سالهاست تئاتر میبینم،اما هیچگاه نقد و یا نظری ننوشتم،حتی زمانیکه کارهای جالبی نمیدیدم ،زمانیکه مخاطب پشت سرم یکساعت چی توز میل کردند،مدام باهم صحبت کردند،زمانیکه به صحنه های تجاوز خندیدند،به تلفن همراه نگاه میکردند،پا به صندلی ها کوبیدند،بسیار دیر رسیدند و تمرکز حضار را بهم زدند ،صبوری کردم و حرفی نزدم ،دوستان غیبی م در تیوال همیشه با نقدها و نوشته های حسابی شان حرف دل من را هم زدند ،اما دیشب ، دیشب اگر در توانم بود و بی شعور حساب نمیشدم با همان مشت های گرده کرده برای استکبار جهانی به دهان کارگردان میزدم، و میگفتم این هم نوع جدیدی از مخاطب است که در سراسر جهان به تئاتر می رود و عوامل باید آن را بپذیرند ، روی کلمه باید هم تاکید میکردم ،و میگفتم اگر این نوع مخاطب را درک نمیکنید پس حتما شما به درک کافی نرسیده اید ، سخنی که سالهاست وقتی اعتراض به کاری میکنیم متهم میشویم به کج فهمی و درک نکردن ،آزار و اذیت مخاطبی که از صبح تا شب صدبرابر ظرفیتش درد میکشد نامش نمایش نیست،به قول دوستی کلاهبرداری به شیوه ی نوین است..