تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
خانه نمایش دا
بلک باکس ایران مال
تماشاخانه طهرانSB > com/org | (HTTPS) localhost : 15:34:57
// فارسی یا انگلیسی مسئله این است؟ //
خب از نظر من کاملترین اجرای امسال بود..
۳ دلیل هم دارم..
اول: اجرا با متن هماهنگی داشت و حتی از متن ... دیدن ادامه ›› بهتر بود..
دوم: اجرا با کنون کشور ما و مقوله مهاجرت گره خورده و البته هویت...
سوم: اجرا ساده و روان هست...
قاعدتاً نمره این نمایش از نظرم ۱۴ هست ولی ۲ نمره ارفاقی ارتباط با کنون مان را دریافت کرد و به ۱۶ دست یافت...
اما بهرحال خالی از ایراد نیست...
و کمترین نمره را هم اتفاقاً " متن " گرفته...
من براساس زیست تجربه ۱۴ ترم کلاس زبان رفتن Elementary تا intermediate
طی مدت ۴ سال و همچنین کلاسهای Dissociation
و داشتن معلم های مرد و زن و دیدن آدم های مختلف از دانش آموزان دبیرستانی تا دانشجوها تا مدیران شرکت ها تا کارمندان ارشد، اساتید دانشگاه و غیره و غیره...
تا آدم هایی که به خاطر مهاجرت فرزندان شون تصمیم به مهاجرت گرفتن و حتی ۲ تا آخوند، کاملاً برام ملموس بود که نویسنده ایرانی- آمریکایی، در ایران بزرگ نشده و نتونسته مناسبات درستی در مورد ۲ کاراکتر مادر و دانشجو پزشکی بسازه...
وقتی قراره کلاس زبان، جامعه نمونه از یک جامعه قشرمتوسط باشه و نمونه های غلطی هم انتخاب میشه...
در کلاس های Dissociation
موردی داشتیم درس خونده آمریکا بود و تو کلاس بود به خاطر اینکه دوستان تحصیلکرده دانشگاهی پیدا کنه، چون ایران تحصیل نکرده بود دوست تحصیلکرده ایرانی نداشت...
و وجه اشتراک زبان انگلیسی او را به این نتیجه رسانده بود که دوستان تحصیلکرده با ایده های مشترک بیشتری در کلاس های زبان پیدا میکنه...
در مورد شخصیت " مرد " مشکل خاصی نیست ولی حسادت و پوززنی دختر نسبت به مرد بی معنی بود چون ما موردهای مثل دختر دانشجو داشتیم که چند بار آزمون تافل یا آیلتس را پاس نکرده باشند ولی این مدلی نبودند، شاید حسرت میخوردند ولی رفتاری اینجوری قطعاً نه، رفتار دختر دانشجو خب تو این نمایش تو ذوق میزد به خصوص اینکه دانشجوی پزشکی بود...
مادر جز فارسی تلفظ کردن کلماتش که خیلی دقیق و درست بود نه به عنوان تیپ سازی و نه به عنوان شخصیت پردازی موفق از آب درنیامده بود و تنها نکته مثبت شخصیت اش نیامدن از اواسط دوره بود اونم به خاطر حرفهای پسرش...
بازی خوب بی تا ( بیتا ) عزیز در نقش معلم برایم جالب توجه بود اما به نظرم کاراکتر سردرگم بود..
چرا برگشته ایران؟
چرا دوباره انگلیس نمیره؟
چرا ازدواج کرده؟
اگر ازدواج کرده، چرا باید جذب مردی بشه که انگلیسی اش خوبه؟
انگلیسی یک زبان هست نه یک هویت دیگه...
چون با شوهرش انگلیسی نمیتونه حرف بزنه باید عاشق مرد دیگری بشه که میتونه انگلیسی حرف بزنه؟!
عاشق مرد شده چون با اینکه میتونه آمریکا زندگی کنه، ایران را انتخاب کرده؟ خب پس چه اصراری داره انگلیسی حرف بزنه؟!
چرا از اینکه تلفظ چند کلمه انگلیسی را اشتباه گفته، اینقدر ناراحته!
و غیره..
و غیره..
به نظرم نویسنده دو تابعیتی، تابعیت غیر ایرانی اش بر ایرانی اش غلبه کرده و نتونسته نه تیپ درستی دربیاره و اگر هدفش هم شخصیت پردازی بوده، ناموفق بوده...
و صرفاً یکسری اطلاعات بیشتری راجع معلم داریم نسبت به بقیه...
اطلاعاتی که صرفاً اطلاعاتی است که منتهج به نتیجه خاصی نمیشه...
این را هم بگم اصرار معلم ها بر انگلیسی حرف زدن، فقط و فقط این هست که Students
سعی کنند انگلیسی حرف بزنند و از کلاس نتیجه بهتری بگیرند و مثل خانم " بیکاز " مصاحبه نکنند!!
چون اگر قرار بود که هر کلمه ای که ندانند را فارسی بگویند و هر جمله فارسی را بدون الگو ترجمه کنند، خب نیازی به کلاس های زبان نبود!
الگوی زبانی منظورم گرامر نیست...
مثلاً یک انگلیسی زبان نمیگه:
Where is here?
اینجا کجاست؟
میگه: ? Where am I
منظور به اینکه اصرار به انگلیسی حرف زدن سر کلاس، صرفاً یک واقعیت درست از کلاسهای زبان تو ایران هست و نشان دهنده مفهوم خاصی نیست...
و اصرار به انگلیسی حرف زدن در خارج از کلاس جز علاقه و اینکه معلم بخواد مدت زمان بیشتری انگلیسی با یک دوست یا همکار حرف بزنه، معنی خاصی نداره و همان طور که گفتم از اطلاعات اضافی در مورد خانم معلم استفاده خاصی نمیشه و فقط نشان دهنده سردرگمی نویسنده ایرانی- آمریکایی از فرهنگ ایرانی داره...
همان طور که گفتم حداقل ۱۵ دقیقه اجرا اضافه است و خسته کننده، چون مخاطبان این نمایش اکثراً حتی به طور محدود تجربه کلاس زبان رفتن را دارند و صحنه های معرفی اضافی بود که کارکرد خاصی از منظر نمایشی نداره...
ساختار کلاس خب قابل تغییر نبود ولی کارگردان با تمهیدی مثل جابه جایی صندلی ها از خستگی کاست ولی جز یک مورد که دختر دانشجو با مقنعه به جای شال در کلاس حاضر شد در بقیه موارد تعویض لباس خاصی نداشتیم که خب شاید برای مردها اتفاق بیافته ولی قطعاً برای خانم ها هرگز!
یک زن چند هفته سر یک کلاس یک لباس بپوشه؟!!!!
" حاشا و کلا! " 😉
به هر حال اجرای راضی کننده ای هست و اجرای کاملی بود..
پکیجی از چیزهای خوب به جز متن متوسط...
سپاس از گروه اجرایی...
خب از نظر من کاملترین اجرای امسال بود..
۳ دلیل هم دارم..
اول: اجرا با متن هماهنگی داشت و حتی از متن ... دیدن ادامه ›› بهتر بود..
دوم: اجرا با کنون کشور ما و مقوله مهاجرت گره خورده و البته هویت...
سوم: اجرا ساده و روان هست...
قاعدتاً نمره این نمایش از نظرم ۱۴ هست ولی ۲ نمره ارفاقی ارتباط با کنون مان را دریافت کرد و به ۱۶ دست یافت...
اما بهرحال خالی از ایراد نیست...
و کمترین نمره را هم اتفاقاً " متن " گرفته...
من براساس زیست تجربه ۱۴ ترم کلاس زبان رفتن Elementary تا intermediate
طی مدت ۴ سال و همچنین کلاسهای Dissociation
و داشتن معلم های مرد و زن و دیدن آدم های مختلف از دانش آموزان دبیرستانی تا دانشجوها تا مدیران شرکت ها تا کارمندان ارشد، اساتید دانشگاه و غیره و غیره...
تا آدم هایی که به خاطر مهاجرت فرزندان شون تصمیم به مهاجرت گرفتن و حتی ۲ تا آخوند، کاملاً برام ملموس بود که نویسنده ایرانی- آمریکایی، در ایران بزرگ نشده و نتونسته مناسبات درستی در مورد ۲ کاراکتر مادر و دانشجو پزشکی بسازه...
وقتی قراره کلاس زبان، جامعه نمونه از یک جامعه قشرمتوسط باشه و نمونه های غلطی هم انتخاب میشه...
در کلاس های Dissociation
موردی داشتیم درس خونده آمریکا بود و تو کلاس بود به خاطر اینکه دوستان تحصیلکرده دانشگاهی پیدا کنه، چون ایران تحصیل نکرده بود دوست تحصیلکرده ایرانی نداشت...
و وجه اشتراک زبان انگلیسی او را به این نتیجه رسانده بود که دوستان تحصیلکرده با ایده های مشترک بیشتری در کلاس های زبان پیدا میکنه...
در مورد شخصیت " مرد " مشکل خاصی نیست ولی حسادت و پوززنی دختر نسبت به مرد بی معنی بود چون ما موردهای مثل دختر دانشجو داشتیم که چند بار آزمون تافل یا آیلتس را پاس نکرده باشند ولی این مدلی نبودند، شاید حسرت میخوردند ولی رفتاری اینجوری قطعاً نه، رفتار دختر دانشجو خب تو این نمایش تو ذوق میزد به خصوص اینکه دانشجوی پزشکی بود...
مادر جز فارسی تلفظ کردن کلماتش که خیلی دقیق و درست بود نه به عنوان تیپ سازی و نه به عنوان شخصیت پردازی موفق از آب درنیامده بود و تنها نکته مثبت شخصیت اش نیامدن از اواسط دوره بود اونم به خاطر حرفهای پسرش...
بازی خوب بی تا ( بیتا ) عزیز در نقش معلم برایم جالب توجه بود اما به نظرم کاراکتر سردرگم بود..
چرا برگشته ایران؟
چرا دوباره انگلیس نمیره؟
چرا ازدواج کرده؟
اگر ازدواج کرده، چرا باید جذب مردی بشه که انگلیسی اش خوبه؟
انگلیسی یک زبان هست نه یک هویت دیگه...
چون با شوهرش انگلیسی نمیتونه حرف بزنه باید عاشق مرد دیگری بشه که میتونه انگلیسی حرف بزنه؟!
عاشق مرد شده چون با اینکه میتونه آمریکا زندگی کنه، ایران را انتخاب کرده؟ خب پس چه اصراری داره انگلیسی حرف بزنه؟!
چرا از اینکه تلفظ چند کلمه انگلیسی را اشتباه گفته، اینقدر ناراحته!
و غیره..
و غیره..
به نظرم نویسنده دو تابعیتی، تابعیت غیر ایرانی اش بر ایرانی اش غلبه کرده و نتونسته نه تیپ درستی دربیاره و اگر هدفش هم شخصیت پردازی بوده، ناموفق بوده...
و صرفاً یکسری اطلاعات بیشتری راجع معلم داریم نسبت به بقیه...
اطلاعاتی که صرفاً اطلاعاتی است که منتهج به نتیجه خاصی نمیشه...
این را هم بگم اصرار معلم ها بر انگلیسی حرف زدن، فقط و فقط این هست که Students
سعی کنند انگلیسی حرف بزنند و از کلاس نتیجه بهتری بگیرند و مثل خانم " بیکاز " مصاحبه نکنند!!
چون اگر قرار بود که هر کلمه ای که ندانند را فارسی بگویند و هر جمله فارسی را بدون الگو ترجمه کنند، خب نیازی به کلاس های زبان نبود!
الگوی زبانی منظورم گرامر نیست...
مثلاً یک انگلیسی زبان نمیگه:
Where is here?
اینجا کجاست؟
میگه: ? Where am I
منظور به اینکه اصرار به انگلیسی حرف زدن سر کلاس، صرفاً یک واقعیت درست از کلاسهای زبان تو ایران هست و نشان دهنده مفهوم خاصی نیست...
و اصرار به انگلیسی حرف زدن در خارج از کلاس جز علاقه و اینکه معلم بخواد مدت زمان بیشتری انگلیسی با یک دوست یا همکار حرف بزنه، معنی خاصی نداره و همان طور که گفتم از اطلاعات اضافی در مورد خانم معلم استفاده خاصی نمیشه و فقط نشان دهنده سردرگمی نویسنده ایرانی- آمریکایی از فرهنگ ایرانی داره...
همان طور که گفتم حداقل ۱۵ دقیقه اجرا اضافه است و خسته کننده، چون مخاطبان این نمایش اکثراً حتی به طور محدود تجربه کلاس زبان رفتن را دارند و صحنه های معرفی اضافی بود که کارکرد خاصی از منظر نمایشی نداره...
ساختار کلاس خب قابل تغییر نبود ولی کارگردان با تمهیدی مثل جابه جایی صندلی ها از خستگی کاست ولی جز یک مورد که دختر دانشجو با مقنعه به جای شال در کلاس حاضر شد در بقیه موارد تعویض لباس خاصی نداشتیم که خب شاید برای مردها اتفاق بیافته ولی قطعاً برای خانم ها هرگز!
یک زن چند هفته سر یک کلاس یک لباس بپوشه؟!!!!
" حاشا و کلا! " 😉
به هر حال اجرای راضی کننده ای هست و اجرای کاملی بود..
پکیجی از چیزهای خوب به جز متن متوسط...
سپاس از گروه اجرایی...
خریدار Amir Sharifi (amirsharifi.nu)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۱۹ دی ۱۴۰۲
راستش نخواندم ولی همین که دوس داشتی کافی بود تا "دوست‌دارم" رو بزنم .
امشب دیدی؟ چرا واسه نقد و بررسی نموندی؟
امشب دیدی؟ چرا واسه نقد و بررسی نموندی؟
۱۳ آبان
دوست‌دارم
( ۲ )
پاسخ
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۱۷,۰۰۰ نفر
+۲۹,۱۹۰ برنامه
+۹,۳۴۸,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۳۷۸ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
