دیشب به تماشای این نمایش نشستم . نمایش با ورود چهار شخصیت اصلی ش کزت ، ژان والژان ، فانتین ، ژاوار . و رویارویی آنان با تماشاگر شروع وخوب هم شروع شد وانتظار میرفت که این نوع برخورد تماشاگر را به چالش بکشد که این اتفاق نیافتاد و شیوه اجرایی مسیر دیگری را طی کرد ... برخورد کارگردان با این نمایش و دوگانه بودن شیوه اجرا را دوست نداشتم همینطور طراحی صحنه که آرزو میکردم کاش اصلا نبود چون هیچ کمکی به فضای نمایش نمیکرد... اگر از نور ولباس وموسیقی بگذرم باید بگویم نمایش از بازیهای خوبی برخوردار بود شخصیت های اصلی هرکدام درحد توان خود درخشیدند ... شیرین بینا ( فانتین) علیرغم کوتاهی نقشش تاثیرگذار بود ولحظه های درخشانی بجای گذاشت . مانلی حسین پور (کزت) برخوردی دیگر با کزت داشت و روایتگر اصل ماجرا بود توانایی ش در ارائه نقش کزت ستودنی ست . کورش زارعی (والژان) از بازیگران با تجربه تاتر وسینماست و یوسف پیامبرش از یاد نرفتنی والژان را آنطور که فیزیکش اجازه میدهد بازی میکند وقابل قبول . خسروشهراز (ژاور) بیش از همه به چشم میآید و ژاور متفاوتی را خلاقانه بازی کرده است صحنه ی خودکشی اش ودرگیریش با خودش محشر است .شهراز در سالهای اخیر همیشه درخشان وبی نظیر بوده است . واما از سایر بازیها می توان به بازی مهرانه به بها و مارال فرجاد اشاره کرد که بخوبی از پس نقش شان برآمده بود و نیز پژمان جمشیدی که پس از چند بازی این بازیش را دوست داشتم . بهر ترتیب نمایش ارزش دیدن دارد و پیشنهاد می کنم که ببینید