بنظرم نمایشنامه انقدر خاص و قوی بود که انتظار از اجرا و بقیه چیزها رو هم میبره بالاتر
قطعاً همیشه حالت بهتری و بی نقص تری وجود داره پس از ارزش دیدن این نمایش کم نمیکنه.
من دوستشون داشتم
چون روی موضوعی کار کردن که ما، خیلی هامون، حتی جرأت نزدیک شدن بهش رو هم نداریم چه برسه روبرو شدن باهاش و درمیون گذاشتن اش با شریک عاطفیمون
حال اگر همین یک تلنگر کوچیک باشه برای *بازنگری* کردن به خودمون...
چه انتظاری بیش ازین از یک هنر داریم؟!