سلام
من این شانس رو داشتم که دو بار به تماشای بونکر بشینم. اجراهای اول و دوم. بازی ها، متن، طراحی صحنه و نور و کارگردانی واقعا فوق العاده بودن و تماما در خدمت کار. ریتم خوب، فراز و نشیب های خوب و بی نقص(مخصوصا تو اجرای آخر).
جوری که این کار استادانه یقه ی آدمو میگیره و بعد از تموم شدنش هم تا روزها همراهته و چند ساعت اول مدام تو ذهنت می چرخه که چی شد که این حال رو دارم با خودم میارم بیرون از اجرا و ... باعث میشه تازه متوجه بشم که چقدر تئاتر خوب کمه. در مورد کم و زیادی رابطه و کلمه و تمام چیزایی که استاد تهرانی واقعا استادانه طرح کردن روزها درگیر بودم. مثل آبی که می چرخید و هی میرفت پایین و باز بالا میومد.
من که قبلا فقط فیلم تئاترهای کارهای استاد تهرانی رو دیده بودم؛ برام واقعا تجربه ی مستقیم دیدن این اجرا بدیع و غیر قابل توصیف بود. موضوع کار چیزیه که انقدر تو روابط ما زیاده که اکثر کسانی که دیدن، مثل خودم، همذات پنداری غریبی داشتیم باهاش.
کاش میشد بیشتر ببینم بونکر رو. دو بار کم بود.
و خیلی خوشحالم که می تونم به تماشای بونکر 2 بشینم و با توجه به اخباری که شنیدم شاهد یه شاهکار خواهم بود و لحظه شماری می کنم برای اجرای اول که بلیطشم گرفتم...