تازگی فهمیده ام کسی درون من زندگی میکند ،کسی که خیلی دور است از من اما شباهتی عجیب به من دارد. من همیشه بیقرارم اما او آرامش عجیبی دارد. از بی دست و پایی ام شاکی می شود . به اندازه ی من از تنهایی لذت نمی برد،گاهی در فکر رفتن به جایی دیگر است. دور از من،دور از زندگی من. من کنج اتاق می نشینم و می نویسم ، او سر به هوا و بی خیال میخواهد به کوه برود. من در کوچه،باران نمناک را قدم می زنم و به فکر آرزوهای جامانده هستم ،او در خانه همه چیز را سر و سامان داده و در آیینه لبخند می زند. بعضی وقتها من گیج خواب هستم اما او بی خوابی به سرش زده و می خواهد تا صبح کتاب بخواند . یک وقت لباس قجری می پوشد و برای زندگی ام نسخه های قدیمی و خاله زنکی می پیچد ،می نشیند زیر گوشم مدام پچ پچ می کند و سر تکان میدهد. گاهی هم انگار از سیاره ی دیگری آمده باشد حرفهای بی سر و ته میزند و کارهای ناممکن می خواهد. البته فکر میکنم حق دارد...حق دارد. شاید اگر جایمان عوض میشد و من در او زندگی میکردم حالا به جای اینکه با نگرانی فال بگیرم و از خنده های تمسخرآمیزش کلافه شوم ؛ با خیال راحت نگاه مطمئنم به آسمان بود و یا داشتم برای گنجشک های سرمازده دانه می ریختم و زیر لب به نگرانی های او می خندیدم. آره! شاید او حق دارد.

از: ؟