«باغ دکتر کوک»، نمایشی کلاسیک با یک داستان خطی ساده و پیامی مستقیم که از دقیقه‌ی شاید ۱۵ به بعد کاملاً مشخص بود دنیا دست کیه و قراره به کی برسه!
به‌نظرم نمایش بدی نیس و شاهد اجرای یک تئاتر با تمام المان‌های اون خواهید بود. حتی می‌تونم بگم دیدنش به دلیل دکور خوب و سنگین، نورپردازی مناسب، صداگذاری‌های کاربردی و جذاب و بازی تقریباً یکدست بازیگرانش، خالی از لطف نیست؛ اما از طرفی هم‌راستا با نظر دوست بسیار ارزشمندم اردشیر جان، بعد از دیدن این نمایش از خودم پرسیدم: لزوم اجرای چنین نمایشی، اونم با تقبل چنین زحمت و انرژی و دکوری، در حال حاضر چیه؟
من اعتقاد ندارم که هر نمایشی باید دارای پیامی آوانگارد یا خارق‌العاده باشه، اما آخه دوره‌ی یک متن مثلاً جنایی-معمایی با پیام اخلاقی‌ای بسیار چی بگم، ساده و پیش‌پاافتاده، که به‌طرزی کاملاً سنتی، انقد مستقیم کوبونده می‌شه تو صورتت، واقعاً تموم نشده؟ شاید نشده، نمی‌دونم.

ریتم نمایش از نظر من کند بود. یعنی راستش وسط‌هاش خسته شدم و این‌طوری بودم که خب، پیام‌ها دریافت شد، لطفاً سریع‌تر برسید به انتها که ببینم قراره با چه صحنه‌ی پایانی‌ای روبرو بشم.
استفاده از اصوات متناسب با لحظات اجرا رو دوس داشتم، فکر شده، به‌جا و هماهنگ بود.
بازی بازیگران، در کل، قابل قبول و باورپذیر و یکدست بود.
طراحی ... دیدن ادامه ›› لباس هم خب، متناسب با متن و زمان و لحن داستان به‌نظر می‌رسید. فقط کفش طلایی برق‌برقی دکتر، خیلی توجهمو جلب کرد. برعکس بقیه‌ی لباسشون، در انتخاب کفش، دلْشادی مفرطی به خرج دادن😉

جا داره درمورد ضعف‌های اجرایی کار هم از نظر خودم بنویسم:
-قبل از شروع نمایش، بیان اینکه بازیگرانی که همدیگه رو لمس می‌کنن کاملاً به هم محرمند چه لزومی داشت؟ اگه قرار بود قبلش به کسی حساب پس بدید دادید، و اگه قراره باز هم حساب پس بدید اون به ما نیس! بیان چنین چیز پیش‌پاافتاده‌ای در مرحله‌ای از تاریخ که از خیلی چیزها عبور کردیم ر‌و جز توهینی به شعور جمعی جامعه‌ای که مدت‌ها از زمان پوست‌اندازیش گذشته نمی‌دونم.
-مخاطبان عزیز، انتظار حداقل یک ربع تأخیر رو داشته باشن به دلایل همیشگی دیر تحویل دادنِ سالن و... واقعاً کی قراره این موارد، پیش‌بینی و حل بشه؟ مثلاً اگر طبق تجربه‌ی چندین ساله‌ی خودتون، ساعت اجرا رو می‌ذاشتید ۸:۳۰ و بدون تأخیر اجرا می‌رفتید بهتر نبود؟
-به دلیل استفاده از میکروفون، صدا به همه‌جا خوب می‌رسه؛ اما از طرفی چون در زیر لباس نصب شده، گاهی انقد خش‌خش و نویزش زیاده که کلافه‌کننده‌س.
-تپق بازیگر نقش جیمی در ۱/۴ نهایی کار و شاید بشه گف اوج مکالمات اخلاقی دکتر و خودش انننقدر زیاد و پشت سر همه که یه‌جورایی متعجب‌کننده‌س، چون تا قبل این پارت، جز یه مورد، اصلاً چنین چیزی ندیدیم ازشون. نمی‌دونم یهو چه اتفاقی افتاد!
-دستی که برگ‌ها رو به داخل خونه ریخت خیلی مشهود بود. کاش طبیعی‌تر عمل می‌کردن.

خطر اسپویل👇👇👇
متن از نظر من انقد ساده و صریحه که نه جای فکر کردن می‌ذاره، نه کشفی، نه ا‌وجی، نه هیجانی.
پیام‌های اخلاقی صریحه:
-مسائل اخلاقی، صفر و یکی نیستن.
-تا در جایگاه شخص دیگه‌ای ننشستی آنها را قضاوت ننما!
-قدرتی خداگونه، اگرچه چیز بدی‌ست، کسی نمی‌تونه ازش بگذره و در جایگاهی مشابه، خودت همانی می‌شوی که ازش فراری بودی.
و بله، پایان!🤦‍♀️

«آدام ر»... مجموعه‌ای از «ر»های مختلف در فضای رئالیسم جادویی، اما قابل فهم.
من از این نمایش خوشم اومد؛ با یک متن خوب و منطقی، البته در همون حوزه‌ی خودش که از نظر من رئالیسم جادویی بود و اثری از سورئال نداشت، یا لااقل من متوجه نشدم.
بازی بازیگران از نظر من کمی اغراق‌شده بود، ولی چون این‌طور حس می‌کردم که اتفاقاً قراره با تیپ مواجه بشم، نوع بازی رو پسندیدم.
نورپردازی و دکورْ ساده، اما کافی بود اگر عوامل، سادگی و مینیمالی رو مدنظر داشتن. اما به‌نظر من می‌شد از المان‌های دیگه‌ای برای فضاسازی بهتر استفاده کرد، چیزهایی شبیه پارچه، چراغی با نور خاص در گوشه‌ای از صحنه و...
طراحی لباس رو دوس داشتم: سرتا پا مشکی. در نگاه اول یاد مراسم‌های خاص در محفل‌‌های پنهانی مذاهب افتادم، رمز داوینچی‌طور. به‌قول جویی: what's ... دیدن ادامه ›› not to like?
موسیقی ابتدایی و انتهایی، حکم تیتراژ ابتدایی و انتهایی یک سریال رو داشت انگار؛ اگرچه ناخوشایند نبود، منو یاد ترانه‌های مدل «زیر آسمون این شهر» انداخت که پر هستن از پند و نصایحی در مورد زندگانی و انسانیت و ...! البته که برای گوش‌های من خیلی بلند بود، در مقایسه با این‌که اگه در ردیف‌های جلویی ننشسته بودم، صدای بعضی از بازیگران در موقعیت‌هایی به زحمت به‌گوش می‌رسید.

خطر جدی اسپویل
👇👇👇
.
.
.
متن، متن خوبیه واقعاً، جذابه، تکراری نیست، پخته‌س.
اجرا حول یک بازی به نام «لوجر» می‌چرخه که از ۴ نفر، به میزبانی یکی از این ۴ تن در خونه‌ی خودش تشکیل شده. همون اول، یه «آها، اسکوئید-گیم»طور هم به ذهنم رسید؛ ولی سریعاً به دلیل عدم وجود المان‌هایی از خشونت عریان و بقیه‌ی شرایط اون بازی، پس زده شد.
هرکدوم از این ۴ نفر یک سر-لوجر دارن که می‌تونن با شرط و شروطی در طول بازی، اون رو مبادله کرده یا بفروشن.
اصلاً جالبی قضیه، مربوط به همین سر-لوجرهاست: چیزهایی که قبلاً، به نحوی، به ناحق، به اون شرکت‌کننده رسیده، و حالا می‌خواد با چیزی مبادله‌ش کنه که قبلاً مال خودش بوده و به‌نحوی، به ناحق ازش گرفته شده! درواقع انگار با انجام این مبادلات، هرکس تازه می‌رسه به نقطه‌ی صفر.
در جایی به ۸پایی اشاره می‌شه که همه ازش خوف دارن و اعتقاد دارن چیزهایی رو که باید، به هر روشی، از هرکسی می‌گیرن. این وحشت به‌جز در دیالوگ‌ها، در بطن اجرا هم خودنمایی می‌کنه؛ مثلاً وقتی در خونه کوبیده می‌شه، به یک‌باره نور قرمزی می‌آد که همزمان با اکت بازیگران، فضای استرس و وحشتی عجیب ازینکه ممکنه «اون‌ها» پشت در باشن، به‌خوبی انتقال داده می‌شه.
در آخر نمایش، برداشت من این بود که این ۸پا، هربار همون ۴ نفری هستن که در دوره‌های مختلف لوجر با میزبان‌های مختلف شرکت کردن و چرخه‌ی باطلی رو تشکیل دادن که گویی انتهایی نداره.
شاید حس دوازدهم یکی از شرکت‌کنندگان، که جلوتر به حس هشتم ارتقا پیدا می‌کنه (در صورتی که باید برعکس باشه)، از همین تجربه‌ی ۱۸ بار شرکت کردنش در دوره‌های مختلف لوجر می‌آد: اون از قسمت زیادی از چرخه باخبره و باز هم جزئی از اون می‌شه، چون همیشه چیزهایی از دست داده و چیزهایی که باید رو به دست نیاورده.
در انتهای این دوره اما، هرشخص، در برابر چشمان بینندگانی که به‌طور زنده از تلویزیون شاهد انجام بازی هستن، به هرچیزی که متعلق به خودش باشه می‌رسه، همه به‌جز میزبان، صحنه رو ترک می‌کنن، میزبان نفس راحتی می‌کشه و به اخبار ساعت ۱۱ گوش می‌ده، اخباری که اتفاقاً خلاصه‌ای از وقایع بازی رو ارائه می‌ده؛ اما ما رو با این سؤالات تنها می‌ذاره:
آیا تمام این‌ها در ذهن میزبان اتفاق افتاده؟
آیا میزبان با خودش به تفاهم رسیده؟
و از همه‌مهم‌تر، آیا این چرخه، هیچ‌وقت به پایان می‌رسه؟

خب، آناتومی نمایشی دوست‌داشتنی بود، با خلاقیتی فراوان و داشتن سبک اجرایی‌ای پرریسک و جسورانه...
من تقریباً تمام ارکانشو دوستش داشتم و از نظر ... دیدن ادامه ›› من نه تنها نمایش موفقی بود، بلکه شاید بتونه سبک خاص خودش رو در تئاتر این دیار پایه‌گذاری کنه.

اولِ هر جمله‌م، به‌صورت خودکار، یه «از نظر من» درنظر بگیرید!

قبل از هرچیز، این نمایش برای من، تداعی‌کننده‌ی فیلم The Hours بود. نه اینکه دو‌ متن دقیقاً کپی هم باشن، نه؛ ولی دغدغه‌ی هر دو، حضور پررنگ‌‌ ۳ زن و دیدن سه پرده‌ی زمانی-مکانی متفاوت اما در عین حال مشابه و مرتبط، کار خودشو کرد و لبخندی نشاند بر لبانم از جنس یادآوری دغدغه‌های دوران نوجوانی که هنوزم همراهم هستن.

اگرچه طبق تحقیقات و پژوهش‌های علمی، تمایل به خودکشی می‌تونه تحت تأثیر عوامل ژنتیکی و ‌وراثتی قرار بگیره، اما این تنها یکی از عوامل مؤثره و محیط، تجربیات شخصی، وضعیت روانی و عوامل اجتماعی همگی در این شکل‌گیریِ میل و جامه‌ی عمل پوشوندن به اون نقش مهم و غیرقابل انکاری دارن‌. اما از نظر من، خودکشی یک انتخابه، انتخابی که در مورد پا گذاشتن به دنیا وجود نداره، اما درمورد ترک کردنش هست، همین.
شاید تفاوت دو دیدگاه نهیلیسم و اگزیستانسیالیسم از همین انتخاب ناشی می‌شه:
نهیلیسم معتقده که زندگی پوچه و معنا و مفهوم ذاتی نداره، پس می‌توان یا حتی باید اونو ترک کرد؛ اما اگزیستانسیالیسم معتقده که زندگی، هرچند ذاتاً بی‌معناست، اما انسان، مسئول خلق معنا برای اونه و نباید در مقابل این پوچی تسلیم شد. در این دیدگاه، تجربه‌ی زندگی، یک فرصته، فرصتی که تنها یک بار به دست می‌آد؛ پس حتی اگر مثل سیزیف (در فلسفه‌ی آلبر کامو)، زندگی یک چرخه‌ی بیهوده و تکراری بشه، باید اون رو پذیرفت، علیه این پوچی شورید، تلاش کرد و از همین مسیر لذت برد. زندگی کردن، به معنای بودن در مقابل پوچیه، بودنی که حتی در مواجهه با بیهودگی ادامه پیدا می‌کنه، تا زمانی که لحظه‌ی نبودن فرا برسه...
برای من جالب بود که در برهه‌ی حساس کنونی‌ای به تماشای این نمایش نشستم که توجه عموم به این موضوع، با انتشار اخبار کسانی که با اهدافی والا، برنامه‌ریزی، اطلاع‌رسانی و درنهایت عزمی راسخ در راه پایان دادن به زندگی خودشون قدم برداشتن جلب شده. جالب و تأمل‌برانگیز.

ریتم نمایش در هر قاب زمانی، ترکیبی از لحظات تند و‌ کند رو به نمایش می‌ذاشت. وقتی هر سه قاب همزمان اجرا می‌شدن، حس تندی و شلوغی غالب بود و همین شلوغی و درهم‌تنیدگی در ۴۰ دقیقه‌ی شروع اجرا، فشار دیداری و شنوایی قابل توجهی برای من ایجاد کرد و این‌طوری بودم که لطفاً یه دقیقه آروم بگیرید! من چشام و گوشام درد گرفتن هی ازین سو به اون سو. ولی خب، بعدش، با شروع صحبت آنا جلوی دوربین، جریان روایت، متعادل‌تر شد. اگرچه من متوجه ضرورت این نوع اجرا هستم، اما به‌نظر می‌رسه جداسازی نسبی قاب‌ها می‌تونست زودتر از دقیقه‌ی ۴۰ صورت بگیره تا ریتم نمایش یکنواخت‌تر و تجربه‌ی دیداری/شنوایی روون‌تر بشه.
به این هم اشاره کنم که تکرار همزمان کلمات و گاهی عبارت‌هایی که همدیگه رو کامل می‌کردن از ۳ فرد متفاوت در ۳ قاب زمانی متفاوت، از دلنشینی‌های اجرا بود.

هیچ قسمت از این اجرا قابل حذف نبود، شما بگو یک دقیقه! این نمایش برای تک‌تک لحظات و صحنه‌ها برنامه و هدف داشت و لااقل من چیزی برای حذف به ذهنم نمی‌رسه که نمایش کوتاه‌تر یا خلاصه‌تر بشه و به کار، لطمه وارد نشه. نه، باید ۱.۵ ساعت نشستن روی صندلی‌های ناراحتِ خانه‌ی هنر دیوار رو تاب آورد (اونم بعد از ۳۳ دقیقه تأخیر ناقابل!).

بازی بازیگران برای من قابل قبول بود، اگرچه بازی خانم‌ها در سطح بالاتری قرار می‌گرفت؛ مخصوصاً کارول در لِول دیگه‌ای قرار داشت و حتی نگاه و لبخند و بازی با انگشتاش هم عالی و به‌جا و انتقال حسش کامل بود.
لحن هر ۳ بازیگر خانم در ابتدای نمایش انگار تصنعی، یا شاید در اثر فشار استرس، عادی نبود؛ اما در ادامه و به‌مر‌ور، به‌خوبی در نقششون فرو رفتن و این لحن، حالت غیرتصنعی و ملموس خودشو پیدا کرد.
بازی شوهر عمه/دکتر و بیمارِ چاقوخورده‌ی بانی رو هیچ نپسندیدم متأسفانه.

دکور و میزانسن، جالب بود و به کمال، در خدمت اجرا. فقط یه نکته به ذهنم رسید که کاش تاریخ‌های درج شده روی قاب‌ها (قاب‌های زمانی) ثابت نبودن. به‌هرحال نمایش رو به جلو بود و مثلاً کارول بعد از ۱۶ سال، هنوز از قاب ۱۹۷۱ بیرون می‌اومد! ولی خب، شاید این اجرا انقد پیچیدگی داره که نیاز به اضافه کردن پیچیدگی بیشتری نباشه یا از نظر کارگردان، مهم، نقطه‌ی آغازین هر داستان بوده باشه.
اون نئون‌ها پشت پرده به شکل رشته DNA، در کنار عبارت Happy Birthday و بادکنک هم بامزه بود.

طراحی و اجرای لباس‌ها زیبا، و تعویض اون‌ها هم به‌جا بود.
در تعویض صحنه‌ها، هماهنگی کافی وجود داشت و و زمان زیادی صرف نمی‌شد که ریسمان ارتباط، پاره بشه. برای هر قسمت، فکر و تمرین کافی انجام شده بود. مثلاً در یک تعویض صحنه، برای بردن کالسکه به بیرون، اون رو خیلی حساب‌شده از یک سمت به سمت دیگه بردن تا با بقیه‌ی عوامل برخوردی صورت نگیره. توجه به این جزئیات از طرف کارگردان، قشنگ نیس واقعاً؟

نورپردازی خاصی ندیدم. برای روایت چنین متنی نیازی هم بهش نبود. جایی که نیاز بود، می‌اومد و قسمت‌های دیگه تاریک می‌شد و... معمولی اما هماهنگ و کافی.
فقط در اجرای دیشب، یه جا یه نور چشمک‌زن پارتی‌طور بی‌ربطی، اگه اشتباه نکنم موقع راه بردن آنا در راهروی بیمارستان اومد که حدس می‌زنم نقص فنی بوده باشه؛ یعنی امیدوارم که نقص فنی بوده باشه!

موسیقی خاصی نشنیدم من. اصلاً هم نمی‌طلبید! اجرا انننقدر حرف برای گفتن داشت که اگه موسیقی هم بهش اضافه می‌شد من دیگه رسماً مجنون می‌شدم! اما در تعویض صحنه‌ها و با رفتن نور، یه موسیقی تکراری پلی می‌شد که ما می‌فهمیدیم خب، وقت تعویض صحنه‌ست (یاد ایکیوسان افتادم چرا؟!؟😂).

درمورد بانی و خرگوش، استفاده از خرگوش در این قاب بسیار هوشمندانه بود و برای من، طبق دیدگاه یونگ، در درجه‌ی اول نمادی از باروری و نیروی حیات (مادر) بود که به‌نوعی با مرگ خرگوش، عزم بانی برای عقیم کردن خودش جزم می‌شه و حالتی از شورش و جدایی از این نماد باروری رو شاهد هستیم؛ و در درجه‌ی دوم، نماد غرایز زنانه که در زندگی بانی، شاید با روابط متعددش، نمود پیدا کرد.
توجه همزمان به اینکه مادر بانی، یعنی آنا هم می‌گف یه خرگوش به‌عنوان حیوان خانگی بیاریم هم درنوع خودش جالب بود و برای من بازتابِ تداوم فشار یا تأثیرات اجتماعی/خانوادگی از زنان برای ایفای نقش مادر بود که درنهایت، بانی اون رو رد می‌کنه.

«زندگی رسم خوشایندی‌ست
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ
پرشی دارد اندازه‌ی عشق»
اما درنهایت، انتخاب زنده موندن و زندگی کردن، یک تصمیم فردیه. چه این تصمیم درستی باشه چه غلط، یک تصمیمه مث تمام تصمیم‌های دیگه در زندگی.
این شاید اصلی‌ترین پیام نمایش بود: مسئولیت انتخاب، در مواجهه با معنای زندگی، به عهده‌ی خود ماست...

خب، من این نمایش رو دوست نداشتم.
نه اینکه مباحث فوتبالی مورد علاقه‌م نباشه یا خیلی از دیالوگ‌ها برای منِ دهه شصتی آشنا نباشه، نه. (دهه شصتی‌ای که به‌جای خاله‌بازی، تو کوچه یا بعدها تو حیاط مدرسه گل کوچیک بازی می‌کرد، یا مدت‌ها عکس پروفایل فیس‌بوکش عکس پیکه در بارسا بود که عدد ۵ رو نشون می‌داد، یا سر کنکورش درساشو طوری می‌رسوند که بتونه بازی‌های جام جهانی رو ببینه و در محدودیت دسترسی به اینترنت، بشینه پای تحلیل‌های شبکه ۳ و چارت بازی‌ها رو تو دفترش بکشه و بین تصمیم‌گیری برای طرفدار اسپانیا یا آلمان بودن سردرد بگیره. زمانی خوره‌ی فوتبال بودم حقیقتاً).
ولی راستش من متوجه نشدم دغدغه و موضوع این نمایش چی بود دقیقاً یا حتی غیردقیقاً؟
یعنی خب، گویا از اسمش و خلاصه داستان و دکور و هرچیزی که در ظاهر امر می‌بینیم خیلی واضحه، ولی نه، برای من اصلاً واضح نبود که چی می‌خواد بگه.
دغدغه‌ش فوتباله؟ فساده؟ خانواده‌س؟ عشقه؟ اهمیت آزاد بودن در تصمیماته؟ حمایته؟ خیانته؟ شهرته؟ چیه واقعاً؟ اگه همه‌ش باهمه، چرا انقد غیرقابل باور و شعاری و‌ ناسور کنار هم قرار گرفتن اینا؟

نظرم در مورد هر قسمت رو اول بدون اسپویل و جلوتر با اسپویل می‌نویسم. اولِ هر جمله‌م، به‌صورت خودکار، ... دیدن ادامه ›› یه «از نظر من» درنظر بگیرید!

متأسفانه بازی هیچ‌کدوم از بازیگران حسی رو به من منتقل نمی‌کرد. جای یه چیزی خالی بود، یه شور، یه هیجان خاص شاید، که نبود؛ یعنی سعی می‌کرد باشه‌ها، ولی نبود و فقدانش بسیار عمیق حس می‌شد. حتی اوایل اجرا فک کردم شاید جای خالی موسیقی و اصوات مرتبط خالیه، ولی نه، سردی صحنه بیش ازین‌ها حس می‌شد. می‌دونید، شبیه یه تالار عروسی که واردش می‌شید و یهو می‌بینید فقط ۴ نفر دیگه اومدن و موسیقی زنده و دی‌جی و پایکوبی و انرژی اون ۴ نفرم سردی فضا رو نمی‌پوشونه. در اینجا هم گویا متن، اجازه‌ی بازی بیش ازین مقدار رو نمی‌داد.

نمایش سعی می‌کنه با مونولوگ‌گویی‌های جداگانه، تعلیق ایجاد کنه و کم‌کم، با قرار دادن قطعات یک پازل کنار هم، توجه شما رو همراه کنه؛ ولی داستان برای من انقد کشش نداشت که حتی بگم خب، ببینم تهش چی می‌شه و تهشم گفتم، ا، آها!

طراحی صحنه می‌نیمال ولی مرتبط بود (اگر محور اصلی رو فوتبال در نظر بگیریم). می‌شد از المان‌های دیگه‌ای هم کمک گرفته بشه البته.
طراحی لباس قابل قبول بود.
نورپردازی هم بد نبود، ولی به‌قول دوستی، چیزی به اجرا اضافه نمی‌کرد. گاهی هم روی بازیگران، با تأخیر می‌اومد.
موسیقی که خب، وجود نداشت. دوست گرامی‌ای به‌صورت زنده یه اصواتی اجرا می‌کردن که خب، به‌نظرم گاهی نه حرفه‌ای بود نه مرتبط، و در اکثر مواقع هم بسیار ریز. دیدنشون گوشه‌ی صحنه هم حواس‌پرت‌کن بود به نوبه‌ی خودش.

خطر اسپویل (هوم، شایدم اسپویل جدی)👇👇👇
.
.
.
من همون اول فکر کردم لباس آبی دختر، می‌خواد بحثو بکشونه به دختر آبی و دریغِ استادیوم از خانم‌ها به‌عنوان یکی از حقوق اولیه و... ولی نه، اصلاً نه‌ها! اون قسمت ورود سحر به استادیوم هم نه عمق فاجعه رو نشون داد، نه احساسی برانگیخت. اصاً این‌گونه بود که همه‌ی بازی‌ها رو می‌رفت تو، حالا با نقشه کشیدن و یواشکی و... یه بارم که گیر افتاد با پارتی‌بازی اکی شد. ای بابا.

اون مانیفست ابتدایی درمورد شرط‌بندی برای چی بود اصاً؟ چه نیازی بهش بود؟ جلوتر متوجه درگیری پدر در این امور می‌شدیم دیگه، چرا تاریخچه و اینا؟ بعد چرا با اون لحن؟ من جلوتر گفتم خب این دختر می‌گه من سعی کردم رفتارام پسرونه شه، پس لحن و بیانش واس اونه، ولی نه! جلوتر لحن بازیگر‌ کاملاً اغراقشو از دست می‌ده و‌ تبدیل می‌شه به یه دختر معمولی.

مونولوگ مادر با این جمله شروع می‌شه که زمان ما تو شهرمون، همه یا دختر بودن یا پسر. منظورْ چی بود دقیقاً متوجه نشدم! چه نیازی به بیان چنین جمله‌ای بود واقعاً؟ در هر زمانی، در هر مکانی، جنسیتی به‌جز این دو وجود داشته، الان یعنی چی؟ بعد چه ربطی به ادامه‌ی ماجرا داشت؟

برای دکور، شاید ۴ تا پرچم کرنر یا دروازه، یا حتی تصویر اون روی دیوار با ویدئو‌ پرژکتور، می‌تونست در عین حفظ می‌نیمالی، به فضاسازی و زیبایی بصری اجرا کمک بیشتری کنه.
یا سحر می‌تونست موقع ورود به ورزشگاه یه پرچمی، شیپوری چیزی هم همراه داشته باشه که هیجانشو بهتر منتقل کنه.
اگرچه سعی کردن با رپ کردن یه هیجان‌طوری ایجاد کنن و کار از یکنواختی دربیاد، اما از نظر من موفق نبود، یعنی نچسبید به اجرا. ضمناً تقریباً تنها جایی بود که اثری از موسیقی شنیدیم و انقد هم صدای زمینه بلند بود که من تقریباً چیزی از متن رپ نفهمیدم.

مادر، به بیماری ام‌اس مبتلا می‌شن، ولی چرا انقد سِیرش تنده؟ البته ما متوجه اینکه چقد زمان گذشته نمی‌شیم‌ها، ولی از بازی دختر و باقی قرائن برداشتم اینه که مدت زمان زیادی از شروعش نگذشته.
اگرچه این بیماری به طرق مختلف خودش رو نشون می‌ده و علائمش برای هرکسی متفاوته، ولی درنهایت از نظر من خوب و باورپذیر درنیومده (اگرچه صحنه‌ی افتادن ایشون واقعاً تأثیرگذار بود). مثلاً در اکثر بیماران، مشکلات بینایی، از اولین علائم هست که با کار کردن مادر با کامپیوتر به این راحتی، کمی متناقضه؛ یا وقتی سر، آن‌گونه لمس روی ویل‌چیر قرار گرفته، دست هم باید لااقل کمی لمس باشه دیگه!

عشقِ مردی که ۲۰ سال از دختری بزرگ‌تره و به‌قول خودش یهو دنیا براش عوض می‌شه پرشورتر نیس معمولاً؟ چرا انقد اخموئن همیشه؟ عشق دختر چرا انقد کم‌شوره؟ به‌نظرم روابطشون اصلاً شکل نگرفت و تو گویی ما یهو پریدیم وسط داستان.
بعد حالا همین مرد با این وجنات (با توجه به شخصیت‌پردازی صورت‌گرفته)، احتمالاً خیلی هم نباید با دختری مث سحر حال می‌کرد، وگرنه با دختر خودش که یه‌طورایی سحر در ابعاد کوچیکتر بود هم ارتباط می‌گرفت دیگه. نمی‌دونم. عشق پیری گر بجنبد و یافتن همدم و یار در هر سنی امکان‌پذیر است‌طور بود یا پیام دیگه‌ای داشت که من نفهمیدم، اگرچه غیرقابل باور هم نیست.

در هنگام تصادف، اصوات ایجاد شده خیلی غیرحرفه‌ای بود و جای ایجاد ارتباط، یه‌طورایی احساس خنده بهم دست داد. متأسفانه برای اطرافیان هم همین بود تا جایی که دقت کردم.
بعد هم کسی که قصد کشتن کسی رو داره تعقیبی چیزی انجام نمی‌ده؟ یهو در وسط مسیر، از روبرو می‌آد می‌کوبه به ماشین طرف، طوری‌که راننده قطعاً بمیره؟ بعد برای خودشون اتفاقی نمی‌افته؟ درحد سری فیلم‌های میشن ایمپاسیبل. نمی‌دونم، راه معقول‌تری برای قتل نبود؟

حالا کاری با شخصیت آقای فردوسی‌پور و اینکه قبولش دارم یا نه ندارم، ولی دسترسی بهشون راحت‌تر ازیناست‌ها. زمان دانشجویی ما همواره در دانشگاه شریف و در صحن، پذیرای دانشجوها و طرفدارها و هرکسی بودن. می‌دونم تا مدت‌ها بعدم همین بود. دیگه تاریخ اتفاقات داستان رو نمی‌دونم، ولی حالا این‌جوریام نیس که انننقد غیرقابل دست‌یابی باشن. اگرم اسمشون نماد قشر خاصی از جامعه بود، که خب...

کلاً متن و بازی‌ها مرا نگرفت، حتی ایده‌ی رفت و آمد بین تماشاگران (ما) هم کمکی به ایجاد ارتباطم با اجرا نکرد، حیف.
خدمت عوامل، خسته نباشید عرض می‌کنم. کاش بضاعت متن، بیش ازین بود.

«الف غین میم» که نه، «الف غین میم، همه‌ی چشم‌ها برای او!»
چی بگم آخه؟ من از یک نمایش چی می‌خوام مگه؟ تئاتر دیدم، یک تئاتر تمام و کمال.
الان که دارم اینو می‌نویسم هنوز قلبم تند می‌تپه و دلم پیش آخر نمایش، تک‌تک دیالوگ‌ها، تک‌تک بازی‌ها، قاب‌های زیبا، نورپردازی و طراحی لباس مونده.
این نمایش، هیچ‌وقت از ذهن و خاطره‌ی من نخواهد رفت، هیچ‌وقت.

بله، مستقیماً و رسماً پیشنهاد می‌کنم این نمایش رو ببینید. این نمایش، ارزش بارها و بارها دیدن رو داره و مطمئنم در هربار، طور دیگه‌ای شگفت‌زده‌تون می‌کنه (خودم که قطعاً برای تجربه‌ی مجدد این شگفت‌زدگی و کشفیات جدید، دوباره می‌بینمش). فقط چند دقیقه‌ی ابتدایی که ریتم کندتره، صبور و متمرکز باشید، که شخصیت‌پردازی‌ها شکل بگیره، که نقش‌ها جا بیفتن براتون، که با اجرا ارتباط بگیرید. همین! و بعد همراه و هم‌گام با نمایش، فرو برید در اتفاقاتی آشنا و ملموس، با چنان بیان هنرمندانه‌ای که حتی نمی‌تونی ... دیدن ادامه ›› پلک بزنی.
این نمایش، نیاز به دونستن هیچ پیشینه‌ی تاریخی‌ای نداره، چون همه‌ی اسامی و روابط و اتفاقات، به‌خوبی بیان می‌شه (مراجعه به پی‌نوشت). البته اگه بدونیم آغا محمدخان توسط ۳ خدمتکار مرد خود کشته شد، شاید بد نباشه.

راستش از آقای زمانی تنها «هاری» رو دیدم و این نمایش رو هم به خاطر خاطره‌ی خوبم از اون رفتم. ولی این اجرا کجا و آن کجا؟!؟ اون متن و دغدغه کجا و این کجا؟ اون هماهنگی و میزانسن کجا و این کجا؟ نه اینکه اون اجرای خوبی نبودها، نه، اونم عالی بود؛ ولی حقیقتاً اگه به اون ۵ دادم به این چند بدم؟ ۷ مثلاً؟ (۷، عدد مورد علاقه‌ی منه). کمه، بازم کمه.

این متن سنگینه، سنگین، ولی به‌خوبی قابل فهم. یعنی من موندم بازیگرا چطور با چنین قدرتی، بدون تپق، بدون ناهماهنگی، با یه ریتم مناسب (نه تند نه کند) و بدون هیچ عیب و ایرادی این جملات رو پشت هم ادا می‌کنن؟ جملاتی که گاهاً انقد کلمات هم‌وزن و نزدیک داره که می‌شه تو کنکور، در بخش ادبیات، به‌عنوان نمونه سؤالات واج‌آرایی و انواع آرایه‌های جناس و سهل ممتنع ازشون سؤال طرح شه!
راستی، صداتون نمی‌گیره مثلاً؟ مگه می‌شه آخه ۱.۵ ساعت دیالوگ‌های به چنین سنگینی رو به این روونی و با این تسلط بگید و من حتی نفهمم ۱ ساعت از نمایش گذشته؟!؟

نمی‌خوام به سبک معمول وارد جزئیات بشم. چرا باید بشم؟ این نمایش دکور نداره، خب چه نیازی به دکور داره اصاً؟ اون کارکردی که من از دکور آن‌چنانی می‌خوام داره اتفاق می‌افته، به بهترین شکل هم داره اتفاق می‌افته.
نورپردازی و استفاده‌ی به‌جا از دود و...؟ به سبک خارجی‌ها می‌گم wow که شاید حق مطلبو ادا کنه.
بازی بازیگرا؟ عالی، همگی عالی. اگر هم یکنواختی‌ای در نوع اجرا و بیان می‌بینیم، از نظر من اون هم فقط و فقط در راستای پیام اجرا و متنه.
طراحی لباس؟ یعنی اوخی. ترکیب مدرنیته و کلاسیک و گذشته و حال و اینا که می‌گن همینه پس.
موسیقی در خدمت اجراست، زیرزمینه‌ی کاره، حس اصلی رو اما بازیگرا و متن دارن منتقل می‌کنن. بودنش خوبه، مکمله، ولی باری روی دوشش نیست.

پرده که کنار می‌ره، یک قاب بسسسیار زیبا می‌بینید و یک بیانیه‌طور از یک خانم، که همون‌جا روشنتون می‌کنه که در ادامه‌ی این اجرا قراره با چی مواجه بشید. و آیا مواجه می‌شید؟ بله! معلومه که بله. هزاران بار بله.
متن، نمی‌دونم بگم دولایه‌س یا چی، چون شاید چندلایه باشه حتی، ولی از یک جایی به بعد لایه‌ی زیرین که شاید تا الان احساس می‌کردید یه چیزایی دارید ازش می‌گیرید، کلاً می‌آد رو و تا انتها رو می‌مونه و بعد در دیالوگ آخر، طوری رهات می‌کنه که بغض کنی، که بخوای پاشی داد بزنی آره، می‌دونم، منم موافقم!
بعد از سالن بیای بیرون و بری زیر بارون قدم بزنی. قدم بزنی شاید تپش قلبت آروم‌تر شه؛ که بدونی هنوزم هستن، هنوزم هستید، هنوزم هستیم.

پی‌نوشت:
جهت ارتباط بهتر با اجرا در ابتدای نمایش و گم نکردن نقش‌ها و اسامی، شاید، فقط شاید بهتره در حد دو پاراگراف از زندگی آغامحمدخان قاجار رو در ویکی‌پدیا بخونید. البته که این نمایش، در مورد این شخص و اطرافیانش نیست!
در کامنت اول، این دو پاراگراف رو می‌ذارم.

خب خب خب، یه نمایش در ژانر ترسناک... ترسناک هم که... حالا به‌هرحال!
من دوستش داشتم، نه اینکه با موضوعش حال کرده باشم؛ ولی درمجموع به‌عنوان یک تئاتر، برای من خلاقانه و جالب و دوست‌داشتنی بود.
امیدوارم در روزهای بعدی، استقبال بیشتری از این نمایش صورت بگیره، اگرچه که به دلیل ژانر کار و نوع اجرا، شاید دیدنش برای عده‌ای مناسب و توصیه‌ش به همگان ممکن نباشه.

نظرم در مورد هر قسمت رو اول بدون اسپویل و جلوتر با اسپویل می‌نویسم. اولِ هر جمله‌م، به‌صورت خودکار، یه «از نظر من» درنظر بگیرید!

متن، متن ساده و روونیه؛ یعنی نه استعاریه، نه نمادینه، نه خیلی شاخ و برگ و پیچ و خم داره. یه داستان-کوتاه‌طوره که درواقع انگار فقط باید هنرمندانه و درست اجرا بشه و در این راستا هم موفق بوده، حتی در ایجاد تعلیق و عوض شدن صحنه‌ها و چیدمان و... حالا چه موضوعش سلیقه‌ی منِ نوعی باشه چه نه.

از ... دیدن ادامه ›› نظر من بهترین قسمت کار که شاید بار اصلی نمایش رو به دوش می‌کشید، موسیقی هست که از بدو ورود فضاسازی لازم رو انجام می‌ده. (اولش گفتم شاید یه کنسرت راک ریزی هم اومدیم به‌عنوان اشانتیون🤭). در ادامه هم خیلی خوب در خدمت کاره؛ یعنی طوری در خدمت کاره که با حذفش، لطمه‌ی بسیار جدی به اجرا وارد می‌شه: چه در لحظات وهم و رعب، چه در لحظات ملایم‌تر و احساسی‌تر، چه در لحظاتِ پاپ‌آپ‌طور.
ولی اشاره کنم که شاید نوعِ موسیقی و اصواتِ غالب، مورد علاقه‌ی عده‌ای نبوده و حتی آزاردهنده باشه.

دومین مورد، گریم، طراحی و‌ اجرای لباسه. مخصوصاً گریم پسر رو خیلی دوس داشتم. خیلی با جزئیات و با ظرافت اجرا شده بود. لباس‌ها هم باورپذیر و درخور هر نقش بود.

انتخاب بازیگران مناسب بود و بازی بازیگران به دلم نشست. انعطاف‌پذیری و آمادگی بدن خوب، بدون اغراق در بیان و عمل، و در حد لازم و کافی.

نورپردازیِ ساده‌ای داره، ساده ولی کارامد؛ یعنی روش فکر شده. ناهماهنگی‌ای هم ندیدم. با یکی دو تا رنگ، به‌موقع می‌اومد و می‌رفت و کار خودشو انجام می‌داد.

دکور هم خوبه، ساده‌س ولی خوبه و با متن، هم‌راستاست. ازینکه برای هر قسمت صحنه بالاخره یک طرحی درنظر گرفته بودن خوشم اومد (میزانسن و این حرفا). از همه‌شون هم به خوبی و در حد کفایت استفاده شد.

حضور قابله (راوی) یه جاهایی کارکرد داشت، یه جاهایی هم تکرار مکررات بود؛ ولی نهایتاً چون بازی و گریمشونو دوست داشتم گارد جدی‌ای نگرفتم.
اما به‌طورکلی، ترجیحم به بیان و انتقال حس و متن در بطن فیلم، سریال و نمایشه، نه حضور راوی که تو گویی کم و کاستی‌ها و قسمت‌های ناموفق در این راستا رو پوشش می‌ده و ماجرا رو مستقیم می‌کوبه تو صورتت.

خطر اسپویل (اسپویل جدی در انتها)👇
.
.
.
گریم پسر رو بیش از بقیه دوس داشتم: لنز قرمز و رگ‌های قرمز روی یک طرف صورت و مدل موی عجیب و...
گریم و طراحی لباس همزاد هم جالب توجه بود.
قابله، نقش نابینا رو خیلی خوب درآوردن. چشماشون رو چه کرده بودن نمی‌دونم، ولی خیلی طبیعی بود.

بازی پسر بیش از همه به چشمم می‌اومد، نه اینکه فوکوس بکشن یا نقششون بیش از بقیه باشه، نه. شاید به دلیل لحن و تن صداشون بود و نگاه‌های خیره‌ی عجیب و لبخندهای بدجنسانه‌ی مرموز.
اگرچه به‌عنوان تک‌صحنه، صحنه‌ی کابوس دیدن مادر زیر ملحفه‌ی قرمز، که انعطاف‌پذیری بالایی رو می‌طلبید و بازیگر هم به خوبی از پس اجراش بر اومد، همراه با اون نورپردازی قرمز و حضور دو موجود با حرکات هماهنگ، تو ذهنم حک شد و احتمالاً چیزیه که در سال‌های بعد، ازین نمایش تو ذهنم بمونه.

در بخشی از اجرا، صدایی پخش شد که اولش نامفهوم بود، به‌طوری‌که من فک کردم به زبان اجنه‌ایه🤦‍♀️ ولی آخراش دیگه واضح شد و داستان از زبان همزاد هم رو شد. حالا جلوتر قابله، همونا رو با کمی جزئیاتِ بیشتر تعریف می‌کنه که اینجا دیگه واقعاً تکرار مکرراته. به‌نظرم یکی ازین دو قابل حذف یا لااقل کوتاه شدنه.

اسپویل جدی در مورد متن👇
.
.
.
متن، متن پرتکرارِ سری داستان‌های اجنه و انسانه که خب برای من جذابیتی نداره. نه بهش اعتقاد دارم نه هیچ‌وقت با هیچ فیلم به‌اصطلاح ترسناکی در این رابطه ترسیدم. بیشتر خندیدم همیشه! بنابراین ژانرش برای من ژانر ترسناک حساب نمی‌شد؛ ولی خب، از دید بقیه و در حالت کلی، شاید این‌گونه نباشد.
البته موسیقی سعی داشت در طول اجرا، این حس ترس رو منتقل کنه و خوب هم عمل می‌کرد. من یه ۲-۳ جایی هم حسابی پریدم، البته چون به صداهای بلندِ یکهویی حساسم.

برداشت من (که بالکل ممکنه در راستای هشتگِ دستکش مائوزر باشه (😬)) اینه که داستان حول یک واقعه‌ی اصلی می‌چرخه. واقعه‌ای که در لحظه‌ی تولد پسر (شایدم بستن نطفه‌ی اون)، که حاصل از وصلت دو موجود اصطلاحاً نحس (یا شایدم جن‌زده) هست رخ می‌ده که در آنی، باعث مرگ مادر و پدر، و‌ درنهایت رها شدن همزاد می‌شه. این واقعه قبلاً، طی قراردادی که توسط خود همزاد و قابله برای ما روایت شده، ولی هیچ‌یک از زوج‌ها اونو جدی نگرفتن، مقدر شده بود. بنابراین، پسر، هیچ‌گاه در این دنیا، پا به عرصه‌ی وجود نذاشت.
پس از این رخداد، مردم برای رهایی دائمی از این نحسی، کلبه‌ی زوج کشته‌شده رو به همراه اجسادشون به آتش می‌کشن؛ ولی آیا مگه جن، خودش از جنس آتش بدون دود نیست؟ آیا با مرگ این خاندان، نحسی برای همیشه نابود می‌شه؟ یا زندگی اونها در دنیایی موازی ادامه پیدا می‌کنه؟ همان‌طور که در اعتقاداتِ معتقدین به اجنه و این خرافات، درواقع «از ما بهترون» در کنار ما، اما در دنیایی موازی، در حال زیستن هستن.
درواقع با این رویداد، چرخه‌ای با محوریت اون شب به‌وجود می‌آد که شاهد تکرار چندباره‌ش در طول اجرا هستیم:
مواجهه‌ی اول ما با این قضایا در شب اول، که گویا شب ازدواج زوج هست شروع می‌شه (مرد، به اجرای رسم و منتظر بودن مردم برای دیدن دستمال اشاره می‌کنه و اشاره‌ش به اینکه «اینجا همیشه سرده» احتمالاً اشاره به حضور اجنه داره که خرافه‌گراها معتقدن باعث ایجاد سرما می‌شه.) و در بازسازیِ فکر می‌کنم چهارم اون شب، با مرگ این خاندان و رهایی همزاد، نمایش به پایان می‌رسه و همزاد درنهایت به این خواسته‌ش که «دلم می‌خواس خودم باشم و به جای خودم زندگی کنم» می‌رسه، شاید در کنار پسری که در دنیای موازی وجود داشته و رشد کرده.
و شاید این چرخه باز هم آغاز و بارها و بارها تکرار شه...

حالا این برداشت من بود. دیگه هرچی انسیان و جنیان صلاح می‌دونن😉

سلام به تیوال و تیوالیون گرامی🤘
اگه کسی برای روز ۲شنبه، ۲۱ آبان ماه، یک بلیط اضافه برای نمایش «آناتومی» داشتن ممنون می‌شم اینجا اطلاع‌رسانی کنن تا من بخرم ازشون.
با تشکر ویژه و این صوبتا.

«انواع مرغابی»... چقد خوبید شما دو تا بازیگر عزیز، چقد خوب.
باید از همین تریبون اعلام کنم که یه بار دیگه می‌آم به دیدنتون.

در این نمایشِ فکر می‌کنم غیرکمدی، گاهی من چنان خندیدم، شاید به خودم، که صندلی‌ها به لرزه افتادن، طبق معمول بی‌صدا (کارگردان گرامِ «ماداگاسکار» هم که دم در دیدمشون کلی خِفَت دادن ما رو سرِ بلند نخندیدن و کسانی که سر اجراها فقط شونه‌هاشون تکون می‌خوره و...! من اگه شانس داشتم که...🤦‍♀️)

اکت‌ها عالی و روون و ملموس، میمیک صورت عالی، تغییر صحنه‌ی کاملاً تاریک و بدون ذره‌ای سر و صدا، دکور مینیمال و کاربردی، طراحی لباس قشنگ.
متن؟!؟ چقد خوب بود! این آقای «ممت» یه مدته واس من رفتن تو لیست خوبان (نمایش «این آقای شادی ممت نیست» هم با اینکه شادی آقای ممت نبود ... دیدن ادامه ›› دوست داشتم).

👇«خطر اسپویل»👇
درطول نمایش به این فک می‌کردم که من چقد اونام، هرکدومشون، با اون بحثا و سؤالات مثلاً (یا حقیقتاً) فلسفیشون، با اون دغدغه‌های سطحی و عمیقشون، با اون نگاه‌های خیره‌، با اون زندگی در فضا و دنیایی دیگه که شاید فقط خودشون ازش سردرمی‌آرن، با سؤالاتی بی‌پایان، بی‌پاسخ و همیشگی‌...

چقد می‌شه از یک نمایش مینیمالِ همه‌چی به‌اندازه و به‌جا لذت برد؟ من همون‌قد و بیشتر لذت بردم.

«دِ لا‌و»... نمایشی که هیچ قصد دیدنشو نداشتم، اما به پیشنهاد دوستی عزیز و به دو دلیل وسوسه شدم برای دیدنش: صامت بودن، کمانچه. که آی وسوسه ازین بهتر؟!؟ من عاشق این نمایش شدم رفت! چند بار دیگه ببینمش تا سیر شم؟ نمی‌دونم...

ایده، به‌نظرم ایده‌ی جدیدی نیست، عنوانش «لاو»ه دیگه، مگه می‌شه جدید باشه؟! اونم برای منی که عشق هم برام تعریفی شاید غیرمتعارف داره. پس مسلمه که با انتظاری پایین به دیدار «عشق» شتافتم؛ اما پرداخت و نوع روایت اون چنان گیرا و دوست‌داشتتی بود که مدام با خودم می‌گفتم:
«حیلت رها کن عاشقا دیوانه شو دیوانه شو
و اندر دل آتش درآ پروانه شو پروانه شو
هم خویش را بیگانه کن هم خانه را ویرانه کن
و آنگه بیا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو»
(مولانا)

در اولین برخورد با صحنه، طراحی و میزانسن قشنگش خبر از خلاقیت و عدم تکرار داد. ... دیدن ادامه ›› چقد طبیعی بود همه‌چی، اصاً هرجا چوب حرف اولو بزنه، من حالم یه مینیمومی از خوبی داره.
طراحی لباس معمولی، اما ملموس بود.
نورپردازیِ به‌جا، کارو زیبا و زیباتر کرد؛ حتی گاهی چنان در خدمت پیام اثر بود که آه از نهادم برمی‌خاست! مخصوصاً با درک مفهوم خط نورانی آخر (با تشکر از آرمین جان).
خودم اما شیفته‌ی قسمت پایانی، البته لحظه‌ی اتمام حضور بازیگر در صحنه شدم که... (خیر، اسپویل نمی‌کنم!)

موسیقی؟ اجرای تک‌نفره‌ی زنده‌ای با کمانچه، دف و دایره (شایدم فقط دف، بلد نیستم🤦‍♀️). چقدر به‌جا، چقدر خلاقانه، چقدر دلنشین، چقدر روح‌نواز. و اون آواز آخر... کجا بردید منو؟!؟

بازی بازیگر... به‌به، واقعاً به‌به. هرجا لازم بود اغراق و شکستگی، هرجا لازم بود ظرافت، هرجا لازم بود تندی و نوعی جنون و چی بگم، وحشی‌گری (نه به معنای توهین) و هرجا لازم بود عشق و نرمش دیدم ازشون.

زمان نمایش چنان کوتاهه که گویی لحظه‌ای گذراست: لحظه‌ای به کوتاهی عاشق شدن و لمس عشقی ناگهانْ و به بلندای رهایی، عاشق موندن و عاشقانگی...

«اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من»
(روز، روز مولاناست!)

👇«خطر جدی اسپویل»👇
اول نمایش گفتم نه، مث اینکه روایت این «لاو» با «لاو»های دیگه فرق داره. جلوتر در صحنه‌ی حضور گل سرخ گفتم ای وای، شد «شازده کوچولو». جلوتر دیدم حتی اون هم نیس، ترکیبیه از هرآنچه می‌دانستم، خونده و دیده بودم و فراتر از اون‌ها.

روایتی گیرا از:
سکون و روزمرگی مداوم
لحظه‌ی عاشق شدن
مقاومت و پس زدن
جنون عاشقی
آرامش و حال عجیب بعدی
جنون از دست دادن
رها شدن از تمام قید و بندهای مسخره
و رهایی مطلق...
روایتِ عاشق شدن و عاشق موندن...

دومین شب اجرای «نمایش برف سیاه»... من دوستش داشتم و اگر ساعتش انقد دیر نبود و انرژی بیشتری داشتم، احتمالاً حتی لذت بیشتری می‌بردم.

این نمایش کلاسیک، خط سیر ساده‌ای به سبک رایج داستان‌های روسی داره که البته گاهی هم غیرخطی می‌شه، پس من به‌شخصه انتظار ریتم خیلی تند و کارهای عجیب و غریب و غیرمعمول یا فراز و فرودهای زیاد رو نداشتم؛ اما درکل نوع روایت داستان برای من هنرمندانه و غیرخسته‌کننده بود و کشش لازم رو ایجاد کرد و پیامشو به‌خوبی انتقال داد.
قسمت‌های ریزی هم برای خنده گرفتن از نوع شرافتمندانه‌ش درنظر گرفته شده که شاید من تو مودش نبودم و خنده‌م نمی‌اومد.

من بازی تمام بازیگران رو پسندیدم؛ اما مطمئناً نقش اصلی (مقصوداُف) برای من جذابیت بیشتری داشتن: بیان، زبان بدن، میمیک صورت، نگاه‌ها و حتی سکوتشون خبر از تسلط زیاد ... دیدن ادامه ›› ایشون می‌داد.
در درجه‌ی بعدی، انتخابم نقش خانم خدمتکاره: چقده نازن و مسلط.
دوستی اشاره کردن که گاهی جملات اداشده توسط بازیگر مردِ همراه خانم کارگردان (کلاً بخش حفظ و یادآوری اسامی حافظه‌ی من خرابه!) گنگ و نامفهوم بوده.

*(از اینجا بعد هم از نظر من اسپویل نداره؛ اما اگه اسپویل داره بگین لطفاً اشاره کنم برای آیندگان)*

دکور رو دوس داشتم، بسیار متناسب بود. از میزکار گرفته تا کمد و حتی قالیچه‌ی کوچک وسط. چیز خاصی برای تغییر به نظرم نمی‌آد. شاید اگر جعبه‌ی اسلحه چوبی که کاملاً در صحنه حضور پیدا می‌کرد از جنس چوب بود، اون صحنه قشنگ‌تر می‌شد.
اون لوستر سمت چپ صحنه هم به‌قدری پایین بود که در صحنه‌ی اول در هنگام صحبت‌کردن سرباز، نیمی از صورت ایشون، و فکر می‌کنم در صحنه‌ی بعدی نیمی از صورت خدمتکار رو در سایه‌ی خودش قرار داد که البته شاید ناگزیره، چون این چراغ در اواخر نمایش کارکرد خودشو خواهد داشت.

درمورد نورپردازی هم که حضوری صحبت کردیم و از شب‌های دیگه حتماً حله.
اما حس می‌کنم بدون وجود مشکل فنی، نورپردازی‌ای ساده و قابل قبول و متناسب با داستان وجود داره.
به‌نظرم شاید اگر قسمت فیدبک داستان (یادآوری واقعه‌ای خاص توسط نویسنده که به‌دلیل اسپویل اسم نمی‌برم) با تغییر رنگ نور، مثلاً یه نور سرد همراه بود، اون حس رو بهتر منتقل می‌کرد. بازم البته من تخصصی ندارم و حسی می‌گم.

درمورد طراحی لباس نظر خاصی ندارم. در مورد نویسنده و خدمتکار واقعاً خوب بود؛ اما درمورد خانم کارگردان تئاتر، روم به دیوار، بیشتر منو یاد رب‌دوشامبر تنگ و چین‌دار انداخت. کاش لباسی از جنس سنگین‌تر و دوختی باابهت‌تر درنظر گرفته می‌شد. مخصوصاً اینکه درمورد شب مهمونی هم تغییر لباسی رو از این نقش شاهد نبودیم و کلاه استفاده‌شده به‌جز افزایش ارتفاع، ابهت خاصی رو ایجاد نکرد.
لباس همراه خانم کارگردان هم انگار سایزشون نبود، مخصوصاً جلیقه.

در آخر اینکه این اجرا عوامل دوست‌داشتنی‌ای داره که از این به‌بعد احترام وافر من رو با خود خواهند داشت. دمتون گرم که انقدر به تئاتر علاقمندید، در قبال مخاطب احساس مسئولیت دارید و این‌طور درمورد ناهماهنگی و تأخیر سالن پیگیرید و همین‌طور درمورد کیفیت اجرا. با همین رویکرد، حتماً موفقیت‌های زیادی در انتظارتونه.

دم شما گرم که صفحه‌تون رو با نظرات و اکانت‌های غیرواقعی پر نمی‌کنید؛ اما از دوستان اگر کسی اجرا رو دیدن ممنون می‌شم نظراتشونو بنویسن.