یه خسته نباشید خیلی بزرگ میگم به همه عوامل پر تلاش.
اجرای خیلی خوبی بود. نگاه زنانه به شهر و برداشت متفاوت از این نمایشنامه، ایده جالبی بود. حتی انتهای اجرا هم داشتیم آماده می‌شدیم که یه سورپرایز حسابی ببینیم و لذت ببریم. نقاط قوت و تمایز زیادی نسبت به سایر اجراهای این نمایشنامه داشت.
اما در مقابل یه سری نقاط ضعف هم داشت از جمله اینکه می‌شد از فضاسازی و دکور بهتری استفاده بشه. به کارگیری نور می‌شد خیلی با ظرافت و جزئیات بیشتری باشه. به دلیل ریتم تند اجرا خیلی از کاشت‌هایی که گذاشته شد، بی سرانجام موند و یه اختلاف سطحی هم بین بازیگرا دیده می‌شد.
اما در مجموع اجرای ارزشمندی بود، پر انرژی بود و جذاب. امیدوارم همه کسانی که به تئاتر علاقه‌منداند حداقل یک بار این نمایشنامه رو بخونند یا ازش اجرا ببینند.

خیلی وقت‌ها به این فکر می‌کنم که اگر فیلم یا نمایش یا حتی موسیقی گوش می‌کنم و می‌بینم، چقدر ادامه پیدا می‌کنه؟ تو همون لحظه تموم میشه یا بعد از خروج از سالن هم ادامه داره...
از دیشب که نمایش رو دیدم تا حالا ، یه سوال‌هایی بارها و بارها برام تکرار شده که چقدر در سایر بازماندگان بودم؟ چند بار پیش اومده که پس از همدردی در سیل جمعیت سایر بازماندگان به خونه برگشتم و ...؟
چند بار باز موندم؟ چند بار دیگه قراره باز مانده باشم؟
چقدر موندیم و بقیه رفتند و نگاه کردیم...
چی ازمون کم شد؟ چیو برد؟ چی ازش موند؟
چقدر باور کردیم که باید بمونیم و نوبت ما نشده ...
چند بار و چطور بعد از موندن، دخل خودم رو آوردم؟
دم همه عوامل گرم، با تصور قبلیم خیلی متفاوت بود و امیدوارم این دست آثار فاخر اجتماعی، جدی‌تر گرفته بشه و تئاتر مکمل چنین گفتمان‌های مهم اجتماعی بشه.