من بدون قضاوت به دیدن این اجرا نشستم . پس از حرف برای گفتن داره. تنها در صورتی مخاطب میتونه دستگیرش بشه که بدون قضاوت و با هوش خودش رمزها رو کشف کنه . این کارگردان کدنویسی کرده واسه همین باید برای بار دوم اینکار رو دید ، چون با ریتم تند دقیقا جاهایی که به نظر تماشاگر مهم نیست حرفش رو میزنه و رد میشه . مثلا یکیش، از زبان اون شخصیت توهم ، تنها زیر تونالیته نور لای در رو به مخاطب با پارچه ی قرمزی که وسط صحنه به درازا پهن کرده : هر چیزی میتونه روی ناخودآگاهت تاثیر بذاره . ناخودآگاه . قبل و بعد از این جمله چه اتفاقی می افته ؟ قطعا تاثیر رنگ قرمز پارچه نگاه من رو روی خودش نگه داشته و اون ور پالس جمله در من نفوذ کرد بدون اینکه بدونم . بلافاصله در اتاق در هم کوبیده میشه و صفحه ای به صورت افقی باز میشه ،یعنی صفحه ای در ذهن من ورق خورد. قراره رقص ببینم و ناخودآگاهم خوراک خوب ذخیره میکنه برای اتفاقات بعد . اما حرف اصلی کجاست در واقع ، من نه درگیر رقصم نه درگیر ناخودآگاهم بلکه هنوز روی آنیما و آنیموس قبل از اون جمله ی ناخودآگاه بدون هیچ رنج و مواجهه ای متمرکزم و ذهن به دستور ناخودآگاه داره قضایا رو میچینه . من اجرایی ماورایی و حساب شده دیدم که نمیدونم با من چجوری و چکار کرد . اما حالم بعد اجرا خوب بود و هنوز درگیرشم . دوباره باید ببینم