یک اتفاق بد!!!

برای هر اثر هنری و فرهنگی که نیاز به مخاطب داره، بدترین اتفاق ممکن، دیده نشدنه!
چرا خودمون رو از مواجهه با یک اثر محروم میکنیم و به هر دلیل دنبال بهونه می گردیم واسه اینکه یه نمایش، فیلم، کنسرت و ... رو نبینیم و نشنویم؟؟؟!!!
کمترین کاری که یه مخاطب تیاتر (با توجه به تبلیغات فراوان مجازی و کاغذی) میتونه انجام بده، اینه که با اثر روبرو بشه و نظرش رو مستقیم بیان کنه؛ مستقیم و بی واسطه بگه که کاری رو دوست داره یا نداره؛ کاری رو درست میدونه یا نمیدونه؛ مستقیم و بی واسطه کار رو نقد کنه؛ نه اینکه دور باشه، نیاد، نبینه و بعدها بگه: «آخ فرصت نشد».

تیاتر ببینیم و اگه کاری بد بود جوری نقد کنیم که اون گروه یا برای کارهای بهتر تلاش کنن، یا کُلّن تیاتر رو ببوسن و بذارن کنار.

تیاتر مخاطب می خواهد؛ برای دیده شدن، نقد شدن و ماندن.