نمایش ایرانی ماشین دودی تلفیقی از روحوضی ، نقالی ، سیاه‌بازی و گونه‌های مختلف نمایش ایرانی بود حتی مرثیه‌هایش گرته برداری از تعزیه از یک سو و سوگ سیاوشان از سوی دیگر داشت ، تسلط تفنگدار به مسائل تاریخی در متن او خود را بازنمایی می‌کند ، استفاده از موسیقی و مطربانِ آشنا به ریتم‌های نمایش ایرانی و حضور صحنه‌ای آنها لطف خاصی به این نمایش‌ها می‌دهد و استفاده از پخش موسیقی از پیش ساخته شده با به نوعی فضاهای دیجیتالی مرسوم به نمایش ایرانی ضربه خواهد زد ، سالن سنگلج یکی از مناسب ترین سالن‌های ساخته‌شده برای مسائل شنیداری و صوتیِ تئاتر است و بدین ترتیب هیچ مشکل صدایی وجود نداشت .
بازی‌ها روان بود و زیر متن‌ها بسیار دقیق و درست با مسائل روز جامعه پیش می‌رفت .
تنها ضعف کار شاید طراحی صحنه بود که می‌توانست خیلی متفاوت‌تر باشد و به کار کمک بیشتری بکند .
بازیگران ارتباط با متن را خیلی خوب حفظ کرده بودند و بی لکنت و تپق کار پیش رفت .
همانطور که پیش‌تر عرض کردم نمایش در گرته برداری از انواع نمایش ایرانی بسیار خوب تلفیق انجام داده است اما شاید به زعم من چون دلزدگی از فضاهای عرفانی و میل به واقع گرایی یا رئالیسم هنر زندگیِ امروز است بهتر بود آن بخش‌های شبیه به رقص صوفیانه به کار اضافه نشده بود و بلکه حتی شیوه‌ی نقادی سیاه مانند به جایش پررنگ‌تر بود ، در پایان بازگشت آناهیتا و جاودانگی اسطوره‌ی مادر سالار با اشاره به مطالعات اسطوره‌ای ایران باستان بسیار زیبا از کار در آمد .
آرزوی موفقیت برای تک تک اعضای این نمایش دارم .
ساقی سلیمانی
منتقد و پژوهشگر سینما، تئاتر و ادبیات