تا نزدیک پایان، گمان می‌کردم که نمایش درباره چگونگی رخ دادن یک رویداد از دید چند نفر درگیر در آن است، اما در پایان پی‌بردم که رویدادهای گوناگونی را که به یک نتیجه یکسان می‌رسند، دیده‌ایم. رازهایی که هربار آشکار می‌شوند، این را گوشزد می‌کنند که در هر چیزی (کار، دوستی و ...) باید مرزها را نگهداشت وگرنه کار از دست می‌شود. بازیها خوب است و فضای تنش‌آلود هماهنگ با داستان به‌خوبی درآمده است. جوری که شخصیت‌های نمایش برای دادوستد اطلاعات یا گلایه از هم، یکدیگر را صدا می‌زدند، تکراری و خسته‌کننده بود. کاش راه طبیعی‌تری برای این کار اندیشیده می‌شد. ویژگی بسیار خوب نمایش این است که به داوری نمی‌پردازد و به گفتن داستان خود بسنده می‌کند.

"پا" تلاشی برای واکاوی روابط همسران است که شوربختانه به جایی نمی‌رسد؛ اگر این دو تا این اندازه ریزبینند و اختلاف بر سر یک موضوع مبهم، می‌تواند کار را به جاهای باریک بکشاند، چگونه توانسته‌اند به زندگی کنار هم ادامه بدهند. ما این ریزبینی را در موقعیت‌های دیگر اما، نمی‌بینیم؛ برای نمونه، در بخش نخست که مرد "غیرتی" است (در بازسازی خرید کردن دوستشان در کانادا این را نشان می‌دهد)، درباره گفتگوی همسرش با مرد نصاب کنجکاو نیست و واکنشی نشان نمی‌دهد. جابجایی شخصیتها هم چیزی به نمایش نمی‌افزاید، هم ناگهانی است و مایه سردرگمی تماشاگر و هم تکراری بودن آن از گیرایی کار می‌کاهد.
آفریدن موقعیت‌های خنده‌دار از کنشهای موازی نامرتبط، بازی خوب و دکور کوچک اما هماهنگ با کار از ویژگی‌های خوب نمایش هستند.

"مختلف الاضلاع" نمایش دلچسبی از کار درآمد با دو دریغ، یکی کوچک و دیگری بزرگ. پاره نخست بانمک بود اما چون از دیرباز تاکنون پیاپی و در ریختهای گونه‌گون رخ می‌نمایاند، گیرایی را که شاید، نداشت. و کاش همراه پاره پایانی (اگر در نظر نگیریم که اینجا برگزیدن بازیگر برای نقش ناگزیر بوده است)، دست‌کم در یکی دیگر از پاره‌ها هم بازیگر زن، نقش "برتر" را بازی می‌کرد.
سپاس از گروه و آرزوی کامیابی...

"است" نمایش شگفت‌آوری است، تجربه تماشایش هم آموزنده است؛ آنجا که تماشاگران در صحنه آغازین به ناتوانی دانش‌آموزی در خواندن شعر حافظ ... دیدن ادامه ›› می‌خندند، همان کسانی که بیشترشان از نوشتن درست سخنان خود در شبکه‌های اجتماعی برنمی‌آیند.

"است" نمایش ساده اما ژرفی است درباره بازنمایی روابط درون یک سیستم (اینجا) آموزشی. می‌بینیم که:
چگونه "کاوه آهنگر" ها خودشان را نشان می‌دهند اما سیستم به جای شناسایی آنها و به‌کارگیری‌شان برای پیشرفت خود، با ترساندن و کیفر دادن، به دنبال ازکارانداختن‌شان است.
همه چیز وابسته به آفرینشگری خود آدمهاست، دبیر انگلیسی که کار خودش را به درستی انجام می‌دهد و ابزار کارش را می‌شناسد، در درسش دانش‌آموزان پیشرفت خوبی دارند اما دبیر فارسی که رفتاری پرخاشگرانه دارد، راه به جایی نمی‌برد.
از همه بدتر، در سازمانی که با بچه‌ها سروکار دارد، قانون‌ها بر پایه رفتار بزرگسالان گذاشته شده است، از این رو به جای آزاد گذاشتن بچه‌ها برای بچه‌گی کردن، رابطه پاک آنها را زننده پنداشته و تا اخراجشان پیش می‌رود. این تلنگری به خانواده‌ها هم هست که در نمونه‌هایی این چنین، با بازنمایی دیدگاه نادرست سیستم و دیدگاه درست، حق را به کودک داده و از او پشتیبانی کنند. شاید این چنین، دست کم دیگر بچه‌ها، قربانی این دیدگاه نادرست نباشند.

خوشبختانه اجرا هم مانند نمایشنامه، دلچسب است. بازیها بسیار خوب و باورپذیر است؛ با این که هیچ بزرگسالی در نمایش نیست، اما با کنش و واکنش استادانه بازیگران نکته مبهمی نمی‌ماند و با چینش صحنه و دکور درست، فضای کلاس و مدرسه به خوبی بازسازی شده است.
پرنیا شمس و امیر ابراهیم زاده را باید به فهرست کسانی که باید در آینده کارشان را پیگیری کرد، افزود.
دست مریزاد، کامران باشید.

"تراس" نمایش خوبی است که به رابطه آدمها با هم می‌پردازد. همان آغاز، زن مرد را از رفتنش آگاه می‌کند. مرد می‌پرسد تا کی؟ و زن پاسخ می‌دهد برای همیشه. و مرد با خونسردی واکنشی نشان نمی‌دهد. این گونه ما، تشنه دانستن چرایی ماجرا، به جهان نمایش پرتاب می‌شویم؛ جهانی پر از احساسهای سرکوب شده یا دیده نشده، ترس از برپایی رابطه، کاهش رابطه به تنها باهم‌ بودن و خوش‌گذرانی کردن و ... . درمی‌یابیم که هنوز زن و مرد شاخکهای عاطفی‌شان خوب کار می‌کند اما دیگر از آشکارکردن آن برای همدیگر ناتوانند، حتی چنانچه یکی راهی بگشاید، چنان در پیله تنهایی و بی‌تفاوتی اسیرند که شوری برای پاسخ ندارند. نمایش با طنزی ملایم و گاهی سورئال ما را با خود همراه و با پایانی غیرقراردادی و واقعی به اندیشه درباره خود وادار می‌کند. بزرگترین کاستی نمایش، دکور پنجره مشبک آن است که برای تماشاگران به ویژه در سوی راست سالن، آزارنده است.

بدترین نمایش تماشاخانه ایرانشهر. بزرگترین شوخی نمایش ادعای "وحی‌گونه" آغاز آن برای کاهش طلاق بود! نمایشی درباره نداشتن ارتباط بین همسران که از برگزیدن درست شخصیتهای خود ناتوان است؛ دو شخصیت نمایش یکی امروزی امروزی و دیگری سنتی سنتی. اگر هم راهی برای ارتباط بین این دوپیدا شود، چگونه می‌توان برای یافتن راه‌حل، بین این دو شخصیت، همدلی و سازگاری برپا کرد. این دو اصلا نباید با هم ازدواج می‌کردند، که برمی‌گردد به شناخت پیش از ازدواج. گمان می‌کنم مشاور این زن و شوهر پس از روانپزشکی، یک دوره فقه در حوزه را هم گذرانده بود! :)

"لانه خرگوش" نمایشی درباره از دست دادن فرزند است؛ یکی از تلخترین رخدادهایی که می‌تواند برای یک خانواده رخ دهد. در آغاز، این را نمی‌دانیم ... دیدن ادامه ›› اما رفته‌رفته موضوع را درمی‌یابیم و با تاثیری که این رخداد روی مادر و پدر و نزدیکان آنها گذاشته آشنا می‌شویم. نمایش به خوبی این احساسها و کنش و واکنش‌ها را نشان می‌دهد و به درستی برای همراهی تماشاگر و کاستن از تلخی ماجرا، طنز ملایمی را هم چاشنی کار می‌کند. کارگردانی، بازیها، نورپردازی و موسیقی، همه، خوب هستند اما چینش صحنه برای من شیرینی ویژه‌ای داشت؛ آنجا که خصوصی‌ترین بخش خانه نزدیکترین جا به تماشاگر بود و هرچه دورتر می‌شدیم، اتاق پذیرایی، آشپزخانه و سرانجام در دورترین جا به تماشاگر، بخش ورودی خانه بود. به همین ترتیب گفتگوها و کنش‌هایی که، برای نمونه، در پذیرایی رخ می‌داد، فراگیرتر بود و خصوصی‌ترین گفتگوها، احساسها و کنش‌ها را روبروی تماشاگر می‌دیدیم.
با سپاس از گروه، چشم به راه کارهای آینده‌تان هستیم.

از انگشت‌شمار کمدیهای بزن‌بکوب "ایرانی" خوب که دیدم. گرچه متن دارای کاستی‌هایی است، برای نمونه، در مورد نقش پسر خانواده، با وجود داشتن پتانسیل خوب برای شوخیهای هوشمندانه‌تر، به همان شوخیهای کلیشه‌ای بسنده شده است، اما رویهمرفته نمایش خرسندکننده است. شوخیهای فیزیکی بسیار خوب از کار درآمده‌اند، به خاطر آمادگی بدنی شگفت‌انگیز بالای بازیگران و همچنین چینش صحنه هماهنگ با شوخیها. بازیها خوب و انرژی بازیگران ستودنی است. گزینش موسیقی برای صحنه پایکوبی، با نگاه به خاستگاه فرهنگی خانواده، می‌توانست بهتر باشد.
با سپاس از گروه و آرزوی کامیابی بیشتر در کارهای آینده

با همراهی با نوشته آقای مرتضوی، می‌خواهم این را بیافزایم که آفرینش نقشی مانند "منوچهر" با بازی خوب "کرامت رودساز" از هوشمندی نویسنده کاربلد نمایش است؛ آدم‌های دورویی که چهره بیرونی آراسته‌ای دارند اما از درون اهریمنانی هستند که دست به هر کاری می‌زنند تا پلشتی‌های خود را ادامه دهند.
سپاس از گروه و آرزوی پیروزی در کارهای آینده

"خروس غلط می‌خواند" نمایش کمابیش خوبی است که داستانک‌هایی از تاریخ را با ارجاع‌های فرامتنی ویژه "علی شمس" بازگو می‌کند. نمایش تا پرده پایانی خوب و روان پیش می‌رود اما در آنجا برای نشان دادن روابط "نوید داده شده"، زمان عمودی را به افقی دگرگون کرده و با پا نهادن بر منطق، پایانی ناامیدکننده برای نمایش می‌سازد. بازی‌ها (مگر پرده پایانی) خوب بود. نور برای من آزاردهنده نبود اما دلیلی برای کاربرد نور چشمک‌زن (با لامپ‌هایی که برای این کار ساخته نشده‌اند) نیافتم. نمایش طراحی صحنه و لباس درخوری دارد. از دکور آکواریمی خوشم آمد گرچه کمی دور بود.

نمایشی درباره بیداری (20 دقیقه نخست) و کابوس (تاپایان) آدمی بی‌کاره یا تنبل یا افسرده یا ناامید یا ...
بی‌معنا، بی‌فرجام و بی‌ارزش
تنها ویژگی خوب کار، دکورش بود