جوهاتسو نمایشی درباره نرسیدن است.. قصه ی جماعتی در روستای ناگورو که در مقابل خوشبخت نشدن تسلیم میشوند و به قول مترلینگ گویا هیچ چیز تهدید آمیز تر از سعادت برایشان نیست.
اما سعادت چیست؟ اهالی دهکده خسته و منزوی ناگورو سعادتشان را در نرسیدن ،نیست شدن و نبودنی جستجو میکنند که شاید آمال و آرزوهای دیگرانی باشد که مدرنیسم به تنگشان آورده و تقلایی برای آرامش از دست رفته شان دارند و به قول الیوت تقلایشان فرار از فلاکت است، فلاکتی که بشر به دست خودش پایه گذار آن بوده است تقلایی که کششی را برای دیگران برای رسیدن به ناگورو رقم میزند.. این دور تسلسل خواست نمایشنامه است. اتفاقی ست که گروه نمایش در پی آن است.
متن با تکیه بر ذهنیت و عمل گرایی اجرایی به نکویی به سمت اجرا رفته است و طراحی لباس به خوبی تماشاگر را به شرق دور پرتاب میکند و البته ایجاز در صحنه پردازی هم به این مهم کمک کرده است.. بازی ها کوتاه و روان است در میان بازیگران کیوان فهیمی،زهرا پرمون و آسمان قاسم زاده حضور شیواتری دارند.. موسیقی کار هم به فضا سازی و القای فضای نمایش بسیار یاری رسانده است.
اما سالن .. نمیدانم چه بگویم. سالنی به شدت نا استاندارد و مهجور بدون کسی که شما را رهنمایی و هدایت کند. بدون اعلان و اعلام شروع نمایش. سالن نمایش در کیفیت این نمایش بسیار تاثیر منفی دارد
برای دوستان و همکارانم در نمایش جوهاتسو آرزوی توفیق دارم.