درود جناب یوسف زاده، به نظر من هم واقعا ریچارد با وجود کیفیتش مهجور است اما در مورد بخش پایانی نکته‌ای که به نظر من رسید به عنوان یک تماشاگر (که البته حضور در صحنه به عنوان بازیگر را در تئاتر دانشجویی و غیردانشجویی نیز تجربه کرده بودم) دعوت شدن به روی صحنه ذاتا برای یک مخاطب (به خصوص که برای حضور روی صحنه را تجربه نکرده باشد) طبیعت جذابی دارد. و این دقیقا از دیدگاه من بیانگر این موضوع است که دعوت به شر ممکن است لزوما با ظاهر بدی نباشد، ممکن است برای شما شبیه یک تفریح باشد و حتی وقتی نور صحنه روی صورتتان است به این فکر نکنید که یک انسان دارد آنجا خفه می‌شود. مجددا به قول آنا هارنت در کتاب "آیشمن در اورشیلم":
"مشکل آیشمن دقیقا این بود که افراد زیادی مثل او وجود دارند، افرادی زیادی که نه منحرف هستند و نه سادیستیک، ولی آن‌ها شدیدا و به طرز ترسناکی عادی بودند و هستند و از دیدگاه سازمان‌های حقوقی و استاندارد‌های اخلاقی ما، این عادی بودن از همه جنایات دیگر ترسناک تر بوده است."

هر اتفاقی در صحنه تولید نشانه میکند و مخاطب از دریچه ذهن خود به آن مینگرد..گاهی تکرار مسبب طنز است. باید به این مهم ( ورود تماشاگران به صحنه) به جزیی از کل نگاه شود. به مفهوم کارگردان دیکتاتور در اجرا بیاندیشیم و تعمیم و ورود آن به صحنه ی نمایش.. به روند شکل گرفتن شخصیت اصلی در دل اثر.. از کجا به کجا.. به هر حال اتخاذ فاصله گذاری و جنس مشارکتی شدن کار را به فال نیک بگیریم.

ممنونم از لطفتون و همینطور نظراتتون عزیز دل