باسلام.
نکته زیاد هست درباره این تئاتر از جمله اکت‌های زنانه بازیگر مرد. نگاه تسلیم گونه خانم بقایی. باور پذیر بودن نقش‌ها خصوصا خنده‌های حسادت گونه یاسمن. چشمان تنفرگونه و عقده‌ای نیک اندیش و در انتها ناگهان تبدیل شدن به اکت " راحت شدن و به نتیجه رسیدن " که باز هم در چشم‌ها پیدا بود.
و بسیاری موارد دیگه که میشه حتی به هرمنوتیک هم ربطش داد و مباحث پل ریکور.
به هرحال باتوجه به محدودیت‌ها؛ عالی بود.