عصر پنجشنبه به همراه یکی از دوستانم به تماشای نمایش «دستگاه» نشستم....
تحمل ترافیک ، نبود جای پارک و مسائلی نظیر این دلیلی بر کلافگی من و دوستم بود.
در شبی که دکتر فرهاد مهندس پور و دکتر فارس باقری هم تماشاگران این نمایش بودند.
.
«دستگاه» خود نوید تولد تئاتری ناب در این هرج و مرج پر هیاهوی تئاتر ماست...هیاهوی بسیار برای هیچ....برای تجارت یا پر کردن اسم خود در دهان مخاطب....برای شهرت یا خودنمایی و اغراق در رسیدن و ارضا شدن شهوت دیده شدن....دستگاه نمایشی ست بی ادعا....بدون تبلیغات نا متعارف...با متنی روان و انتقادی به شراایط نه فقط امروز،که سی و پنج سال از زندگی مردمان این مرز و بوم....دستگاه می نوازد،ناکوک می شود و با ریختن خون من و تو کوک می شود....(و عجیب می نوازد که همه چیز از زیر تیغ سانسور جان سالم به در برده) :))
* موسیقی ابتدایی نمایش که تقریبا دو دقیقه در خاموشی پخش می شود و تو را از تمام دغدغه های بیرونی دور می کند و مخاطب را وادار می کند هرچه با خود دارد را فراموش کند و با ذهنی سفید به تماشای نمایش بنشیند.
* طراحی صحنه فوق العاده کار آمد نخستین چیزی ست که با آمدن نور صحنه مخاطب را درگیر خود ... دیدن ادامه ›› میکند.
* ریتم و ضرب آهنگ نمایش عالیست...با وجود آنکه کند است و ممکن است لحظه ای خطا در این سبک اجرایی نمایش را کسل کننده و خواب آور کند.
* بازی بازیگران صحیح ، بدون اغراق ، دلنشین و جذاب است....بقدری که هم تو را وادار به خنده می کند(خنده ای که از تلخی شرایط زمان به تو منتقل می شود)و هم وادار به گریه می کند،گریه ای که باز از تلخی زور و دیکتاتور حاکم بر تو القا می شود.
(بازی آقای جعفر کرمانی قابل تحسین بود،با آن بیان زیبا و دلنشین....همینطور بازی خانم الاهه بخشی که بنظرم بدون شک پر انرژی ترین بازیگری هستند که در چند سال اخیر در تئاتر دیده ام و نوید آینده ای درخشان در انتظار ایشان را دارم...هرچند یکی از دلایل انتخاب بنده برای تماشای نمایش «دستگاه» حضور ایشون در این نمایش بود و به حق...امیدوارم با رفع ابهامات بتونیم بزودی درخشش ایشون رو که از نقش های اصلی فیلم سینمایی «هجوم» ساخته ی شهرام مکری عزیز هستند رو هم ببینم...بازی آقای علی اکبری و آقای اسماعیل کاشی هم بشدت دلنشین بود.)
* در مورد نمایشنامه باید بگم تنها سکوت می کنم ، سر تعظیم فرود میارم به معجزه ی ادبیات آرمین جوان و به هوشمندی ایشون قبطه می خورم که انقدر موجز حرف های دل من و شما را به روی کاغذ آورده و با کارگردانی هوشمندانه و مستعدانه ثابت کرده که برای سرگرم کردن مخاطب نیازی به شلنگ تخته انداختن و استفاده از الفاض جلف نیست....بلکه گاهی می توان بدون هیچ کدام از این کارهایی که امروزه در تئاتر ایران باب است...ساده ، روان و با دقت هدف را نشانه گرفت و به سمت جلو حرکت کرد....

در آخر آرزوی سربلندی و موفقیت دارم برای کلیه ی عوامل و بازیگران نمایش «دستگاه» و تبریک میگم به آرمین جوان....امیدوارم همواره با همین دستخط و امضا بتازد...منتظر تماشای آثار بعدی شما هستیم....دربست....

دوستان خسته نباشید...