در ابتدا بگم ما مواجه نه با یک تاتر بلکه یک پرفورمنس حاصل از ترکیب موسیقی و شعر و رقص بودیم. میشد تم و کالبد سلوک مستان یک قصه باشد که روایت شود و معنا در پس زمینه ان شکل بگیرد . اگر اینگونه میشد که نشد هم خوش پرداخت تر میشد و البته زمان بیشتری هم میشد به این نمایش اختصاص داد و البته تاثیر آن بر مخاطب اهل ادب و عرفان بیشتر بود . اما بهرصورت کارگردان تصمیم به ایجاز محتوایی گرفته و در حدود کمتر از یک ساعت مفاهیم ثقیل و شدید عرفان عطار رو در قالب هایی که ذکر کردیم ارایه داد که البته باز در این عرصه ضعف این چنین اثرهایی شایسته تقدیر هست .
به نظر من شاید نیمی از بار لذت نمایش و جذب عناصر معنایی نمایش رو علاوه بر موسیقی و صوت .. نورپردازی به دوش میکشید . نورپردازی چنان هم نوا و هم صدا و کمک دهنده به ریتم بود که گاه واقعا تماشاچی رو از خود متن غافل میکرد که باید افرین گفت . گروه موسیقی خوب بود ولی موسیقی پشت صحنه و اکوردیک آنچنان چنگی به دل نمیزد . میشد انتخاب های بهتری داشت . کارگردانی خانم پناهی سخت و قابل تحسین هست اما در مقام راوی و خواننده اشعار ضعیف ظاهر میشد . و اما بازی ها .. من هرموقع به یک گروه جوان علاقمند ( فکر میکنم البته گروه خانم های دانشجویی بودند ) که پرشور و با انرزی روی صحنه نهایت اکت خودشون رو به اجرا میزارن دیگه واقعا دلم نمیاد روی ضعف کار فوکوس کنم و این کار رو دور از انصاف میدونم!
ولی واقعا بازیگران خوب بودند و به جز چند مورد ناهماهنگی در رقص های جمعی و خروج و ورود به صحنه میشه نمره عالی به تک تک این عزیزان داد .نوع پوشش و لباس سفید سنت سماع نیز بسیار جالب بود . البته که کار های اینگونه سخت و تمرین های پر مرارت میطلبه که خسته نباشید به همه شون میگم . در خروج از سالن هم فقط به این فکر میکردم گه این همه تمرین تناسبی دارد با حدود ده اجرا ؟ چقدر کم؟ البته امیدوارم زمان و جاهای دیگر دوباره بشود سلوک مستان را دید و لذت برد . شاید خودم هم دوباره بیایم و ببینم و شاید تلنگری باشد برای فهم شناخت.