هلیا حسینی شخصیت عمومی

تئاتر «ساکورای کاغذی» قصه‌ی از دست دادن و تلاش برای فراموش کردن گذشته بود، اما به‌جای اینکه بتونه بیننده رو عمیقاً درگیر کنه، بیشتر شبیه یه پکیج از شعارهای آماده بود که انگار هدفش فقط انتقال پیام بوده، نه ایجاد حس.

یکی از مشکلات بزرگ نمایش این بود که نمی‌تونست اون حس واقعی و زنده رو به تماشاگر منتقل کنه. تو خیلی از صحنه‌ها، به‌جای اینکه بازیگرا با اجراشون حس رو زنده کنن، از موسیقی استفاده کرده بودن تا تأثیر بیشتری بذارن. موسیقی خوب بود، ولی انگار که داشت جای خالی یه بازی قوی رو پر میکرد. این در حالیه که تأثیرگذاری باید از خود بازی و نگاه و حرکات بازیگرا بیاد، نه اینکه موسیقی بار اصلی رو به دوش بکشه.

عنوان نمایش، «ساکورای کاغذی»، شاید بهترین نماد برای فضای کلی داستان باشه. درخت ساکورا تو فرهنگ ژاپنی نماد زیبایی گذرا و کوتاه مدته، و وقتی بهش صفت «کاغذی» اضافه می‌شه، انگار این حس شکنندگی و موقتی بودن بیشتر هم می‌شه. درست مثل خاطرات شخصیت اصلی که با وجود زیباییشون، نه موندگار هستن و نه واقعی.

صحنه‌های رویاپردازی و مواجهه با خاطرات گذشته هم پتانسیل زیادی داشتن که مخاطب رو توی حس فرو ببرن، اما انگار یه چیزی کم بود. شاید مشکل این ... دیدن ادامه ›› بود که نمایش زیادی روی مفهوم تمرکز کرده بود و کمتر به جزییات و عمق داستان پرداخته بود.

در نهایت، «ساکورای کاغذی» حرف‌های ارزشمندی برای گفتن داشت، اما نتونست اون‌ها رو طوری بیان کنه که تأثیر عمیق و ماندگاری بذاره. با این حال، اگر به موضوعاتی مثل کنار اومدن با گذشته یا شروع دوباره علاقه داشته باشید، دیدنش می‌تونه جالب باشه؛ حتی اگر فقط باعث بشه برای چند لحظه به این مسائل فکر کنید


خداقوت خسته نباشید

*در لحظه لحظه ی زندگی ات مفتون چشم هایی بودی که برای تو نبود اما این روزها هرشب تمام چشم ها برای توست*

الف غین میم
اسمی که از همون اول مرموز ... دیدن ادامه ›› بود، مثل یه دعوت به دنیایی تاریک و ناشناخته. وقتی نمایش شروع شد، اولین چیزی که چشم‌ها رو به خودش می‌کشید، لباس‌ها بود. پارچه‌هایی که با فنس‌های فلزی ترکیب شده بودن، انگار یه قفس نامرئی رو نشون می‌دادن؛ قفسی که هم برای مردم اون دوره ساخته شده بود و هم شاید برای خودشون. اما آقا محمد خان، با اون لباس سفید ساده، از همه جدا بود؛ نه زندانی، نه قربانی. خودش سازنده‌ی این قفس‌ها بود، یه فرمانده‌ی بی‌رحم که فقط به قدرت فکر می‌کرد.

اما فراتر از قدرت، جنایت‌های او از جای عمیق‌تری شروع شده بود؛ عشقی نافرجام و عقیم شدن به دست عمه‌ای که مثل مادر برایش بود. عمه‌ای که به جای مهر، به او داغی همیشگی بخشید. این عشق بی‌ثمر برای خورشید، که نمادی از آرزوهای دست‌نیافتنی او بود، شعله‌ی خشمی شد که در نهایت به جنایت‌های خونین او دامن زد.

بازیگر نقش آقا محمد خان به‌قدری حضور قوی‌ای داشت که هر صحنه با نگاه و حرکت‌های او تسخیر می‌شد. تمام اجرا پر از انرژی و حرکت بود؛ انگار نمایش هیچ‌وقت نمی‌خواست متوقف بشه، مثل تپش‌های تند قلبی که می‌دونه لحظه‌ی آخر نزدیکه.

دیالوگ‌ها با خشونت، سرعت و تلخی بیان می‌شدن. هر کلمه مثل ضربه‌ای بود که تو رو مجبور می‌کرد بیشتر به عظمت و تنهایی شخصیت فکر کنی. پایان نمایش، جایی بود که انگار یه سکوت درونی از میان همه‌ی شلوغی‌ها شنیده می‌شد؛ آقا محمد خان در اوج قدرت بود، اما تهی. قدرتش همه چیز رو نابود کرده بود، حتی خودش رو.

اسم الف غین میم انگار یه رمز بود؛ شاید نشونه‌ای از عظمت، شاید هم اشاره‌ای به تاریکی. مردی که چشم دشمن‌هاش رو می‌گرفت، اما خودش هیچ‌وقت چیزی جز سایه‌های قدرت ندید. نمایش با طراحی لباس و صحنه‌هایی که پر از نماد بود، سعی کرد این دوگانگی رو به مخاطب نشون بده. هرچند گاهی پیچیدگی نمادها کار رو برای درک راحت‌تر سخت می‌کرد، اما همین رازآلود بودن، قدرت اصلی اثر بود.

این اجرا یه روایت متفاوت از یه شخصیت تاریخی بود. نه فقط درباره‌ی خشونت و قدرت، بلکه درباره‌ی شکنندگی پشت این عظمت؛ مردی که به ظاهر همه چیز داشت، اما زخم‌های عمیق گذشته، عشقی نافرجام، و تلخی تنهایی در نهایت چیزی جز پوچی برایش باقی نگذاشت

نقد نمایش اکتینگ

نمایش اکتینگ سفری عاطفی و در عین حال تاریک به دنیای هنر و روان انسان است. داستان بازیگری که در زندان، هم‌زمان با تحمل مجازات ... دیدن ادامه ›› و جستجوی معنا، تلاش می‌کند هنر را به نقطه‌ای از امید و هدف در زندگی تبدیل کند، به‌خوبی دغدغه‌های درونی هنرمندان را به تصویر می‌کشد. این اثر، علاوه بر جنبه روایی، درامی روان‌شناسانه است که به پیچیدگی‌های روحی انسان و نقش هنر در گذر از دشواری‌های زندگی می‌پردازد.

تنش‌های روحی بازیگر اصلی و مواجهه او با اضطراب‌های هنری به‌خوبی ملموس بود: از تلاش برای ماندن در دنیای بازیگری تا نگرانی از دیده نشدن و کم‌رنگ شدن اصول اصلی تئاتر. این دغدغه‌ها، برای هر هنرمندی به‌ویژه بازیگران، کاملاً آشناست و همین ویژگی نمایش را عمیقاً تأثیرگذار می‌کند.

با این حال، ریتم نمایش گاهی دچار ایستایی بود و نمی‌توانست مخاطب را در تمام لحظات درگیر نگه دارد. صحنه‌هایی مثل روشن کردن سیگار یا استفاده زیاد از عود، به جای افزودن به جو احساسی، باعث خستگی و حتی آزار برخی تماشاگران شد. همچنین، سکوت طولانی شخصیت سوم تا پایان نمایش، اگرچه جذاب بود، اما کمی ناپخته به نظر می‌رسید و می‌توانست با پرداخت بیشتری تأثیر بیشتری داشته باشد.

پایان تلخ نمایش، با اجرای یک مونولوگ تأثیرگذار و سپس خودکشی شخصیت اصلی، اوج نمایش بود؛ لحظه‌ای که قدرت و شکنندگی هنر را به‌طور هم‌زمان نشان می‌داد و تأکیدی دوباره بر نقش هنر به‌عنوان نقطه‌ای از امید و هدف در زندگی داشت.

در مجموع، اکتینگ نمایشی است که هنرمندان و بازیگران را عمیقاً درگیر می‌کند و با درامی روان‌شناسانه، پیام خود را منتقل می‌سازد، اما ریتم کند و برخی جزئیات اجرایی از تأثیرگذاری آن کاسته بود
ولی این اجرایی ست در خور توجه و تامل
خداقوت خسته نباشید

فارغ از هرچیزی وقتی دیدم سحر ولدبیگی و سوسن پرور که با فیلم هاشون بزرگ شدم و فلورا سام که قلمش رو دوست دارم اجرا دارند بی نهایت خوشحال شدم
اما ... دیدن ادامه ›› میتونم بگم متن چیزی نیست که وقتی از در سالن خارج میشید ذهنتون رو درگیر کنه
خلاصه ی از فیلم های فارسی قدیم
دوتا دختر مجرد که رویای بازیگری داشتند
صیغه کسی شدن و زندگی یواشکی
آشنایی با کسی که ادعا میکنه با بزرگان سینما ارتباط داره و میتونه کمک کنه مشهور بشه و غیره و غیره

اما بازی های خانم سحر ولدبیگی و خانم پرور رو دوست داشتم
تنها نقطه ی قوت این اجرا که باعث میشه خوشحال باشم بخاطر خرید بلیط این اجرا ،حرف پایانی خانم سام بود


پ.ن:شبی که این اجرا رو دیدم خیلی بهم سخت گذشت
آدمهایی مخاطب این اجرا بودند که بی نهایت مشکل فقر فرهنگی داشتند
اون همه حرف زدن اون همه ری اکشن های اغراق آمیز
ی وقتایی دلم میخاست تو باکس رو ب رویی بودم
اون تیم انگار آروم تر بودند🫠

دیشب وقتی نشستم رو صندلی و شروع کار رو دیدم جا خوردم
فکر کردم قراره با یه کار فلسفی یا نهایت درام رو به رو شم
اما هشتاد دقیقه ای رو گذروندم که متوجه نشدم زمان چطور گذشت
نمیگم قراره به تماشای یک کار فاخر بشینید اما قطعا قراره شاهد یک اجرای تمیز و جذاب باشید و از لحظه لحظه ی کار لذت ببرید

خداقوت
بدرخشید🌱❤️

پ.ن:اولین بار در اجرای سقراط با این پدیده رو به رو شدم
که در احساسی ترین و مهم ترین لحظه ی اجرا که بار روانی و احساسی بشدت بالایی داره ... دیدن ادامه ›› ادمهایی وجود دارند که با صدای بلند قهقهه میزنن و درکی از مفهوم اون سکانس ندارند
امیدوارم این آدمها در آینده به درکی هرچند کوچیک درمورد حقیقت هایی که ممکنه چه علنی چه در قالب طنز پنهان شده باشه برسند

وضعیت سایت تیوال چک شده در چهار سیستم
😒😒😒😒

اگر قرار بود من اسمی برای این نمایش انتخاب کنم قطعا بهش میگفتم پیتزای قورمه سبزی
درعین جالب بودنش برای یک سری افراد باعث میشه ادمهایی مثل من ... دیدن ادامه ›› قیافه شون از تصورش کج بشه

این اجرا داستانی شبیه به انسان اسب پنجاه پنجاه داشت
هرچند که گیرایی اون اجرا رو در این اجرا نمیبینیم
تعداد بالای بازیگر (در سالنی که به نسبت سالن یک شهرزاد کوچیکتره)که در جاهایی به دلیل موقعیت قرار گیریشون باعث میشد صورت بعضی از کاراکترها دیده نشه و مشخصا اگر هرکدام از کاراکتر ها نتونن حضور پیدا کنند ایرادی در اجرای نمایش پیش نخواهد اومد
سطح بازی ها یکسان نبود
سعی در خنده گرفتن و ناموفق بودن بشدت مشهود بود

بکی از مواردی که از لحظه ی اول فکرم رو مشغول کرد این بود که در هیچ اردوگاهی چه جنگ جهانی دوم چه جنگ های دیگه جنسیت ها ادغام نبودن و تفکیک جنسیتی به خصوص در زمان نازی ها در اردوگاه ها امری قطعی بوده
تنها در زمان جنگ ژاپن که کره جنوبی مستعمره بود این اتفاق در مواردی خاص پیش میومد که معمولا مربوط بود به زنان اسایشگر میشد که البته طبق دکور و سبک و سیاق اجرا این اردوگاه قطعا مربوط به اون زمان نبود
در این مورد بنظرم اجرای انسان اسب بهتر عمل کردند با یکسان کردن گریم ها به هر نحوی

به این اجرا صرفا اگر از نمای دور نگاه کنید میتونید یک طرح کلی رو ببینید که وقتی واردش میشید برخی از جزئیاتش آزاردهنده میشه

خداقوت
خسته نباشید


پ.ن:همش با خودم میگفتم یعنی این اجرا چقدر خفنه که بلیطاش در لحظه فروش میره؟
بعد متوجه شدم هرکدوم از بازیگرها دوتا از دوستانشون رو دعوت کنن هم سالن پر میشه🤷🏻‍♀️

از دیروز تاحالا نمیشه برای این اجرا کامنت گذاشت
ادمهایی که دیشب این اجرا رو دیدن حق گذاشتن نظراتشون رو ندارن؟