من ابتدا از تلاش و اعتماد آقای دل‌افکار تشکر می‌کنم به گروهی جوان اعتماد کردند و اثری استاندارد از ابعاد میزانسن و فرم و..به روی صحنه اوردند.
مشخصه که گروه چقدر تمرین کرده برای این اجرای پرزحمت
ولی.

ولی این بازخوانی از متن شکسپیر، این شوخی‌ها، این حرکات غیردلنشین بعضی کاراکترها اون هم در سالنی از مجموعه تئاتر شهر، تصویر «تئاتر» رو تغییر می‌ده در نظر مخاطب.
اگر گروهی جوان، که حتما آینده تئاتر کشورند قراره روی صحنه مستمر باشند، به باور من، استمرار این روند، خیلی مسیر غیرسازنده‌ای رو می‌تونه ایجاد کنه.

آقای دل‌افکار از زحمات‌تون ممنون
ولی متن این اجرا، دلنشین نبود و نیست.

ممنون. به امید تماشای اجراهای بهتر گروه

نمایشی فکرشده و مماس بر تحولات جامعه
از دیدنش خیلی لذت بردم.

سلام
عزیزان ما ۲ بلیط تهیه کرده بودیم برای اجرای امروز، ساعت ۶ عصر که متاسفانه مشکلی برای حضور پیدا شده.
اگر عزیزی تمایل به تهیه این دو بلیط رو داشت ممنون می‌شم به من اطلاع بدند.
شماره من در تلگرام/ پیام کوتاه: 09359524420
farhad_riazi87@
فرهاد ریاضی

با سلام و عرض احترام.
وقت همه عزیزان بخیر.

من سه بلیط برای فردا تهیه کردم که متاسفانه به علت همزمانی با کاری، امکان رفتن ندارم.
اگر عزیزی تمایل به تهیه این بلیط ها (با تخفیف 20 درصد) داشتند، ممنون می‌شم به من پیامی در تلگرام ارسال کنند.

فرهاد ریاضی
09359524420

با تشکر

نمایشی ساده و دلنشین.
رئالیسم محمود احدی‌نیا در ادامه متن قبلی شون، «ناصر سعید طهرانی» برام تاثیرگذار بود.
امیدوارم فرصت تماشای دوباره این نمایش فراهم بشه

من اولین بار بود که به تماشای پرتره‌های مهران رنجبر می‌نشستم.
نمایش «چه»، اثر پرزحمتی بود. استفاده از آموزه‌های تئاتر بیومکانیک میرهولد، فشار سنگینی رو به هر دو بازیگر وارد می‌کرد.
طراحی صحنه زیبای نمایش هم انتظار من رو برای دیدن یک چالش فکری تازه بیشتر می‌کرد اما نمایشنامه این کار، مانع این مهم شد.
اثری که قرار بوده از دل تعارض بین زیست ارنستو چه‌گوارا و لری کینگ، دو اندیشه تاثیرگذار دو قرن اخیر- کمونیسم و لیبرالیسم- رو به چالشی در ذهن ما تبدیل کنه، به یک دفاع تمام قد از یکی از دو طرف تبدیل شد.
نمایشی با این موضوع مهم به نظرم خیلی می تونست این چالش رو پررنگ تر کنه ولی متن صرفا به بیان زاویه دید یکی از دو طرف پرداخت.

من مشتاق تجربه‌های بعدی این گروه هستم.

تجربه متفاوت گروه رضا بهرامی و کهبد تاراج، این بار متاثر از شرایط و تحولات جامعه، زن را محور روایت خودش قرار داده و اون رو در بستر روایت همیشه جذاب تعزیه پیش روی مخاطب گذاشته.
اگر یکی از دستاوردهای تغییرات اخیر جامعه رو «تسخیر فضا» و به تعبیری باز پس‌گیری همه مضامینی که توسط سیستم، مصادره به مطلوب شدند برای من این نمایش روایتی از باز پس‌گیری آیین‌ مذهبی تعزیه است. تعزیه نه صرفا در مقام یک رویداد مذهبی که اتفاقا بستری برای خوانش از جامعه که می تونه درش به شدت طلم روزگار جاری رو بازتاب بده
تنوع فرم های روایی در کار برای من جالب بود. اکثرشون برام خیلی جالب بود و خلاق
به نظرم بعد از «عبدل میمون، لات پاکوتاه» و «پایین، گذر سقاخونه» این نمایش یکی از بهترین کارهای گروه تئاتر نزدیک بود.
جایی که شبیه آثار ارزشمندی که به ذات خود مدیوم هنری ادای احترام می کنند، «تئاتر» رو به جایگاه بالاتری سوق دادند.
تئاتری که جان کاه باید باشد و متعاقب اون جان افزا.
تئاتری که خون دارد و زندگی می‌سازد.
خیلی ممنونم و خسته نباشید..

نمایشی مفرح و آموزنده برای کودکان که می‌شد درش ایده‌های محیط زیستی رو هم پیدا کرد.
من خیلی لذت بردم از دیدنش
خدا قوت به گروه اجرایی و با آرزوی موفقیت در آثار بعدی.
امید که آثار خوب تئاتر کودک، در شهرهای دیگر ایران هم اجرا بشند

نمایشی دلنشین و زیبا که در بخش‌هایی من رو به یاد فیلم زیبای «خداجافظ لنین» انداخت.
تجربه‌ای گرم از «نمایش ایرانی» بود.
با آرزوی موفقیت