دربارهٔ پی‌نوشتتون: من خودم متأسفانه یا خوشبختانه از همین آدم‌هایی هستم که می‌خندم، خوب هم می‌خندم، گاهی بلند هم می‌خندم. جلوی خنده و گریهٔ مخاطب رو نمیشه گرفت به نظرم. گهگاه برای خودم هم مایهٔ تعجب و عصبانیته که یه جاهایی از نمایش چرا یک یا چند تماشاگر دارند می‌خندند؟! ولی تلاش می‌کنم یه جوری هضمش کنم یا باهاش کنار بیام... چون واقعاً به نظرم این موضوع مثل بی‌صدا کردن گوشی و حرف نزدن و این چیزها نیست که خیلی بدیهی باشه و حد و مرز مشخصی داشته باشه!

نه اصلا مسئله خودِ امر خندیدن نیست اصلا
مسئله درک ما نسبت به یک اتفاقه
دیشب کنار من نشسته بودید ری اکشن هاتون رو میدیدم
من خودم درکل آدمیم که خیلی خنده رو نیستم و یه اجرا خیلی باید جالب باشه تا از من خنده بگیره
و البته که این اجرا رو دوست داشتم
به طور مثال تو سکانسی که پدر داره از پسرش جدا میشه و پسر دست پدرشو گرفته و با بغض درخواست میکنه ... دیدن ادامه ›› که نره نفهمیدم چرا برای بقیه خنده دار بود
یعنی سوالم این بود فهمشون از اون سکانس(حداقل برای من تلخ) انقدر سطحی بود؟
درکل حق هر آدمیِ که لذتش از اجرا رو اونطوری که میخواد نشون بده
پی نوشتم درمورد یک سری لحظه های بخصوص بود

کلا هر واکنش اغراق امیز و اگزحره در یک جمع عمومی و بطور ویژه درمورد بحث حاضر، سالن نمایش، کار پسندیده‌ای نیست.
من هم اتفاقا دقیقا یادمه سر سقراط یه آقایی ردیفهای جلو نشسته بودن در سکوت سالن میخندیدند، یعنی حتی در مواردی که همه میخندیدند هم ایشون بعد از اتمام خنده بقیه با صدای بلند میخندیدند
سر نمایش فرانکشتاین یه آقایی از بس تو سکوت و بی‌مورد میخندید که حراست اومد اصلا بیرونش کرد، داد میزد شما مخالف زیبایی هستین 🙃
فارغ از اینگونه رفتار بیمارگونه و ازار دگران که استثنا و احتمالا مشکل دارند، حتی در موارد طبیعی هم به عقیده من بهتره ابراز احساساتمون رو کنترل شده کنیم. بدیهیه لازم نیست جلو خنده یا گریه‌مونو بگیریم، ولی ته ذهنمون به اینم فکر کنیم که ممکنه کناریمون برداشت متفاوتی نسبت به اتفاقی که روی صحنه داره رخ میده داشته باشه، پس میتونیم خنده یا گریه یا هر نوع واکنش دیگه رو ارامتر و کنترل شده تر و با رعایت دیگران انجام بدیم.