شاهکار بود. شاهکار! متحیرم که وقتی فیلمش انقدر نفس من رو توی سینه حبس کرد، منقلبم کرد و چشمهام تر شد، از ته دل خندوند، به فکر فرو برد و یک‌کلام، با خودش برد و برد و برد ... اجرای زنده‌اش با من چه می‌کرد! یکی از بزرگترین افسوس‌های زندگی من شد ندیدن زندهٔ این نمایش. کاش بگذره این روزها و دوباره اجرا برید. کاش.
میرسعید مولویان، ایمان صیاد برهانی و البته محمد برهمنی بی‌نظیر بودید. ممنون از خلق این شاهکار و با تاخیر خسته نباشید.
نقد کوچولویی به کیفیت و ضبط فیلم (و کلاً فیلم‌تئاترها) دارم که دلم نمیاد الان چیزی بگم. انقدر که حسم خوبه. باشه یه وقت دیگه.

به به. چه عالی. من متأسفانه اجرای سال پیش رو از دست دادم و شد حسرت برایم. در این روزهای قرنطینه و بی‌تئاتری، چه خبر خوبی و بیش باد. تیوال جان ممنون و دست‌مریزاد.

گروه اجرایی، ممکنه این نمایش برای هفته آینده تمدید بشه یا قطعاً این هفته، هفتهٔ پایانی است؟

عالی عالی عالی. لذت نابی بود دیدن این نمایش. خوش نشست به جانم❤
بی نظیرترین صحنه به نظرم گلاویز شدن استیون با گتاه بود که به مدد موسیقی شاهکار درآمده بود. دمتون گرم.
تنها انتقادم عدم توجه به دید تماشاگران ردیف های آخر است. ای کاش عمق صحنه بیشتر بود و بازی ها عقبتر اتفاق می افتاد. من ردیف 7 بودم و تقریبا بخشی از بازی ها در جلوی صحنه رو از دست دادم. و فکر می کنم این مشکل رو اکثر افراد در 4 ردیف اخر داشتند.

دوستانی که کار رو دیدید ممنون میشم راهنماییم کنید که دید صندلی های کناری، مثل صندلی اول یا آخر هر ردیف چطوره؟

دیشب به تماشای نمایش دوست‌داشتنی «سکوت سفید» نشستم و خیلی دوستش داشتم. چه انتخاب اسم هوشمندانه‌ای برای نمایش استوپارد. چون دقیقاً هم از جنس سکوت ... دیدن ادامه ›› بود و هم به رنگ سفید. جان براون رو به شدت می‌فهمیدم. وقتی می‌گفت جایی زندگی نکردم فقط اقامت کردم. یا بهترین ۴ سال زندگیش رو در سالهایی می‌دونست که در اسارت بود و انتظاری نبود که در این دنیای دیوانهٔ شلوغ - که انگار همه پشت خط مسابقه منتظر شنیدن صدای شلیک استارت هستند تا با هم مسابقه بدهند - کاری بکند. یا اون تختی که با دو دستش چسبیده بود و می‌گفت من هم به این تخت احتیاج دارم. این هنجارشکنی آقای براون - که برخلاف باور رایج، هیچ کاری نکردن برایش معنای زندگی کردن داشت - رو خیلی دوست داشتم و دلم می‌خواست سر اون دکتر و سرپرستار داد بزنم چیزی از کار دنیا غلط می‌شود اگر یه گوشهٔ کوچک این دنیا مال آقای براون باشد و «زندگی‌اش» را بکند. پولش رو هم که دارد مرتب پرداخت می‌کند!
انقدر آقای براون رو دوست داشتم (و با تشکر ویژه از سامان دارابی عزیز برای ایفای نقش عالی‌اشون) که دلم می‌خواست وقتی نگران نقاشی‌های روی دیوارش بود- نقاشی‌هایی که با معصومیتی کودکانه‌ و زلال، مثل درون خودش اونها رو کشیده بود- بهش بگم میشه بدیشون به من! واقعا دلم می‌خواست اون نقاشی‌ها رو داشته باشم :)))
وقتی نمایش تمام شد و در سالن باز شد، باران می‌بارید. بعد از اون همه روزهای متوالی آلوده و خاکستری. و من در تمام مسیر برگشت با خودم فکر می‌کردم کاش آقای براون چتر داشته باشد. مبادا خیس شود!
جناب سلیمانی عزیز یک دنیا ممنون از شما برای نمایش دیشب. برای ادب مثال‌زدنیتون مثل همیشه. برای صحبت‌های بعد از نمایش که حرف دل همه ما بود. و یک خسته نباشید از بن جان به گروهتان. امیدوارم همیشه بدرخشید.

دوستانی که کار رو به تماشا نشستید یک سوال. آیا در تمام مدت اجرا موسیقی نواخته میشه؟ یا لحظاتی همراه کاره؟

۲۴ ساعت از دیدن نمایش گذشته و هنوز با قطعیت می‌تونم بگم که چقدر این نمایش رو دوست داشتم و به‌واقع هنوز بخشی از من توی سالن نمایش دیشب جا مونده. ... دیدن ادامه ›› توی اون کلاس درس و بین ندا و هستی و آهو و سایه و دریا و امینه. علاوه بر اونچه که دوستان ریزبین با نگاه حرفه‌ای و موشکافانه به آنها اشاره کرده‌اند، مثل بازی ها و شخصیت‌پردازی‌های درست و .... اونچه در روایت برای من بسیار جالب بود، همونطور که با تشابهاتی در لانچر۵ هم شاهدش بودیم، راویِ دروغگو است. شخصیت ها به نوعی و با درجاتی بخشی از حقیقت رو بنا به دلایل مختلف پنهان می‌کنند و درست زمانی که فکر می کنی همه چیز حل شده، معمای ماجرا به نوعی شاید حتی بغرنج‌تر و پیچیده‌تر، قد علم می‌کنه و به نوعی حل‌نشده می‌مونه که البته من این باز بودن پایان رو هم دوست داشتم. جنین بی‌مادری که در عین اینکه می تونست جنین هرکسی باشه، جنین هیچ کس نبود!
اشاره دوستان به برخی از حفره‌های خیلی کوچک متن درسته. قضیه سرقت از مدرسه و پاسپورت پیدا شده از کیف ندا و ... از نظر من هم درست پرداخته نشده بود. ولی انقدر کار خوب بود و بازی ها قوی که من بشخصه می‌تونم از این حفره‌ها بگذرم و بگم یکی از بهترین کارهایی بود که دیدم. آن هم در یکی از آلوده‌ترین روزهای این شهر خاکستری و غم‌زده که مدام فریادی در سرم تکرار می‌شود سحر ندارد این شب تار!
ممنون از تک تک عوامل نمایش. از خانم جعفری و جناب زارع تا گروه بازیگران نازنین.
پی‌نوشت: چقدر اون ایدهٔ بازی به عنوان پیش‌درآمد نمایش، وقتی ما داشتیم وارد سالن می‌شدیم و روی صندلی‌هامون جاگیر می‌شدیم، خوب بود.