساختار فمنیستی و جنسیتی اون بخصوص واگویه های زن آنگاه که احساس میکنه درک نمیشه .. نه در هیچ محیطی و نه از جانب هیج نفر و این نفرها غلی القاعده همه از جنس مرد و آن هم مردان خودخواه منفعت جو هستند . زن در این فضا زندگی میکند .. بالا میرود .. پایین میاید .. چرخ میخورد ... و زندگی میکند بدون این که در نهایت معنایی برای زندگی متصور کند و بهتر بگیم خلق کند و این ها همه در گدر زندگی و با مردان زیستن و جفا دیدن اکتساب شده است .
اما من به عمد نمیخوام روی این جنبه از تحلیل ماهوی مانور بدم . نقدی که به نظر من زیباتر و جدی تر است و فکر میکنم اقای محمدخانی عزیز ... احتمالا البته ... در متن دنبال کرده نه یک مساله فردی ( خودکشی ) بلکه فراتر از آن طرح یک مساله اجتماعی به نام اخلاق است . خودکشی در جوامع مدرن اصولا محصول اجتماع است و متن با فهم همین موضوع به علت یابی این پدیده در کنش واکنش های شخصیت های بازیگر درون اجتماع میپردازد. شخصیت هایی که غیر از زن ما به عمد سه شخصیت دیگر را نمیبینیم و به در واقع اینها محصول ذهن پر تلاطم و اسیب دیده زن و سوبزکتیو هستند . متن که گاهی از زاویه درونی روایتگر است و گاه آنچنان حکم میدهد که به مثابه دانای کل عمل میکند در نهایت اخلاق در یک جامعه ( حالا درکه به عنوان سمبلی از تهران و در واقع یک شهر مدرن ) را به چالش میکشد . نمایش سخت است چون بار تمامی احساس روی یک نفر است که البته ویدیوآرت به کمک میاد ولی تنها یک نفر باید در حدود یک ساعت با زبان لفظ و زبان بدن کار را پیش ببرد. خانم نوربخش با آنکه گاهی میمیک صورت و زبان بدنش مطابقت با مونولوگ نداشت و همراهی نمیکرد ( تن صدا و هیجان صحنه میتونست بیشتر باشه ) ولی یک سال تمرین و زحمت و مرارت هم ایشون و هم سرکار خانم پورحسینی قابل تقدیر و ستایش است . متن در کل تلفیقی از سورریال .. واقع گرایی و نمادین بود. بسیار نشانه هایی رو میشد ... دیدن ادامه ›› در متن کشف کرد . و البته باگ هایی هم داشت ( منجمله چگونگی فهمیدن حاملگی بار اول از قول پدر! ) که خوب میشه ندیده گرفت
در نهایت برای آنانی که میخوان تاتر خوب ببینن .. و اندیشه ورزی کنن .. و آنان که عاشق کارهای اینجنینی هستند دعوت میکنم وقت بزارند و به تماشای این " مواجهه انسان با خود و دیگری " بروند.

متن نمایشی فاقد انسجام بود. یک مقوله درهم برهم از آثار اگاتاکریستی و رمانهای ر. اعتمادی!. شروع بد و پایان بدتری داشت . شخصیت ها اصلا قابل باور و ملموس نیستند . اصلا شخصیت نداریم . پرگویی و پرحرفی و دیالوگهای بدون منطق سه زن دردی از قصه .. سابقه آنها .. چرایی رابطه آنها دوا نمیکند. تم اصلی نمایش اصلا تم غالب بر جامعه ایرانی و دغدغه هایش نیست . اگر هم بافت یک بافت جامعه شناختی باشد خوب پرداخت نشده. میزانسن و صحنه ارایی که در حد صفر بود . چه لزومی داشت که این نمایش در یک سالن با چیدمان صندلی متقارن اجرا شود که ناگزیر باشیم کاناپه ها را عمود بر چشم بیینده بگزاریم؟ نمیدانستید نقاط کوری به خصوص در گوشه های سالن ایجاد میشود که اصلا نمیشود بازیگران و اکت هایشان را دید؟ ضرب اهنگ هشداردهنده ای که به فواصل گاهی پخش میشد و ادم رو یاد بعضی برنامه های کودک مینداخت اصلا لزومی نداشت . چه بهتر بود که جای این صوت رو یک فید باز بسته نوری پر میکرد. اخر نمایش هم رها و ساسپند است . آنقدر که تماشاچی منتظر است ببیند چه بر سر ادامه قصه میاید ( البته اگر قصه ای بوده باشد چون از اول قرار بوده انگار ما با یک اثر پست مدرن و ضد قصه مواجه شویم ) بعد به لطف روشن شدن چراغ ها تماشاچی میفهمد که باید کف بزند . شاید بتوان گفت
نقطه قوت نمایش همان بازی و اکت بازیگران حرفه ای بودند که شاهد هنرنمایی شان بودیم که به خصوص میخوام تاکید کنم بار اصلی روایت و کشش متن به عهده بازی خوب آنها و به خصوص تاکید بر زبان بدن و میمیک صورت بود که شایسته تقدیرند . برای همه ارزوی تعالی دارم.

به جز ناهماهنگی در اجرای گروهی حرکت موزون که آن هم به لطف بدن های اماده و منعطف اعضا میشد ندیده گرفت همه چیز خوب بود . بیشتر از بازی ها من مجذوب طراحی صجنه و فضاسازی عالی شدم که بیننده حتی آن سوی دکور رو انگار حس میکنه و تمام صحنه و چیدمان آن با ذهن ادم یکی میشه.
بازیگرها جوان و پرانرزی بودند و الحق که بسیار برای کار مایه گذاشتند و لایق آفرین هستند . نورپردازی حالا جدا از خود سالن حقیر ارغوان خوب و بجا بود . متن اقتباسی فکر میکنم وفادار مونده باشه با این که اصلا دلیل بر این نیست که ذهن تماشاچی ایرانی رو قلقلک نده و کلا چون کار کار احساسی و روانشناختی-انسانی بود جامعیت داشت .
من روز اخر موفق شدم ببینم نمایش رو و از این بابت هم خوشحالم .. چون واقعا یک تاتر فاخر دیدم و ناراحت شدم چون از بچه های گروه شنیدم که یازده ماه تمرین داشتند . حیفه واقعا دو هفته اجرا . کاش فرصتی پیش بیاد که این کار باز هم در یک لوکیشن بهتر و مدت زمان بیشتر باز هم اجرا بشه و مردم بیشتری بهره مند شن.
جمله اخر که میخواستم بگم اینه که نمایش ترس و دلهره ذاتی داشت ولی در نهایت یک اثر زیبا و به غایت انسانی بود . تشکر و خسته نباشید از گروه

ریتم بعضا کند و فضا و مکان نامناسب یرای همچه اجرای مولتی مدیایی و نیز دیالوگ هایی که گاه خورده و ناشنیده میشدند .. این ها بودند ولی باز دلیل نمیشه که من تماشای این اثر رو توصیه نکنم . فرم ترکیبی زیبایی از تاریخ . موسیقی . جنگ و عشق با بازی های عالی که انگار به مرور زمان در طول بازی کیفیت این کار بهتر و بهتر میشد .
بعضی اثرها برای سرگرمی صرفند . بعضی در طول نمایش فکر رو به تکاپو میندازن . و بعضی دیگه ساعت ها و گاه روزهای بعد نمایش با ادمی هستن و زندگی میکنن . صخره ای در میان رودخانه جزو این دسته قرار میگیره . . برای همه عوامل . بازیگران .. نوازندگان و کارگردان عزیز ارزوی موفقیت و تعالی دارم .

نمایش یاقوت در واقع نه کمدی است نه تاریخچه قسمتی از تهران .. فردوسی با صدها خاطره جمعی همه ما... و نه بیان سرگذشت یاقوت زنی افسرده و کم حرف ( که اینجا تصادفا و نمیدونم بنا بر ضرورت درام خیلی هم اهل صحبت و بگومگو و درد دل هست! ) بلکه بیشتر نقبی است به دل اجتماع و نقد خرده فرهنگ ها و رفتارهای خوب و زشت ما . اما از انجا که هدف متن این هست از اصل داستان نمایش به ناچار گریز میزند . در واقع از واقعیت دور میشود . به نظرم در این راستا برخلاف نقل قول کار تحقیقاتی خوبی انجام نشده . مثلا دهه شصت رو هفتاد عنوان میکنن و یا خوابیدن یاقوت رو شبانه در گورستان عنوان میکنن که هیج سندی ندارد . بر خلاف گفته های شبهه ناک هم در مورد ایشون .. یاقوت طی تنها مصاحبه ای که در زمان خودش با مسعود بهنود میکنه صریحا به عشق خودش اشاره میکنه و شکی در این مورد بجا نمیزاره. در مورد فرم نمایش طرح ابتکاری اینستال میدان فردوسی و فروشنده هاش و اجزای اون در محیط سالن چهار شهرزاد ( که اصلا فکر میکنم از خشت اول برای همین نمایش ساخته شده بود! ) بسیار به دل نشست و زیبا بود . موسیقی و خواننده خوش صدا به موقع حضور پیدا کردند و حس رو تقویت میکردند . کاراکتر فردوسی گاهی حضورش با اعلام هشتگ های معروفش زیاده از حد بود و به طنز میزد. نکته مهم که همینجا میخوام اشاره کنم معطوف به همین نکته اخر هست . بنده جای دیگر هم عرض کردم . نمایش مدرن ( اصولا هنر مدرن ) باید این اجازه رو به خود مخاطب ( در اینجا تماشاچی ) که برداشت خودش رو خودش پیدا کنه و به بیرون ببره . به بیان دیگر مولفی در بین نیست . تاتر نباید هیچ پیام مستقیمی بده . اصلا جای پیام نیست . معنی تعامل هم سوال و جواب گرفتن از تماشاچی نیست ( البته اگر برنامه ریزی نشده باشه ) . گاهی جوابی از تماشاچی میشنویم که باعث اختلال فکری و سکته در بیان ادامه نمایش میشود . دیگه لازم هم نیست در اول نمایش یک متصدی بیاد وسط و تذکر بده که ادب رو رعایت کنید !! چون که تعاملی اجرا مبشه . تعامل یعنی اکت همراه با تماشاچی . از میان انها گذشتن . با احساسات شون درگیر شدن . گاهی حتی دیدم که آب یا رنگ هم پاشیده میشود . ولی صحبت و سوال نداریم . تاتر صحنه با سخنرانی . با تاک شو ..حتی با استند اپ کمدی فرق دارد .بهاره رهنما در یک خروج و ورود به درستی دست خود رو روی شانه یک خانم تماشاچی گذاشت . تمام اون سی ثانیه برام سرشار از بار احساسی و پیام و سیگنال هایی بود که کمک میکرد بقیه نمایش رو بهتر بفهمیم . تعامل در صحنه یعنی این !
سالون رو دوست داشتم . بار اولم بود میرفتم . شاید به خاطر همپوشانی بود که با این نمایش داشت . و نکته اخر این که ... دیدن ادامه ›› بازی ایوب اقاخانی میتونه یک فرصت باشه برای اونها که میخوان فن بازیگری رو از نزدیک ترین فاصله توسط یک ادم حرفه ای ببینن و یاد بگیرن . من که لذت بردم . و این که دعوت میکنم تا وقت باقی است نمایش رو بیایین و ببینین و...... هنر و هنرمندان رو حمایت کنیم.

نمایش یاقوت در واقع نه کمدی است نه تاریخچه قسمتی از تهران .. فردوسی با صدها خاطره جمعی همه ما... و نه بیان سرگذشت یاقوت زنی افسرده و کم حرف ( ... دیدن ادامه ›› که اینجا تصادفا و نمیدونم بنا بر ضرورت درام خیلی هم اهل صحبت و بگومگو و درد دل هست! ) بلکه بیشتر نقبی است به دل اجتماع و نقد خرده فرهنگ ها و رفتارهای خوب و زشت ما . اما از انجا که هدف متن این هست از اصل داستان نمایش به ناچار گریز میزند . در واقع از واقعیت دور میشود . به نظرم در این راستا برخلاف نقل قول کار تحقیقاتی خوبی انجام نشده . مثلا دهه شصت رو هفتاد عنوان میکنن و یا خوابیدن یاقوت رو شبانه در گورستان عنوان میکنن که هیج سندی ندارد . بر خلاف گفته های شبهه ناک هم در مورد ایشون .. یاقوت طی تنها مصاحبه ای که در زمان خودش با مسعود بهنود میکنه صریحا به عشق خودش اشاره میکنه و شکی در این مورد بجا نمیزاره. در مورد فرم نمایش طرح ابتکاری اینستال میدان فردوسی و فروشنده هاش و اجزای اون در محیط سالن چهار شهرزاد ( که اصلا فکر میکنم از خشت اول برای همین نمایش ساخته شده بود! ) بسیار به دل نشست و زیبا بود . موسیقی و خواننده خوش صدا به موقع حضور پیدا کردند و حس رو تقویت میکردند . کاراکتر فردوسی گاهی حضورش با اعلام هشتگ های معروفش زیاده از حد بود و به طنز میزد. نکته مهم که همینجا میخوام اشاره کنم معطوف به همین نکته اخر هست . بنده جای دیگر هم عرض کردم . نمایش مدرن ( اصولا هنر مدرن ) باید این اجازه رو به خود مخاطب ( در اینجا تماشاچی ) که برداشت خودش رو خودش پیدا کنه و به بیرون ببره . به بیان دیگر مولفی در بین نیست . تاتر نباید هیچ پیام مستقیمی بده . اصلا جای پیام نیست . معنی تعامل هم سوال و جواب گرفتن از تماشاچی نیست ( البته اگر برنامه ریزی نشده باشه ) . گاهی جوابی از تماشاچی میشنویم که باعث اختلال فکری و سکته در بیان ادامه نمایش میشود . دیگه لازم هم نیست در اول نمایش یک متصدی بیاد وسط و تذکر بده که ادب رو رعایت کنید !! چون که تعاملی اجرا مبشه . تعامل یعنی اکت همراه با تماشاچی . از میان انها گذشتن . با احساسات شون درگیر شدن . گاهی حتی دیدم که آب یا رنگ هم پاشیده میشود . ولی صحبت و سوال نداریم . تاتر صحنه با سخنرانی . با تاک شو ..حتی با استند اپ کمدی فرق دارد .بهاره رهنما در یک خروج و ورود به درستی دست خود رو روی شانه یک خانم تماشاچی گذاشت . تمام اون سی ثانیه برام سرشار از بار احساسی و پیام و سیگنال هایی بود که کمک میکرد بقیه نمایش رو بهتر بفهمیم . تعامل روی صحنه یعنی همین !
سالون رو دوست داشتم . بار اولم بود میرفتم . شاید به خاطر همپوشانی بود که با این نمایش داشت . و نکته اخر این که بازی ایوب اقاخانی میتونه یک فرصت باشه برای اونها که میخوان فن بازیگری رو از نزدیک ترین فاصله توسط یک ادم حرفه ای ببینن و یاد بگیرن . من که لذت بردم . و این که دعوت میکنم تا وقت باقی است نمایش رو بیایین و ببینین و...... هنر و هنرمندان رو حمایت کنیم.

زمانی نقد رو مینویسم که اجرا پایان یافته .مرد کمدی جلوه برخوردهای گوناگون رفتارها ( نه لزوما افراد ) سنتی و مدرن است و میخواد البته با پایانی معلق این شانس رو به تماشاچی بده که خود این تناقض تاریخی رو در پس این حدود یک ساعت نمایش حل کنه . نمایش ولی موفق نیست . بازیگر زن که البته خیلی بد بازی میکرد ( البته که ادا دراوردن با بازی کردن فرق میکنه ) در بیشتر جاها اکت موقعیتی مناسبی نداشت . اصلا میشد به جای زن و موقعیت های او از همون صدای مدیوم تلویزیون در وسط صحنه و یا یک عنصر نریشن غایب استفاده میشد . هیچ فرقی نمیکرد . بازیگر مرد به رغم اکت عالی باز با توجه به ضعف متن این بازخورد رو به تماشاچی میداد که بیشتر داره سخنرانی میکنه تا بازی . نصف بیشتر نمایش روخوانی و رکورد صدا ( خوب احتمالا حدس میزنم برای ایندگان ) بود تا دیالوگ و تعامل و دیلکتیک صحنه . نقطه قوت نماش شاید همین بازگشت مرد به کمد در انتها بود .. یک حرکت سیکل وار و اجبارگونه که البته اینگونه رفتارهای انسان به سنت رانده شده رو که دایما در پی خواستن اسایش و راحتی است ولی در نهایت به غار تنهایی خود پناه میبرد به چالش میگیرد .

زمانی نقد رو مینویسم که اجرا متاسفانه تموم شده . متاسفانه از اون جهت که واقعا تو اون سالن نه چندان عالی با یک نموره سرما.. واقعا باز احساس خوبی داشتم . یک تیم از جوانان نه چندان حرفه ای .. ولی هماهنگ با هم و پر ار انرزی و با یک فرم میزانسن عالی ..چهار بازی در بازی صحنه و همه در خدمت رساندن یک مفهوم اجتماعی و اقتصادی . آنقدر فرم کار خوب بود که من و فکر میکنم تمام تماشاجیان دیگه قطع چند ثانیه ای چند لامپ صحنه رو ( به رغم فروتنی و ادب بازیگر ها مبنی بر عذر خواهی در انتهای نمایش ) متوجه نشدیم . دیالوگ و متن هم به خوبی درامده بود .عوامل زحمت کشیده بودند و احتیاج به حمایت بیشتری دارند قطعا . برای گروه ارزوی تعالی و پیشرفت دارم .