رضا شجاعی فعال هنری

نمایش بچه، اثری چندلایه و نمادین است که به مضامین بنیادینی مانند ایمان، غریزه، خرافات و سرنوشت انسان می‌پردازد. این اثر، با ترکیب عناصر بصری، صوتی و متنی، ذهن مخاطب را به چالش می‌کشد و او را درگیر پرسش‌هایی فلسفی و اجتماعی می‌کند.
نمایش در قالب یک چرخه تکرارشونده روایت می‌شود، که یادآور ساختارهای آیینی است. این چرخه، شخصیت‌ها را در موقعیت‌هایی مشابه قرار می‌دهد، به گونه‌ای که هر بار، عدم توانایی آن‌ها در مواجهه با چالش‌ها آشکارتر می‌شود. این ساختار، از طرفی بر مفهوم جبر و ناتوانی در گریز از سرنوشت تاکید می‌کند و از طرف دیگر، به تماشاگر فرصتی می‌دهد تا در هر دور، لایه‌ای تازه از شخصیت‌ها و روابطشان کشف کند.
صحنه ساده اما با جزئیات دقیق طراحی شده است. استفاده از نور و صداهای محیطی، مانند نجواها و قطع و وصل‌های ناگهانی، بر حس اضطراب و رازآلودگی می‌افزاید. طراحی حرکات بدن بازیگران نیز، با تاکید بر اغراق و تکرار، جای خالی عناصر بصری مانند ماسک‌های سنتی را پر کرده است.
بچه، صلیب، خون و حتی جملات تکرارشونده، نمادهایی هستند که هر یک جنبه‌ای از مضمون‌های پیچیده انسانی را بازتاب می‌دهند. این عناصر، از دلالت‌های مذهبی و آیینی فراتر رفته و به مفاهیم فلسفی همچون هویت، غریزه و تناقض‌های درونی می‌پردازند.
مضمون اصلی نمایش، تقابل میان ایمان ظاهری و میل‌های سرکوب‌شده انسانی است. شخصیت‌ها قوانین مذهبی (نخوردن گوشت) را می‌پذیرند اما در برابر وسوسه‌های درونی خود شکست می‌خورند. این تناقض، جوهر کشمکش نمایش را شکل می‌دهد و نقدی بر سطحی‌نگری در ایمان است.
بچه، به‌عنوان یک قربانی، به آیین‌های مذهبی ... دیدن ادامه ›› روم و یونان باستان ارجاع می‌دهد. این مفهوم، یادآور ضرورت خشونت در چارچوب باورهای آیینی است، جایی که انسان یا حیوان برای جلب رضایت خدایان قربانی می‌شود. اما نمایش با پرداخت مدرن این موضوع، نشان می‌دهد که قربانی کردن، بیش از آن‌که نشانه‌ای از ایمان باشد، گاه ابزار سرکوب غریزه و تکرار خشونت است.
شخصیت‌های نمایش نمی‌توانند از چنگ سرنوشت شوم خود فرار کنند. حتی زمانی که قوانین کائنات را می‌پذیرند و مطابق آن عمل می‌کنند، در نهایت گرفتار تناقض‌ها و ضعف‌های خود می‌شوند.
شخصیت‌ها، در ظاهر به اصول اخلاقی و دینی پایبندند اما رفتارهایشان آکنده از دروغ و تناقض است. نمایش، با این رویکرد، نقدی بر ریاکاری اجتماعی و فقدان درک عمیق از باورها ارائه می‌کند.
نمایش، مانند تراژدی‌های یونانی، با سرنوشت اجتناب‌ناپذیر شخصیت‌ها گره خورده است. اعمال خشونت‌آمیز، به‌جای نمایش مستقیم، با نمادهایی مانند خون و صلیب القا می‌شوند.
شخصیت‌ها، میان ایمان (آپولونی) و غریزه (دیونیزوسی) در نوسان هستند، کشمکشی که در تراژدی‌های کلاسیک، اغلب به سرنوشت شوم می‌انجامد و با استفاده از نمادها، تضادهای درونی و اجتماعی انسان مدرن را به تصویر می‌کشد.
طراحی حرکات بدن بازیگران، به سبک تئاتر آنتونن آرتو و تئاتر بی‌رحمی نزدیک است، جایی که بدن، به‌عنوان ابزاری برای انتقال مفاهیم احساسی به‌کار می‌رود.
نمایش بچه داستانی درباره سقوط انسان در مواجهه با ضعف‌های خود است. ایمان، بدون درک واقعی، به ابزاری برای سرکوب و تکرار خشونت تبدیل می‌شود. غریزه‌های سرکوب‌شده، به اشکال ویرانگری بازمی‌گردند و شخصیت‌ها را در چرخه‌ای بی‌پایان از تناقض، تکرار و ناکامی گرفتار می‌کنند.
بچه اثری است که با ساختار منسجم، نمادگرایی قوی و مفاهیم عمیق، مخاطب را به تفکر درباره سرنوشت، ایمان، و جایگاه انسان در جهان دعوت می‌کند. این نمایش، با گریز از شعارزدگی و سطحی‌نگری، پرسش‌های بنیادینی درباره تضادهای درونی انسان مطرح می‌کند و ذهن مخاطب را تا مدت‌ها درگیر خود نگه می‌دارد.