تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
بلک باکس ایران مال
خانه نمایش دا
تماشاخانه طهرانSB > com/org | (HTTPS) localhost : 09:51:47
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
مرغابی (وحشی) دوست داشتنی!
به نظر من برهانی از کارگردانهایی است که روح اداپتاسیون رو به خوبی درک کرده و شناخت واقعا خوبی بر ایبسن و میلر و امثال آن دارد و قطعا و هنگامی سخنی از اقتباس میاد برهانی میتونه یکی از گزینه های اول تماشا باشه.
در لحظه ورود با طراحی صحنه ای رو‌به‌رو می‌شوید که قطعا برایتان دلپذیر است، نمیگویم ساختارشکن اما کاملا با حس و حال یک نمایش کلاسیک همخوانی دارد و از لحاظ دیداری برای تماشاگر جذابیت و احترامی را دنبال میکند، همینجا بهتر است اشاره شود که طراحی صحنه علی رقم جذابیتش یک نکته منفی دارد و آنهم عدم لذت تماشا برای باکس های کناری است، توصیه من برای تماشا باکس b در ابتدا و بعد آن a است یعنی ردیف های وسط، قطعا باکس b تجربه بهتری دارد مخصوصا ردیف های ۱ تا ۵، البته اگر اهل تجربه پرسپکتیو مناسب تری هستید شاید ردیف ۲ تا ۴ بهتر باشه.
از لحاظ طراحی نور و زاویه تابش به نظرم نمایش دقت زیادی داشته، البته که سلیقه من شاید مقداری در توان بیشتر نور عمومی صحنه در برخی از پرده ... دیدن ادامه ›› ها بود.
آرایه گری و اکسسوار نمایش هم مناسب بود فقط برام سواله که وقتی از به طور مثال نون و کره ( یا پنیر) واقعی استفاده میشه، چرا باید شیشه نوشیدنی خالی باشه و ادای ریختن نوشیدنی را در بیارن؟ خب آب باشه داخلش چه اشکالی داره؟ اگه فعل نوشیدن باشه پس تخیلش هم ممیزدی داره. به نظرم اگر محتوا داخل شیشیه باشه بهتره. سیگار نمایش هم اگر به جای فیلتر سفید از سیگار های غیر کاغذی و برگ پیچ استفاده بشه که اصلا بحث زمان را در برنمیگیره، مناسب تره. البته شاید به نظر این مسائل سخت گیری باشه اما در یک کار حرفه ای چیزی را که به عنوان تماشاگر دیدم بیان کردم. نکته آخر در این مورد، دوست داشتم اون طراحی پشت پرده را بیشتر میتونستم ببینم با نور کمی بیشتر، هر چند که میدانم باید این شکل ارائه میشد. چهره پردازی و گریم هم به نسبت اجرا کاملا مناسب بود و در راستای اجراهای اینچنینی بود.
از نظر بازیگری، شاید جز معدود آثاری باشه (در این روزها) که دارای بازیهای نسبتا هم طراز، روان و مناسب است که کاملا مخاطب را در ادامه و پیگیری نمایش کمک می کند، دقیقا نمیتونم بگم کدام بازیگر بهتر از سایرین بود چون همه استانداردهای مناسب خودشان را داشتند، اما از بازی مرد مکمل نقش امین میری را خیلی پسندیدم، شاید طنزی که به نمایش داده شده بود و به نظر من خیلی ریسکی بود، امین امیری به خوبی از پس این طنز وزین برامده بود.
قسمت خوب دیگر نمایش نیز ویدیو آرت نمایش بود که بسیار مناسب و دقیق بود و به اجرا جنبه تصنعی نمیداد و کاملا فکر شده بود، ایده قاب حاضر در صحنه نیز با انکه کار جدیدی نبود، دوست داشتم.
متن نمایش نیز کاملا خوب بود، اقتباسی ماهرانه از ایبسن که دچار تغییراتی در جهت اندیشه تیم اجرا و احتمالا تماشاگران بود. متن نمایش به زیبایی بحث دوران کودکی، آرزوها، تنبلی ها و جنسیت و نسل را به طور عمومی را مرور میکند و تقابل جنسیتی نمایش را در این اجرا دوست داشتم که یکی از نقاط تغییر کرده نسبت به متن اصلی بود. به طور مثال مرغابی وحشی سرآخر توسط چه کسی شکار شد؟ که در نمایش پاسخ آن را خواهید یافت. در واقع در این نمایش به صورتی بحث مناسبت قدرت و مقاومت تغییر کرده و به گونه ای مفاهیم به صورت امروزی تر شده ای در یک متن کلاسیک جانشین شده‌اند، صد البته که این تغییرات آنقدر هم بزرگ نیست که گویی دارید یک اثر اعتراضی را مشاهده می‌کنید، ما برای من دوست داشتنی بود.
اصولا در مورد مدت زمان اجرا هم صحب هایی با دوستان دیشب و یا شب های گذشته انجام شد که برخی معتقد بودند زمان اجرا کمی طولانی است، شاید به نظر من دقیقا اینطور نبود که خسته شده باشم اما گاهی تمپو کار افت میکرد و احتمالا برای تماشاگر حاضر در صحنه نزدیک ده دقیقه ای کوتاه تر شود بهتر هست. اما در مجموع این نمایش با تمام آنچه که بود و یا هست برایم دوست داشتنی و قابل احترام بود و شب خوبی از باب تماشا سپری شد.
مانا و پراجرا باشید
⭐⭐⭐⭐
به نظر من برهانی از کارگردانهایی است که روح اداپتاسیون رو به خوبی درک کرده و شناخت واقعا خوبی بر ایبسن و میلر و امثال آن دارد و قطعا و هنگامی سخنی از اقتباس میاد برهانی میتونه یکی از گزینه های اول تماشا باشه.
در لحظه ورود با طراحی صحنه ای رو‌به‌رو می‌شوید که قطعا برایتان دلپذیر است، نمیگویم ساختارشکن اما کاملا با حس و حال یک نمایش کلاسیک همخوانی دارد و از لحاظ دیداری برای تماشاگر جذابیت و احترامی را دنبال میکند، همینجا بهتر است اشاره شود که طراحی صحنه علی رقم جذابیتش یک نکته منفی دارد و آنهم عدم لذت تماشا برای باکس های کناری است، توصیه من برای تماشا باکس b در ابتدا و بعد آن a است یعنی ردیف های وسط، قطعا باکس b تجربه بهتری دارد مخصوصا ردیف های ۱ تا ۵، البته اگر اهل تجربه پرسپکتیو مناسب تری هستید شاید ردیف ۲ تا ۴ بهتر باشه.
از لحاظ طراحی نور و زاویه تابش به نظرم نمایش دقت زیادی داشته، البته که سلیقه من شاید مقداری در توان بیشتر نور عمومی صحنه در برخی از پرده ... دیدن ادامه ›› ها بود.
آرایه گری و اکسسوار نمایش هم مناسب بود فقط برام سواله که وقتی از به طور مثال نون و کره ( یا پنیر) واقعی استفاده میشه، چرا باید شیشه نوشیدنی خالی باشه و ادای ریختن نوشیدنی را در بیارن؟ خب آب باشه داخلش چه اشکالی داره؟ اگه فعل نوشیدن باشه پس تخیلش هم ممیزدی داره. به نظرم اگر محتوا داخل شیشیه باشه بهتره. سیگار نمایش هم اگر به جای فیلتر سفید از سیگار های غیر کاغذی و برگ پیچ استفاده بشه که اصلا بحث زمان را در برنمیگیره، مناسب تره. البته شاید به نظر این مسائل سخت گیری باشه اما در یک کار حرفه ای چیزی را که به عنوان تماشاگر دیدم بیان کردم. نکته آخر در این مورد، دوست داشتم اون طراحی پشت پرده را بیشتر میتونستم ببینم با نور کمی بیشتر، هر چند که میدانم باید این شکل ارائه میشد. چهره پردازی و گریم هم به نسبت اجرا کاملا مناسب بود و در راستای اجراهای اینچنینی بود.
از نظر بازیگری، شاید جز معدود آثاری باشه (در این روزها) که دارای بازیهای نسبتا هم طراز، روان و مناسب است که کاملا مخاطب را در ادامه و پیگیری نمایش کمک می کند، دقیقا نمیتونم بگم کدام بازیگر بهتر از سایرین بود چون همه استانداردهای مناسب خودشان را داشتند، اما از بازی مرد مکمل نقش امین میری را خیلی پسندیدم، شاید طنزی که به نمایش داده شده بود و به نظر من خیلی ریسکی بود، امین امیری به خوبی از پس این طنز وزین برامده بود.
قسمت خوب دیگر نمایش نیز ویدیو آرت نمایش بود که بسیار مناسب و دقیق بود و به اجرا جنبه تصنعی نمیداد و کاملا فکر شده بود، ایده قاب حاضر در صحنه نیز با انکه کار جدیدی نبود، دوست داشتم.
متن نمایش نیز کاملا خوب بود، اقتباسی ماهرانه از ایبسن که دچار تغییراتی در جهت اندیشه تیم اجرا و احتمالا تماشاگران بود. متن نمایش به زیبایی بحث دوران کودکی، آرزوها، تنبلی ها و جنسیت و نسل را به طور عمومی را مرور میکند و تقابل جنسیتی نمایش را در این اجرا دوست داشتم که یکی از نقاط تغییر کرده نسبت به متن اصلی بود. به طور مثال مرغابی وحشی سرآخر توسط چه کسی شکار شد؟ که در نمایش پاسخ آن را خواهید یافت. در واقع در این نمایش به صورتی بحث مناسبت قدرت و مقاومت تغییر کرده و به گونه ای مفاهیم به صورت امروزی تر شده ای در یک متن کلاسیک جانشین شده‌اند، صد البته که این تغییرات آنقدر هم بزرگ نیست که گویی دارید یک اثر اعتراضی را مشاهده می‌کنید، ما برای من دوست داشتنی بود.
اصولا در مورد مدت زمان اجرا هم صحب هایی با دوستان دیشب و یا شب های گذشته انجام شد که برخی معتقد بودند زمان اجرا کمی طولانی است، شاید به نظر من دقیقا اینطور نبود که خسته شده باشم اما گاهی تمپو کار افت میکرد و احتمالا برای تماشاگر حاضر در صحنه نزدیک ده دقیقه ای کوتاه تر شود بهتر هست. اما در مجموع این نمایش با تمام آنچه که بود و یا هست برایم دوست داشتنی و قابل احترام بود و شب خوبی از باب تماشا سپری شد.
مانا و پراجرا باشید
⭐⭐⭐⭐
مهسا احسن (m.ahsan)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
مهسا
از ۱۳ مرداد
باکس بی ۲ تا ۴.ممنون دکتر🙏
۸ ساعت پیش
دوست‌دارم
( ۱ )
پاسخ
جناب دکتر نظرتون برای منی که خیلی به جزییات اهمیت میدم جالب بود. اجرای شب اول که من بودم بطری ها آب داشتند و مایعی نوشیده می شد:) اما از یه جایی به بعد که تموم شد ادای نوشیدن رو دراوردن. احتمالا در اجراهای بعدی برای جلوگیری از این موضوع ترجیح دادن از اول ادای نوشیدن دراورده بشه:)
سوالم ازتون اینه که میشه لطفا بفرمایید از کجای نمایش جواب اینکه کی مرغابی رو کشت رو گرفتید؟ به نظرشما کی مرغابی رو کشت؟
سوالم ازتون اینه که میشه لطفا بفرمایید از کجای نمایش جواب اینکه کی مرغابی رو کشت رو گرفتید؟ به نظرشما کی مرغابی رو کشت؟
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
تشنه زندگی، تشنه احساس
بیش از هرچیز به گمانم تک گویی های نمایش را دوست داشتم، قبلا متن را خوانده بودم و خود متن را قبل از اجرا خیلی دوست نداشتم اما این اجرا باعث شد با متن آشتی بیشتری داشته باشم ( که اصولا برعکس این مورد پیش میاد).
طراحی نور تا تقریبا قسمت های پایانی ساده است که به نظرم بهتره خلاقیت بیشتری داشته باشه و در جذب تماشاگر کمک بیشتری میکنه، مثلا با شروع هر تک گویی و یا برخی از کلید واژه ها میتونه تغییری حتی مختصر داشته باشه.
از باب طراحی لباس هیچ تهور یا نکته قابل مشاهده ای وجود نداشت، طراحی صحنه هم ساده بود البته اون خلاقیت پایانی را دوست داشتم.
شاید بیش از همه باید اجرا را در تعبیری یونگی دنبال کرد و مفاهیمی مانند آنیما و آنیموس و نقاب در متن و اجرا حضورشون ملموس است. رجعت به ... دیدن ادامه ›› دنیای کودکی و نوجوانی، تکرار و حرافی ( که با تک گویی خوبی نشان داده میشود) نمایش را دارای معنا میکند.
به هرروی نمایش از آنها عبور میکند و در بخش سایه بیش از هرچیز نمایان میشود در واقع سایه نمایانگر انگیزه‌های نچرال ما همانند خودخواهی، میل جنسی و پرخاشگری است که به دلایل مختلف نه از سوی جامعه و نه از سوی خود ما پذیرفته شده.
همانطور که در پیش اشاره کردم فرم روایت و تک گویی این نمایش را دوست داشتم، اگر نمایش از طراحی صدا و نور بهتری بهره می‌برد فکر میکنم میتوانست اثر بهتری خلق شود، صدالبته که آنچه دیدم هم کار خوب و مناسبی بود.
مانا و پراجرا باشید.
⭐⭐⭐
بیش از هرچیز به گمانم تک گویی های نمایش را دوست داشتم، قبلا متن را خوانده بودم و خود متن را قبل از اجرا خیلی دوست نداشتم اما این اجرا باعث شد با متن آشتی بیشتری داشته باشم ( که اصولا برعکس این مورد پیش میاد).
طراحی نور تا تقریبا قسمت های پایانی ساده است که به نظرم بهتره خلاقیت بیشتری داشته باشه و در جذب تماشاگر کمک بیشتری میکنه، مثلا با شروع هر تک گویی و یا برخی از کلید واژه ها میتونه تغییری حتی مختصر داشته باشه.
از باب طراحی لباس هیچ تهور یا نکته قابل مشاهده ای وجود نداشت، طراحی صحنه هم ساده بود البته اون خلاقیت پایانی را دوست داشتم.
شاید بیش از همه باید اجرا را در تعبیری یونگی دنبال کرد و مفاهیمی مانند آنیما و آنیموس و نقاب در متن و اجرا حضورشون ملموس است. رجعت به ... دیدن ادامه ›› دنیای کودکی و نوجوانی، تکرار و حرافی ( که با تک گویی خوبی نشان داده میشود) نمایش را دارای معنا میکند.
به هرروی نمایش از آنها عبور میکند و در بخش سایه بیش از هرچیز نمایان میشود در واقع سایه نمایانگر انگیزه‌های نچرال ما همانند خودخواهی، میل جنسی و پرخاشگری است که به دلایل مختلف نه از سوی جامعه و نه از سوی خود ما پذیرفته شده.
همانطور که در پیش اشاره کردم فرم روایت و تک گویی این نمایش را دوست داشتم، اگر نمایش از طراحی صدا و نور بهتری بهره می‌برد فکر میکنم میتوانست اثر بهتری خلق شود، صدالبته که آنچه دیدم هم کار خوب و مناسبی بود.
مانا و پراجرا باشید.
⭐⭐⭐
هشدار اسپویل❌️
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
درود آرمین‌جان در شبی که شما دیدی آیا از سایه برای نشان دادن آن سه خصلتِ طبیعیِ آدمی شامل خودخواهی پرخاشگری ... دیدن ادامه ›› و میل جنسی استفاده شد؟
امشب که که من دیدم چهار خصلت در نظر گرفته شده بود و از نقاب برای نشان دادنشون استفاده شده بود ، مورد چهارم هم یک ماسک قرمز بود که به تعبیر من نماد عشق میتونه باشه
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
درود آرمین‌جان در شبی که شما دیدی آیا از سایه برای نشان دادن آن سه خصلتِ طبیعیِ آدمی شامل خودخواهی پرخاشگری ... دیدن ادامه ›› و میل جنسی استفاده شد؟
امشب که که من دیدم چهار خصلت در نظر گرفته شده بود و از نقاب برای نشان دادنشون استفاده شده بود ، مورد چهارم هم یک ماسک قرمز بود که به تعبیر من نماد عشق میتونه باشه
درود امیر عزیز، تجربه مشاهده یکسانی داشتیم و من هم در مورد نقابها با شما هم داستانم، البته احتمالا در بیان مشکل داشتم، مراد من از سایه، سایه های مد نظر یونگ بود و شکل عینی در نمایش نداشت.
نوشته شما را متاسفانه ندیدم (بررسی کردم دیدم ننوشتید) و چه خوب میشه که اگر وقت کردید در مورد نمایشهایی که مشاهده کردید، بنویسید.🌸
نوشته شما را متاسفانه ندیدم (بررسی کردم دیدم ننوشتید) و چه خوب میشه که اگر وقت کردید در مورد نمایشهایی که مشاهده کردید، بنویسید.🌸
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
بیشتر از چیزی که فکر میکردم نمایش را دوست داشتم و من یک اجرا بی ادعا با استاندارد بالا را دیدم و با اینکه با فضای نمایش مثل نذری و این حرفها کاملا بیگانه بودم اما به خوبی با متن ارتباط برقرار کردم که دلیل اصلیش بازی های بسیار خوب بود، اشارات به مسائل خرافی و خیلی از باورها به گمانم نقطه عطف متن بود. به هرتقدیر یکی از علل اصلی گرایش به خرافات از ابتدای زندگی بشر تاکنون، احساس ناامنی و ترس و جهل وی به وقایع و رخدادهای پیرامونش است.
نمایش برشی از یک تاریخ غیر دقیق است و تنها یک روایت جذاب از یک واقعه شاید خیلی معمولی دارد، متن هرگز در این مقام بر نمیآید والبته ادعایی ندارد که چه باید کرد و یا راه برون رفت چیست و دقیقا به همین دلیل این زمان گذشته انتخاب شده است که گویی در نزدیک کمی بیشتر از ۱۰۰ سال پیش هستیم (در ادوار مختلف تاریخ ایران رد پای خرافه‌گرایی به‌خوبی دیده میشود؛ دوران قاجار بیشترین حد خرافه گرایی را طبق اسناد موجود دارد و استفاده از حرز و تعویذ و طلسم و ورد حالت عمومی داشته است)، البته که نسبت به طراحی لباس، تغییر لحن و لهجه گاهی فرازمانی میزند اما برای من یک روایت پیشا معاصر (به معنای این یک قرن اخیر) است.
به هرروی در جامعه ایرانی مخصوصا قبل از دوران پهلوی زنان بیشتر در قلمرو اندرونی بودند و همواره تحت سلطه و انقیاد و فرمانبرداری قرار میگرفتند و کم‌کم با مشروطه و نوسازی های دوران بعدی، آموزش و در عصر حاضر حضور جنبش ها و تغییر اوضاع تحصیلی و شغلی و عوامل دیگر این مسئله دستخوش تغییراتی شد، ... دیدن ادامه ›› حال که این تغییرات آیا به درستی و شکل مناسبی رخ داده موضوع بحث این نمایش و من نیست و مسیر جداگانه ای دارد.
در حقیقت زنان در آن دوران هرگز از حوزه عمومی مناسبی برخوردار نبودند و از هر اتفاقی استقبال میکردند تا بیشتر بتوانند با یکدیگر گپ و‌گفت داشته باشند البته که به دلیل عدم ساختار فرهنگی و اجتماعی مناسب بسیاری از این جمعها دارای کنش مندی ناآگاهانه بود اما قطعا کنشها، باورها و التزامهای جدیدی نیز قطعا از دل این حوزه های عمومی سربرآورد. یکی از این محافل بحث پخت و پز به شیوه کلان بود، شاید هم بتوان رشد و اهمیت زیاد پخش نذری را یک خواسته ای از یک فقدان دانست که بانوان به دلیل نبود این حوزه به شکل گیری و مشارکت در آن پافشاری میکردند، چون مرد تنها وظیفه خرید را داشت، شست و شو و فرایند پخت و پز اصولا طولانی میشد، فرصت مناسبی برای گف و شنود آنها شکل میگرفت.
به هرروی پرداخت به موضوع نذری و به دنبال آن خرافه گری و نوع نگاه نگارنده از آن جهت میتواند قابل تامل باشد که به دلیل کنش مندی همچین مراسمی، ظرفیتهای تعاملاتی زیادی رخ میدهد و در آن دوران شاید در بستر همین مراسمها کسانی با نقد و نگاهی متفاوت سعی در شکست یک بازتولید زمانی و روایی را شکل دهند و زمینه سازی برای تعقل بیشتر و هویت نوین تری بنمایند و به معنای ماکس وبری مفهوم کنش را از حالت سنتی و عاطفی به عقلانی ( معطوف به ارزش یا هدف ) تغییر دهد.
البته همه این موارد شرحی بود از یک پیشینه. در این نمایش به گمانم به خوبی به مسائل خرافی و توجیهی اشاره شده بود و این که در یک چرخه استیصالی و درماندگی چه تفکراتی در آن زمان شکل میگرفت و خود تماشاگر میتواند با یک بازاندیشی درون خود این موارد را با عصر حاضر و یا حتی باورها و گمانهای خود مقایسه کند، نکته آخر در مورد متن این که به گمانم پایان آن میتوانست دارای پرداخت کمی بیشتر باشد، هرچند که تا همین اندازه نیز برای من قابل قبول بود.
در آخر اینکه طراحی لباس و صحنه نیز قابل قبول بود و یک شبهه ای که داشتم در مورد آن لوله های حاضر در صحنه بود که بعد از پرسش از عوامل متوجه شدم آنها به نوعی نماینگر حریم حریم حیاط هستند. طراحی نور نیز با آنکه خیلی متهورانه نبود اما به راستای اجرا پیش میرفت. میزانسهای نمایش نیز همه فکر شده بود و به جریان و دنبال کردن مخاطب کمک میکرد.
گروه بازیگران نیز بسیار خوب از پس کار برآمده بودند و همانطور که بعد از اجرا به خودشان گفتم حتی مقداری جلوتر از متن پیش می‌رفتد، به طور مثال خانوم ها فیروزمنش، غفاریان و یا حیدریان نقش آفرینی خوبی داشتند ضمن آنکه دیگر عزیزان نیز همگی شایسته تقدیر بودند.
پی نوشت، در دنیای امروز برخی خرافه دوستان و هذیان گویان در اسکیزوتایپال پرسونالیتی ها قابل بررسی است که ربطی به نمایش حاضر ندارد و عموما بحث خرافات و گرایش به آن در
خارج از بحث اختلال و بیماری دنبال میشود و از لحاظ فردی نوعی خطای شناختی و از لحاظ جمعی یک گرایش جمعی برای رسیدن به آرامش با ابزار نامناسب است.
به هر حال شب خوبی را ساختند.
گروه اجرا مانا و پراجرا باشید
⭐️⭐️⭐️⭐️
نمایش برشی از یک تاریخ غیر دقیق است و تنها یک روایت جذاب از یک واقعه شاید خیلی معمولی دارد، متن هرگز در این مقام بر نمیآید والبته ادعایی ندارد که چه باید کرد و یا راه برون رفت چیست و دقیقا به همین دلیل این زمان گذشته انتخاب شده است که گویی در نزدیک کمی بیشتر از ۱۰۰ سال پیش هستیم (در ادوار مختلف تاریخ ایران رد پای خرافه‌گرایی به‌خوبی دیده میشود؛ دوران قاجار بیشترین حد خرافه گرایی را طبق اسناد موجود دارد و استفاده از حرز و تعویذ و طلسم و ورد حالت عمومی داشته است)، البته که نسبت به طراحی لباس، تغییر لحن و لهجه گاهی فرازمانی میزند اما برای من یک روایت پیشا معاصر (به معنای این یک قرن اخیر) است.
به هرروی در جامعه ایرانی مخصوصا قبل از دوران پهلوی زنان بیشتر در قلمرو اندرونی بودند و همواره تحت سلطه و انقیاد و فرمانبرداری قرار میگرفتند و کم‌کم با مشروطه و نوسازی های دوران بعدی، آموزش و در عصر حاضر حضور جنبش ها و تغییر اوضاع تحصیلی و شغلی و عوامل دیگر این مسئله دستخوش تغییراتی شد، ... دیدن ادامه ›› حال که این تغییرات آیا به درستی و شکل مناسبی رخ داده موضوع بحث این نمایش و من نیست و مسیر جداگانه ای دارد.
در حقیقت زنان در آن دوران هرگز از حوزه عمومی مناسبی برخوردار نبودند و از هر اتفاقی استقبال میکردند تا بیشتر بتوانند با یکدیگر گپ و‌گفت داشته باشند البته که به دلیل عدم ساختار فرهنگی و اجتماعی مناسب بسیاری از این جمعها دارای کنش مندی ناآگاهانه بود اما قطعا کنشها، باورها و التزامهای جدیدی نیز قطعا از دل این حوزه های عمومی سربرآورد. یکی از این محافل بحث پخت و پز به شیوه کلان بود، شاید هم بتوان رشد و اهمیت زیاد پخش نذری را یک خواسته ای از یک فقدان دانست که بانوان به دلیل نبود این حوزه به شکل گیری و مشارکت در آن پافشاری میکردند، چون مرد تنها وظیفه خرید را داشت، شست و شو و فرایند پخت و پز اصولا طولانی میشد، فرصت مناسبی برای گف و شنود آنها شکل میگرفت.
به هرروی پرداخت به موضوع نذری و به دنبال آن خرافه گری و نوع نگاه نگارنده از آن جهت میتواند قابل تامل باشد که به دلیل کنش مندی همچین مراسمی، ظرفیتهای تعاملاتی زیادی رخ میدهد و در آن دوران شاید در بستر همین مراسمها کسانی با نقد و نگاهی متفاوت سعی در شکست یک بازتولید زمانی و روایی را شکل دهند و زمینه سازی برای تعقل بیشتر و هویت نوین تری بنمایند و به معنای ماکس وبری مفهوم کنش را از حالت سنتی و عاطفی به عقلانی ( معطوف به ارزش یا هدف ) تغییر دهد.
البته همه این موارد شرحی بود از یک پیشینه. در این نمایش به گمانم به خوبی به مسائل خرافی و توجیهی اشاره شده بود و این که در یک چرخه استیصالی و درماندگی چه تفکراتی در آن زمان شکل میگرفت و خود تماشاگر میتواند با یک بازاندیشی درون خود این موارد را با عصر حاضر و یا حتی باورها و گمانهای خود مقایسه کند، نکته آخر در مورد متن این که به گمانم پایان آن میتوانست دارای پرداخت کمی بیشتر باشد، هرچند که تا همین اندازه نیز برای من قابل قبول بود.
در آخر اینکه طراحی لباس و صحنه نیز قابل قبول بود و یک شبهه ای که داشتم در مورد آن لوله های حاضر در صحنه بود که بعد از پرسش از عوامل متوجه شدم آنها به نوعی نماینگر حریم حریم حیاط هستند. طراحی نور نیز با آنکه خیلی متهورانه نبود اما به راستای اجرا پیش میرفت. میزانسهای نمایش نیز همه فکر شده بود و به جریان و دنبال کردن مخاطب کمک میکرد.
گروه بازیگران نیز بسیار خوب از پس کار برآمده بودند و همانطور که بعد از اجرا به خودشان گفتم حتی مقداری جلوتر از متن پیش می‌رفتد، به طور مثال خانوم ها فیروزمنش، غفاریان و یا حیدریان نقش آفرینی خوبی داشتند ضمن آنکه دیگر عزیزان نیز همگی شایسته تقدیر بودند.
پی نوشت، در دنیای امروز برخی خرافه دوستان و هذیان گویان در اسکیزوتایپال پرسونالیتی ها قابل بررسی است که ربطی به نمایش حاضر ندارد و عموما بحث خرافات و گرایش به آن در
خارج از بحث اختلال و بیماری دنبال میشود و از لحاظ فردی نوعی خطای شناختی و از لحاظ جمعی یک گرایش جمعی برای رسیدن به آرامش با ابزار نامناسب است.
به هر حال شب خوبی را ساختند.
گروه اجرا مانا و پراجرا باشید
⭐️⭐️⭐️⭐️
سپهر، حسین بهمنش، مهدیه سلیمانی، میثم هنزکی، امیر مسعود، مهسا احسن، نوید عسکری فراهانی، سحر بهروزیان و حسین چیانی این را
خواندند
۱۱ نفر این را دوست دارند
۱۱ نفر این را دوست دارند
خیلی متشکرم از اینکه نظرتون رو برامون نوشتید،خیلی خوشحالم که اجرا رو تماشا کردید.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
آفریقا یک نمایش پرزحمتی بود که موسیقی آن بر متن و بازیها چیرگی داشت. متاسفانه متن کشش لازم را برای من نداشت و اشارات روانشناسانه آن نیز برای من دست کم گره ای باز نکرد.
در واقع افتراق بحث خودآگاه و ناخودآگاه یونگ در بحث ناخوداگاه جمعی او میباشد .نمایش سعی کرد این ایده را بازسازی کند که اتصالی روانی بین آدم ها اونهم نه در جغرافیا یا تاریخ خاصی بلکه در تمام ادوار تاریخ وجود داره.
چی میشه که انسان ها درسراسر تاریخ بدون درنظر گرفتن جفرافیایی که درش هستن اتفاقات مشابهی رو تجربه میکنن و در اکثر موارد واکنش های مشابهی هم به اون موضوع دارند.
یونگ میگه هرآن چیزی که ما در گنجیه ناخودگاه خودمون داریم صرفا برای خود ما نیستن یعنی طبق تعریفی که ما از حافظه داریم میدونیم اگه تجربه ای رو از سر بگذرونیم اون تجربه در حافظه ما ثبت میشه و حالا به نسبت دفعاتی که تکرار یا یادآوری میشه میتونه شفاف تر یا مبهم تر از سایر تجربه ها باشه و آنجا ... دیدن ادامه ›› به کهن الگوها و ادامه خوانش خود میپردازد که از حوصله این متن خارج است.
به هر حال شنیدن موسیقی و دیدن دوستان خوب و هنرمندم هامت و محسن برای من کار را بدون لذت نگذاشت.
گروه اجرا مانا باشید.
⭐️⭐️
در واقع افتراق بحث خودآگاه و ناخودآگاه یونگ در بحث ناخوداگاه جمعی او میباشد .نمایش سعی کرد این ایده را بازسازی کند که اتصالی روانی بین آدم ها اونهم نه در جغرافیا یا تاریخ خاصی بلکه در تمام ادوار تاریخ وجود داره.
چی میشه که انسان ها درسراسر تاریخ بدون درنظر گرفتن جفرافیایی که درش هستن اتفاقات مشابهی رو تجربه میکنن و در اکثر موارد واکنش های مشابهی هم به اون موضوع دارند.
یونگ میگه هرآن چیزی که ما در گنجیه ناخودگاه خودمون داریم صرفا برای خود ما نیستن یعنی طبق تعریفی که ما از حافظه داریم میدونیم اگه تجربه ای رو از سر بگذرونیم اون تجربه در حافظه ما ثبت میشه و حالا به نسبت دفعاتی که تکرار یا یادآوری میشه میتونه شفاف تر یا مبهم تر از سایر تجربه ها باشه و آنجا ... دیدن ادامه ›› به کهن الگوها و ادامه خوانش خود میپردازد که از حوصله این متن خارج است.
به هر حال شنیدن موسیقی و دیدن دوستان خوب و هنرمندم هامت و محسن برای من کار را بدون لذت نگذاشت.
گروه اجرا مانا باشید.
⭐️⭐️
درود بر شما دوست عزیز و گرامی. سپاسگزاریم که به تماشای نمایش ما نشستید و ممنون که نظرتان را برایمان نوشتید 🙏🎭
به خاطر بعد روانشناسی کار دوست داشتم ببینم ممنون از توضیحتون ♥️🙏🏻
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
ح(ا)مله خوانی
یکی از سوپرایزهای من تماشای این نمایش بود، تمرین شده با متن و اجرای مناسب ضمن اینکه به تناسب نمایش از موسیقی زنده بهره می‌برید.
گروه اجرا حمله خوانی را با عناصر نوین تری ترکیب کرده اند و یک نمایش شریف را ارائه کرده بودند که قطعا خیلی بهتر و بالاتر از سطح بسیاری از تئاترهای این شب های سرد است.
حمله خوانی در واقع یک نقالی مذهبی و مربوط به تشیع است اما در این نمایش به غیر از یکی دو سخن از خدا من چیزی به یاد ندارم و البته اشاره دیگری به آل که با تم و متن و فرامتن نمایش سازگاری داشت و ارتباطی به ترویج خرافه و غیره ندارد، تقریبا متنی "در زمانی " و صدایی از زنان، بارداری ... دیدن ادامه ›› و تکثیر بدن بود.
تجارب احساسی مادران در هنگام بارداری و حتی بعد از آن در ارتباط با نوع تولد فرزند و اولین تماس فیزیکی می تواند در حوزه احساسات، سلامت و جامعه شناسی قرار بگیرد.
ترس از بارداری، ترس از زایمان، نگرش دیگران، جنسیت فرزند، حمایت شوهر ( شریک زندگی) و خانواده، حفظ اندام و اقتصاد و .... همه به نوعی در این اجرا به شیوه های مختلفی وجود داشت.
در میانه نمایش هم گروه اجرا سعی در شکست دیوار چهارم را به نوعی دارد که برای من خوشایند بود، در ضمن یک شگفتانه ای هم در همان میانه ها بود که برای من آنهم جذاب و دوست داشتنی بود.
البته که صحبت بدن‌مندی و ارائه تحلیل‌های مناسب از "تن" چندان مورد استقبال و موافقت عموم واقع نمی شود اما جای اجراهایی در رابطه با بدن به مثابه بستر کنش اجتماعی خالی بوده و هست، گرچه در این چند سال کارهای غیر عمومی و کمرنگی را مشاهده کرده ایم اما شاید باید بیشتر به اجراهای عمومی تر روی بیاودند.
به هرروی به نظر میرسه نمی توان از مناسبات قدرت در جامعه سخن گفت و بدن را ندید. فوکو، در تاریخ جنسیت معتقده جنسیت یک نقطه انتقال متراکم در زمینه روابط قدرت به شمار می‌آید. به هر تقدیر بدن زنان محل جدال و کشمکش و کانون فشارهای گفتمانی مختلف است که برآیند مجموع آنها برساختِ یک بدن مطیع و منقاد و ستاندن حق اختیار افراد بر بدنشان بوده است.
در آخر اینکه نمایش سعی دارد در مورد این بدن زیسته با تمرکز به قبل و بعد از تولد روایتی را مطرح کند که که این روایت و متن و شیوه اجرا برایم دارای زیبایی هایی بود و کار را برایم نزدیک سه قرار داد که البته من در نهایت به این اجرا ۴ میدهم و واقعا حیف از سالنهای خالی.
گروه اجرایی مانا و برقرار باشید.
⭐️⭐️⭐️⭐️
یکی از سوپرایزهای من تماشای این نمایش بود، تمرین شده با متن و اجرای مناسب ضمن اینکه به تناسب نمایش از موسیقی زنده بهره می‌برید.
گروه اجرا حمله خوانی را با عناصر نوین تری ترکیب کرده اند و یک نمایش شریف را ارائه کرده بودند که قطعا خیلی بهتر و بالاتر از سطح بسیاری از تئاترهای این شب های سرد است.
حمله خوانی در واقع یک نقالی مذهبی و مربوط به تشیع است اما در این نمایش به غیر از یکی دو سخن از خدا من چیزی به یاد ندارم و البته اشاره دیگری به آل که با تم و متن و فرامتن نمایش سازگاری داشت و ارتباطی به ترویج خرافه و غیره ندارد، تقریبا متنی "در زمانی " و صدایی از زنان، بارداری ... دیدن ادامه ›› و تکثیر بدن بود.
تجارب احساسی مادران در هنگام بارداری و حتی بعد از آن در ارتباط با نوع تولد فرزند و اولین تماس فیزیکی می تواند در حوزه احساسات، سلامت و جامعه شناسی قرار بگیرد.
ترس از بارداری، ترس از زایمان، نگرش دیگران، جنسیت فرزند، حمایت شوهر ( شریک زندگی) و خانواده، حفظ اندام و اقتصاد و .... همه به نوعی در این اجرا به شیوه های مختلفی وجود داشت.
در میانه نمایش هم گروه اجرا سعی در شکست دیوار چهارم را به نوعی دارد که برای من خوشایند بود، در ضمن یک شگفتانه ای هم در همان میانه ها بود که برای من آنهم جذاب و دوست داشتنی بود.
البته که صحبت بدن‌مندی و ارائه تحلیل‌های مناسب از "تن" چندان مورد استقبال و موافقت عموم واقع نمی شود اما جای اجراهایی در رابطه با بدن به مثابه بستر کنش اجتماعی خالی بوده و هست، گرچه در این چند سال کارهای غیر عمومی و کمرنگی را مشاهده کرده ایم اما شاید باید بیشتر به اجراهای عمومی تر روی بیاودند.
به هرروی به نظر میرسه نمی توان از مناسبات قدرت در جامعه سخن گفت و بدن را ندید. فوکو، در تاریخ جنسیت معتقده جنسیت یک نقطه انتقال متراکم در زمینه روابط قدرت به شمار می‌آید. به هر تقدیر بدن زنان محل جدال و کشمکش و کانون فشارهای گفتمانی مختلف است که برآیند مجموع آنها برساختِ یک بدن مطیع و منقاد و ستاندن حق اختیار افراد بر بدنشان بوده است.
در آخر اینکه نمایش سعی دارد در مورد این بدن زیسته با تمرکز به قبل و بعد از تولد روایتی را مطرح کند که که این روایت و متن و شیوه اجرا برایم دارای زیبایی هایی بود و کار را برایم نزدیک سه قرار داد که البته من در نهایت به این اجرا ۴ میدهم و واقعا حیف از سالنهای خالی.
گروه اجرایی مانا و برقرار باشید.
⭐️⭐️⭐️⭐️
۱۵ نفر
این را
خواندند
فرزاد جعفریان، یاسمن حسینی، هانا صالحی راد، فروزین تقوی نژاد و مریم علیپور این را دوست دارند
فرزاد جعفریان، یاسمن حسینی، هانا صالحی راد، فروزین تقوی نژاد و مریم علیپور این را دوست دارند
سپاس از حضور و نگاه عمیقتون. و ممنون که مخاطب تئاتر هستید🌹
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
بعضی ها میخوان ازت استفاده کنن
بعضی ها میخوان که ازشون استفاده کنی
در لحظه ورود چیزی که دوست داشتم طراحی صحنه بود، تماشاگران نشستند و موسیقی پخش شد، Sweet dreams .... خب فکر کنم شب منه!
همانطور که ادعا شده نمایش تم روانشناسی دارد، البته که روانشناسی جنایی.
آنچه در خلاصه مشخص است در این نمایش با یک کودک گم شده، خانواده قربانی و قاتل سریالی درگیر هستیم که در صورت اجرای خوب میتواند برای مخاطب جذاب باشد، که یخ زده بهکام به نظرم چنین ویژگی ... دیدن ادامه ›› را داشت.
پیش از این در مورد دکور اشاره کردم که صحنه پردازی خوبی نمایش داره، اکسسوار تقریبا مناسب بود و در خدمت اجرا قرار میگرفت، چقدر ایده کیوب رو دوست داشتم و به نظرم خوش خوانش بود، حضور ثابت درخت کریسمس و آن تغییر کوچک خیلی خوب بود، یا قیچی با غبانی و نقشه انتهایی صحنه نیز به جذابیت کار اضافه میکرد. ایده گرافیتی در حال شکل گیری را هم دوست داشتم و حتی به نظرم میتواند به نوعی گسترده تر و مفهومی تر هم بشود.
طراحی لباس نیز به نظرم کاملا قابل قبول بود، البته شاید اگر لباس زندانی و زندانبان کمی کهنه تر می بودند و برق نویی نمیزدند جلوه بصری زیبا تری داشت، اما این شاید فقط سلیقه من باشه و قطعا کوچکترین آسیبی به نمایش وارد نمی‌کرد.
طراحی نور را راستش من دوست داشتم و استفاده و ترکیب رنگهای صحنه برام جذاب بود، به نظرم گروه اجرا پر حوصله به آن نگاه کرده بودند و این که تنها یک نور امبر و یا قرمز استفاده کنند نبود.
بازیهای نمایش به نظرم خوب بود و تقریبا در یک سطح قرار میگرفت، البته در بین هنرمندان بزرگسال، دو بازیگر ارائه درخشان تری داشتند که ترجیح میدهم نامی نبرم چون سایرین نیز همه تلاش خودشان را کرده بودند و تقریبا اجرای بدون مشکل و تپقی را داشتند. اما حضور بازیگر خردسال روشا صدیقیان عزیز قابل تقدیر بود که در این متن دارک و ارعاب آور حضور داشت و برای ایفای نقشش تلاش میکرد، هرچند به گمانم از لحاظ چهره انتخاب خوبی بود، بلکه طراحی لباس بسیار مناسبی داشت.
میزانسنهای نمایش نیز خوب بود و مخاطب را خسته نمی‌کرد و جایگیری و فاصله خوبی داشت، تغییر پرده نیز تقریبا با آرامش صورت میگرفت و در خدمت اجرا بود.
مدت زمان نمایش تقریبا نزدیک ۱۰۰ دقیقه بود که به گفته خود جناب بهکام قرار است کمی تمپو نمایش در یکی دو روز آینده سرعت بیشتری پیدا کند و در نتیجه طول زمان اجرا کاهش میابد، البته من هیچ مشکلی با زمان اجرا نداشتم و پیگیری متن جذابیت های خودش را داشت.
اما متن نمایش، به نظرم متن نمایش کاملا قابل تامل است و با آنکه شاید در ابتدا زمان نمایش خطی به نظر نرسد کاملا پیوستار خودش را حفظ میکند و هیچ ضربه ای به مخاطب وارد نمیکند. طبق توضیحات خود کارگردان محترم، در متن تغییراتی در جهت روان شدن صورت گرفته است که طبق تجربه مشاهده من جواب داده، یعنی انتظار تک گویی انحصاری را در نمایش نداشته باشید و دیالوگ در نمایش حضور دارد که به درک مخاطب بیشتر یاری رسان است.
به هرروی نمایش در یک نگاه فارغ از جرم شناسی پوزیتیویستی سعی در یک نگرش خارج از ارزشهای صفر و یکی و منطق فازی دارد، یعنی به جای یک قانون کلی و دقیق به تشکیک و شناوری روی می‌آورد.
به طور مثال در جرم شناسی پوزیتیویستی دورکیم جامعه شناس معتقد است:هر عملی که در خور مجازات باشد، جرم است. یعنی هر فعل یا ترک فعلی که نظم و آرامش اجتماعی را مختل سازد و قانون نیز برای آن مجازاتی تعیین کرده باشد،جرم محسوب می شود. اما در نظریه های مدرن تر بحث یادگیری، پیوند افتراقی، همنشینی، مسائل ژنتیکی، مشکلات و حوادث فیزیکی، برچسب زنی، برساختی بودن جرم و .... اشاره میشود و به نوعی به دنبال موازنه ای بین هنجار، جرم و مجرم‌میباشند و به شدت نحله کلاسیک با جرم برخورد نمیکنند.
به طور مثال رامسلند روانشناس جنایی و عدالت کیفری معتقد است که دلایل منجر به بدل شدن یک شخص به قاتل سریالی را نمی‌توان به دیگران تعمیم داد و میگوید:ممکن است برخی چیزها مانند سوءاستفاده و ضربه به سر در بسیاری موارد مشترک باشد، اما این مسائل در تمام موارد صدق نمیکند.
به هر تقدیر هرکسی موقعیت خاصی در زندگی خود را به صورت منحصر به فردی پردازش میکند و برخی ممکن است جذب خشونت شوند. این خشونت‌ها برای مثال میتوانند تدافعی، تهاجمی، روانی، روان‌پریشانه، واکنشی و یا غارتگرانه باشد. هر عاملی مثل سوء استفاده، نادیده‌گرفته شدن، انحراف و تحقیر، ممکن است تاثیرات متفاوتی بر افراد مختلف داشته باشد و هر تجربه جدیدی میتوانند ادراکات را به طور مثبت یا منفی تغییر دهد.
یا اسکات بون معتقده به طور مشخص Frontal Lobe وظیفه کنترل تکانه‌ها را بر عهده دارد. این بخشی است که شما را از واکنش‌های صرفا تکانشی باز می‌دارد. بیماران روانی عملات هیچ کنترلی بر این تکانه‌ها ندارند. البته بسیاری از بیماران روانی به دلیل انگیزه و هدف‌گرایی بالا، در جامعه عملکردی فوق‌العاده خوب دارند. آنها گاهی بسیار مرتب، متقاعد کننده و صبور هستند. صدالبته توگویی این ویژگی‌ها میتواند این افراد را به هنرمند، معمار و یا بازاریاب بسیار خوب بدل کند، اما این خصوصیت‌ها همچنین برای بدل شدن یشخصی به یک قاتل روانی نیز بسیار عالی‌اند.
البته در پرانتز همینجا این نکته را بگویم که عده ای معتقدند قاتلان سریالی افرادی بسیار باهوش و با آی کیو بالا هستند که در واقع چه در ایران چه در اقصا نقاط دنیا چنین‌چیزی نیست و آنها افراد بیکار با ایی کیو نسبتا پایین و آی کیو متوسط و مهارت خاصی ندارند.
سوال محوری در ابتدا نمایش مطرح میشود و به‌گونه ای نمایش در پی پاسخ به آن است که به نظرم این سوال هرگز پاسخ مناسبی در برندارد و همانطور که متن و نمایش پاسخ مناسبی ارائه نمیکنند، نظریه های موجود نیز کمی به رفع ابهام نمیکنند و همه چیز به تاویل و تفسیر خود کنشگر برمیگردد.
سوال در ماهیت کلی به این برمیگردد که آیا شر مطلق وجود دارد؟ آیا با مجرم میتوان همدردی کرد؟ آیا میتوان یک مجرم‌سریالی پدوفیل را بخشید؟نقش زمان چیست؟ آیا ناهنجاری و ضربه مغزی میتواند تاثیری در ارتکاب جرم داشته باشد و مجرم را مبری دانست؟
در میان همه این سوالها احساسات متناقض مادر از همه برایم جالب تر و صحیح تر بود و نانسی میبایست به شهوت انتقام تن دهد یا با اندوه بخشایشی داشته باشد؟ اما رالف برای من رالف باقی ماند.
در نهایت برای من ارتباط با پدوفیل غیر ممکن است و تمامی تلاش روانشناسی با نظریه و پژوهش های گوناگون به گمانم چیزی از خطا و شدت جرم کم نمیکند و صد البته این بحث هیچ ارتباطی با تقاص و یا تنبیه مجرم نیست و آن بحث دیگری را دنبال میکند که در این نمایش نمیگنجد.
گروه اجرا مانا و پراجرا باشید.
⭐️⭐️⭐️⭐️
Sweet dreams are made of this
Who am I to disagree?
I travelled the world and the seven seas
Everybody′s looking for something
Some of them want to use you
Some of them want to get used by you
Some of them want to abuse you
Some of them want to be abused
بعضی ها میخوان که ازشون استفاده کنی
در لحظه ورود چیزی که دوست داشتم طراحی صحنه بود، تماشاگران نشستند و موسیقی پخش شد، Sweet dreams .... خب فکر کنم شب منه!
همانطور که ادعا شده نمایش تم روانشناسی دارد، البته که روانشناسی جنایی.
آنچه در خلاصه مشخص است در این نمایش با یک کودک گم شده، خانواده قربانی و قاتل سریالی درگیر هستیم که در صورت اجرای خوب میتواند برای مخاطب جذاب باشد، که یخ زده بهکام به نظرم چنین ویژگی ... دیدن ادامه ›› را داشت.
پیش از این در مورد دکور اشاره کردم که صحنه پردازی خوبی نمایش داره، اکسسوار تقریبا مناسب بود و در خدمت اجرا قرار میگرفت، چقدر ایده کیوب رو دوست داشتم و به نظرم خوش خوانش بود، حضور ثابت درخت کریسمس و آن تغییر کوچک خیلی خوب بود، یا قیچی با غبانی و نقشه انتهایی صحنه نیز به جذابیت کار اضافه میکرد. ایده گرافیتی در حال شکل گیری را هم دوست داشتم و حتی به نظرم میتواند به نوعی گسترده تر و مفهومی تر هم بشود.
طراحی لباس نیز به نظرم کاملا قابل قبول بود، البته شاید اگر لباس زندانی و زندانبان کمی کهنه تر می بودند و برق نویی نمیزدند جلوه بصری زیبا تری داشت، اما این شاید فقط سلیقه من باشه و قطعا کوچکترین آسیبی به نمایش وارد نمی‌کرد.
طراحی نور را راستش من دوست داشتم و استفاده و ترکیب رنگهای صحنه برام جذاب بود، به نظرم گروه اجرا پر حوصله به آن نگاه کرده بودند و این که تنها یک نور امبر و یا قرمز استفاده کنند نبود.
بازیهای نمایش به نظرم خوب بود و تقریبا در یک سطح قرار میگرفت، البته در بین هنرمندان بزرگسال، دو بازیگر ارائه درخشان تری داشتند که ترجیح میدهم نامی نبرم چون سایرین نیز همه تلاش خودشان را کرده بودند و تقریبا اجرای بدون مشکل و تپقی را داشتند. اما حضور بازیگر خردسال روشا صدیقیان عزیز قابل تقدیر بود که در این متن دارک و ارعاب آور حضور داشت و برای ایفای نقشش تلاش میکرد، هرچند به گمانم از لحاظ چهره انتخاب خوبی بود، بلکه طراحی لباس بسیار مناسبی داشت.
میزانسنهای نمایش نیز خوب بود و مخاطب را خسته نمی‌کرد و جایگیری و فاصله خوبی داشت، تغییر پرده نیز تقریبا با آرامش صورت میگرفت و در خدمت اجرا بود.
مدت زمان نمایش تقریبا نزدیک ۱۰۰ دقیقه بود که به گفته خود جناب بهکام قرار است کمی تمپو نمایش در یکی دو روز آینده سرعت بیشتری پیدا کند و در نتیجه طول زمان اجرا کاهش میابد، البته من هیچ مشکلی با زمان اجرا نداشتم و پیگیری متن جذابیت های خودش را داشت.
اما متن نمایش، به نظرم متن نمایش کاملا قابل تامل است و با آنکه شاید در ابتدا زمان نمایش خطی به نظر نرسد کاملا پیوستار خودش را حفظ میکند و هیچ ضربه ای به مخاطب وارد نمیکند. طبق توضیحات خود کارگردان محترم، در متن تغییراتی در جهت روان شدن صورت گرفته است که طبق تجربه مشاهده من جواب داده، یعنی انتظار تک گویی انحصاری را در نمایش نداشته باشید و دیالوگ در نمایش حضور دارد که به درک مخاطب بیشتر یاری رسان است.
به هرروی نمایش در یک نگاه فارغ از جرم شناسی پوزیتیویستی سعی در یک نگرش خارج از ارزشهای صفر و یکی و منطق فازی دارد، یعنی به جای یک قانون کلی و دقیق به تشکیک و شناوری روی می‌آورد.
به طور مثال در جرم شناسی پوزیتیویستی دورکیم جامعه شناس معتقد است:هر عملی که در خور مجازات باشد، جرم است. یعنی هر فعل یا ترک فعلی که نظم و آرامش اجتماعی را مختل سازد و قانون نیز برای آن مجازاتی تعیین کرده باشد،جرم محسوب می شود. اما در نظریه های مدرن تر بحث یادگیری، پیوند افتراقی، همنشینی، مسائل ژنتیکی، مشکلات و حوادث فیزیکی، برچسب زنی، برساختی بودن جرم و .... اشاره میشود و به نوعی به دنبال موازنه ای بین هنجار، جرم و مجرم‌میباشند و به شدت نحله کلاسیک با جرم برخورد نمیکنند.
به طور مثال رامسلند روانشناس جنایی و عدالت کیفری معتقد است که دلایل منجر به بدل شدن یک شخص به قاتل سریالی را نمی‌توان به دیگران تعمیم داد و میگوید:ممکن است برخی چیزها مانند سوءاستفاده و ضربه به سر در بسیاری موارد مشترک باشد، اما این مسائل در تمام موارد صدق نمیکند.
به هر تقدیر هرکسی موقعیت خاصی در زندگی خود را به صورت منحصر به فردی پردازش میکند و برخی ممکن است جذب خشونت شوند. این خشونت‌ها برای مثال میتوانند تدافعی، تهاجمی، روانی، روان‌پریشانه، واکنشی و یا غارتگرانه باشد. هر عاملی مثل سوء استفاده، نادیده‌گرفته شدن، انحراف و تحقیر، ممکن است تاثیرات متفاوتی بر افراد مختلف داشته باشد و هر تجربه جدیدی میتوانند ادراکات را به طور مثبت یا منفی تغییر دهد.
یا اسکات بون معتقده به طور مشخص Frontal Lobe وظیفه کنترل تکانه‌ها را بر عهده دارد. این بخشی است که شما را از واکنش‌های صرفا تکانشی باز می‌دارد. بیماران روانی عملات هیچ کنترلی بر این تکانه‌ها ندارند. البته بسیاری از بیماران روانی به دلیل انگیزه و هدف‌گرایی بالا، در جامعه عملکردی فوق‌العاده خوب دارند. آنها گاهی بسیار مرتب، متقاعد کننده و صبور هستند. صدالبته توگویی این ویژگی‌ها میتواند این افراد را به هنرمند، معمار و یا بازاریاب بسیار خوب بدل کند، اما این خصوصیت‌ها همچنین برای بدل شدن یشخصی به یک قاتل روانی نیز بسیار عالی‌اند.
البته در پرانتز همینجا این نکته را بگویم که عده ای معتقدند قاتلان سریالی افرادی بسیار باهوش و با آی کیو بالا هستند که در واقع چه در ایران چه در اقصا نقاط دنیا چنین‌چیزی نیست و آنها افراد بیکار با ایی کیو نسبتا پایین و آی کیو متوسط و مهارت خاصی ندارند.
سوال محوری در ابتدا نمایش مطرح میشود و به‌گونه ای نمایش در پی پاسخ به آن است که به نظرم این سوال هرگز پاسخ مناسبی در برندارد و همانطور که متن و نمایش پاسخ مناسبی ارائه نمیکنند، نظریه های موجود نیز کمی به رفع ابهام نمیکنند و همه چیز به تاویل و تفسیر خود کنشگر برمیگردد.
سوال در ماهیت کلی به این برمیگردد که آیا شر مطلق وجود دارد؟ آیا با مجرم میتوان همدردی کرد؟ آیا میتوان یک مجرم‌سریالی پدوفیل را بخشید؟نقش زمان چیست؟ آیا ناهنجاری و ضربه مغزی میتواند تاثیری در ارتکاب جرم داشته باشد و مجرم را مبری دانست؟
در میان همه این سوالها احساسات متناقض مادر از همه برایم جالب تر و صحیح تر بود و نانسی میبایست به شهوت انتقام تن دهد یا با اندوه بخشایشی داشته باشد؟ اما رالف برای من رالف باقی ماند.
در نهایت برای من ارتباط با پدوفیل غیر ممکن است و تمامی تلاش روانشناسی با نظریه و پژوهش های گوناگون به گمانم چیزی از خطا و شدت جرم کم نمیکند و صد البته این بحث هیچ ارتباطی با تقاص و یا تنبیه مجرم نیست و آن بحث دیگری را دنبال میکند که در این نمایش نمیگنجد.
گروه اجرا مانا و پراجرا باشید.
⭐️⭐️⭐️⭐️
Sweet dreams are made of this
Who am I to disagree?
I travelled the world and the seven seas
Everybody′s looking for something
Some of them want to use you
Some of them want to get used by you
Some of them want to abuse you
Some of them want to be abused
درود و سپاس فراوان جناب آرمین عزیز 💐
خوش آمدها و ممنون از به اشتراک گذاری نقد و نظرتان ، پاینده باشید💙
خوش آمدها و ممنون از به اشتراک گذاری نقد و نظرتان ، پاینده باشید💙
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
لطفا در برگه مشخص بفرمایید از ۲ دی تا چه تاریخی؟
دیدن یک نمایش مستلزم برنامه‌ریزی است.
دیدن یک نمایش مستلزم برنامه‌ریزی است.
نوید عسکری فراهانی، سپهر، عرفان ضرغامی، مهرناز خلیلی و مریم علیپور این را
خواندند
امیر مسعود، فریما خ، سجاد آل داود، امیرمسعود فدائی، نرگس رضوی، مرتضی تقی‌وند، امیرحسین ناصر و شاهین ه این را دوست دارند
امیر مسعود، فریما خ، سجاد آل داود، امیرمسعود فدائی، نرگس رضوی، مرتضی تقی‌وند، امیرحسین ناصر و شاهین ه این را دوست دارند
سلام واسه جمعه ۴ تا بلیط دارم
خواستید پیام بدید تلگرام @alishadzi
خواستید پیام بدید تلگرام @alishadzi
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
در روانشناس بحثی داریم تحت عنوان تئوری ذهن ( Theory of Mind )، و یک بازیگر باید در درک و کاربست این نظریه ذهن به توانایی مناسبی برسد.
نظریه ذهن به عبارتی درک حالتهای ذهنی است که باور، قصد و امیال و احساسات را شامل میشه. در حقیقت این تئوری به ظرفیت ذهنی اشاره داره که به ما امکان درک و استنتاج حالات روحی را در دیگران به خوبی خودمان می دهد و آگاهی از اینکه حالات روحی و روانی ما می تواند با دیگران متفاوت باشد.
در ساده ترین نوع تعریف در مناسبت با تئاتر و اجرا، یک بازیگر باید خود را به خوبی جای آن نقشی که میخواهد بگذارد که در این نمایش با توجه به نزدیکی صحنه و پشت صحنه و تطبیق نقش، این کار به درستی صورت گرفته و با توجه به اسامی نقش های نمایش گویی هرکدام نقش واقعی خود را ایفا میکردند.
به هر روی بازیگری پدیده‌ای عجیبی است، پدیده‌ای که به آن توجه لازم نمی‌شود: بازیگران وانمود می‌کنند که افراد دیگری هستند، برای لذت تماشاچی و بدون قصد فریب، که گاهی موفق می‌شوند و گاهی از پس آن بر نمیایند که صد البته نتیجه در یک طیف و برداری از صفر تا صد به طور مثال مشخص میشه و خیلی دو سویه مطلق نیست.
با گریز از این مسائل به گمانم نمایش در بازی موفق بود و بازیگران تلاش خودشان را کردند و توانستند آنچه متن میخواهد را به درستی پیاده کنند.
به ... دیدن ادامه ›› نظرم با توجه به مکان اجرا نیز نمایش اکسسوار و دکور کاملا مناسبی داشت و حس آن فضای مورد نظر را به خوبی انتقال میداد.
دنبال کردن متن در بیشتر موارد جذابیت خوبی را برای مخاطب رقم می‌زد و طنز نمایش نیز مناسب بود و به دور از لودگی سعی در خنده گرفتن از مخاطب داشت.
انتخاب لباس هم با آنکه ساده بود اما به نظرم خوب و در خدمت متن بود و قرار نبود اتفاق خاصی در این بخش رخ دهد، اما به طور مثال شاید نمایش میتوانست از طراحی نور بهتری بهره ببرد، هرچند نور مورد استفاده مشکل خاصی نداشت و تنها جهت فضا سازی بهتر در برخی صحنه ها مانند صحنه ابتدایی یا انتهایی یا ورود آذین به صحنه عنوان کردم.
نکته مهم برای من این بود که پیام متن کاملا مشخص است و حتی با خواندن خلاصه مخاطب میتواند بفهمد با چه چیزی احتمالا رو‌به‌رو خواهد شد! هنگامی صحبت از سختی، ملالت، تحقیر، شکست و آرزو میشود، با توجه به روایت متن تماشاگر به اندازه کافی درک میکند و فهم رخدادهایی که بر بازیگران رخ داده را میتواند انجام دهد.
بنابراین به گمانم نیازی به آن قسمت پایانی و بعد از پروجکشن بدین شکل نیست، برای من در اینجا متن دوپاره شد و زبان روایت به کلی تغییر کرد، هر انچه متن تا آنجا همراهی میکرد اینجا دچار لکنت شد، نیازی به آن لکچر انتهایی نبود، فرم آخر میتوانست در ادامه همان متن آغازین نمایش شکل گیرد و این تغییر فضای شدید را به وجود نیاورد.
هرچند میدانم این تغییر فضا و آهنگ متن و اجرا عامدانه بود اما به گمانم پیام آنقدر گویا بود که نیازی به این مسئله نباشد.
به هر صورت نمایش برای من شب خوبی را به وجود آورد و از حضورم در این ساعت و تماشای آن راضی بودم و بهره مناسبی از تماشا داشتم.
پی نوشت: فکر میکنم چیدمان صندلی ها در نمایش مشکل داشت، من ردیف یک نشسته بودم و طبعا مسئله ای نبود، اما دو یا سه ردیف پشتی فکر کنم دید خوبی نداشتند و چند نفر هم در آن انتهای پلاتو ایستاده نمایش را دنبال میکردند، شاید برای یک یا دو ردیف اول از تشکچه استفاده شود بهتر باشه.
با آرزوی موفقیت برای گروه اجرا، مانا باشید.
⭐️⭐️⭐️
نظریه ذهن به عبارتی درک حالتهای ذهنی است که باور، قصد و امیال و احساسات را شامل میشه. در حقیقت این تئوری به ظرفیت ذهنی اشاره داره که به ما امکان درک و استنتاج حالات روحی را در دیگران به خوبی خودمان می دهد و آگاهی از اینکه حالات روحی و روانی ما می تواند با دیگران متفاوت باشد.
در ساده ترین نوع تعریف در مناسبت با تئاتر و اجرا، یک بازیگر باید خود را به خوبی جای آن نقشی که میخواهد بگذارد که در این نمایش با توجه به نزدیکی صحنه و پشت صحنه و تطبیق نقش، این کار به درستی صورت گرفته و با توجه به اسامی نقش های نمایش گویی هرکدام نقش واقعی خود را ایفا میکردند.
به هر روی بازیگری پدیده‌ای عجیبی است، پدیده‌ای که به آن توجه لازم نمی‌شود: بازیگران وانمود می‌کنند که افراد دیگری هستند، برای لذت تماشاچی و بدون قصد فریب، که گاهی موفق می‌شوند و گاهی از پس آن بر نمیایند که صد البته نتیجه در یک طیف و برداری از صفر تا صد به طور مثال مشخص میشه و خیلی دو سویه مطلق نیست.
با گریز از این مسائل به گمانم نمایش در بازی موفق بود و بازیگران تلاش خودشان را کردند و توانستند آنچه متن میخواهد را به درستی پیاده کنند.
به ... دیدن ادامه ›› نظرم با توجه به مکان اجرا نیز نمایش اکسسوار و دکور کاملا مناسبی داشت و حس آن فضای مورد نظر را به خوبی انتقال میداد.
دنبال کردن متن در بیشتر موارد جذابیت خوبی را برای مخاطب رقم می‌زد و طنز نمایش نیز مناسب بود و به دور از لودگی سعی در خنده گرفتن از مخاطب داشت.
انتخاب لباس هم با آنکه ساده بود اما به نظرم خوب و در خدمت متن بود و قرار نبود اتفاق خاصی در این بخش رخ دهد، اما به طور مثال شاید نمایش میتوانست از طراحی نور بهتری بهره ببرد، هرچند نور مورد استفاده مشکل خاصی نداشت و تنها جهت فضا سازی بهتر در برخی صحنه ها مانند صحنه ابتدایی یا انتهایی یا ورود آذین به صحنه عنوان کردم.
نکته مهم برای من این بود که پیام متن کاملا مشخص است و حتی با خواندن خلاصه مخاطب میتواند بفهمد با چه چیزی احتمالا رو‌به‌رو خواهد شد! هنگامی صحبت از سختی، ملالت، تحقیر، شکست و آرزو میشود، با توجه به روایت متن تماشاگر به اندازه کافی درک میکند و فهم رخدادهایی که بر بازیگران رخ داده را میتواند انجام دهد.
بنابراین به گمانم نیازی به آن قسمت پایانی و بعد از پروجکشن بدین شکل نیست، برای من در اینجا متن دوپاره شد و زبان روایت به کلی تغییر کرد، هر انچه متن تا آنجا همراهی میکرد اینجا دچار لکنت شد، نیازی به آن لکچر انتهایی نبود، فرم آخر میتوانست در ادامه همان متن آغازین نمایش شکل گیرد و این تغییر فضای شدید را به وجود نیاورد.
هرچند میدانم این تغییر فضا و آهنگ متن و اجرا عامدانه بود اما به گمانم پیام آنقدر گویا بود که نیازی به این مسئله نباشد.
به هر صورت نمایش برای من شب خوبی را به وجود آورد و از حضورم در این ساعت و تماشای آن راضی بودم و بهره مناسبی از تماشا داشتم.
پی نوشت: فکر میکنم چیدمان صندلی ها در نمایش مشکل داشت، من ردیف یک نشسته بودم و طبعا مسئله ای نبود، اما دو یا سه ردیف پشتی فکر کنم دید خوبی نداشتند و چند نفر هم در آن انتهای پلاتو ایستاده نمایش را دنبال میکردند، شاید برای یک یا دو ردیف اول از تشکچه استفاده شود بهتر باشه.
با آرزوی موفقیت برای گروه اجرا، مانا باشید.
⭐️⭐️⭐️
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
کارکرد ذهن
در وحشی نباید از قضاوت،تصمیم گیری،کنترل، حافظه و واقع گرایی سخن برد.
میبایست خودتان را به دنیای بازیگران و نویسنده بدهید، قرار نیست اعتراضی صورت بگیرد، صحبت از حقوق حیوانات نیست، خط داستان مستقیم را قرار نیست پیگیری کنید.
وحشی یک برشی از درندگی است که به گمانم متن بسیار مورد ممیزی قرار گرفته است و تبدیل به یک وحشی آرام ... دیدن ادامه ›› شده است.
صحنه در ابتدای ورود تقریبا خالی و بدون دکور است و در ادامه نیز همین رویه را دارد اما دست کم برای من یک سوپرایز خوب داشت که خیلی دوستش داشتم.
از لحاظ سطح بازی تقریبا گروه بازیگران سطح یکسانی داشتند اما خب نگاهم بیشتر به سمت ابراهیم نائیج عزیز بود که این روزها دو کار همزمان در اجرا دارد. البته مدیریت صحنه بازیگران در نمایش هم به نظرم خوب بود و به اتفاقهای تصادفی واکنش خوبی داشتند.
طراحی لباس و طراحی نور به اندازه اجرا بود و قرار نبود اتفاق خاصی در آن رخ دهد و به گمانم کاملا مورد قبول بود.
متن را میشود به دو گونه نگاه کرد.
۱. طعنه آمیز و دارای نمادهای گوناگون
۲. دل سپاری به داستانی بر حسب مصرف افیون
راه دوم آسان تر است و من تن به راه دوم دادم، مطمئنا دوستانی که به هرگونه تجربه غیر طبیعی بودن را دارند، میتوانند ارتباط بیشتری بگیرند و از طرفی آنهایی که به دنبال منطق روایی خاصی در داستان نیستند هم از همین راه دوم بیشتر رستگار می‌شوند.
توصیه من برای تماشای وحشی، رها سازی در دنیای نمایش و ذهن بازیگران در داستان است و عدم گره گشایی و معما زدایی!
اما اگر اهل سرنخ و گره گشایی و نماد شناسی هستید هم نمایش میتواند جذابیت های خودش را داشته باشد.به طور مثال شاید خوانش گربه در زبان نمایش و یا زبان فرانسه، البته گربه در زبان فرانسه le chat و مذکر خطاب میشود.
شخصا شاید همکاری آقای پوریانی فر و ساعتچی را در هار بیشتر پسندیم اما ذوق آقای ساعتچی را که در ردیف یک در حال یادداشت برداری بودند برایم خیلی ارزشمند بود و در برخی موارد که دنبالش کردم محو اجرای بازیگرانش بود.
لذت تماشای نمایش⭐⭐⭐
گروه اجرا مانا و پراجرا باشید.
در وحشی نباید از قضاوت،تصمیم گیری،کنترل، حافظه و واقع گرایی سخن برد.
میبایست خودتان را به دنیای بازیگران و نویسنده بدهید، قرار نیست اعتراضی صورت بگیرد، صحبت از حقوق حیوانات نیست، خط داستان مستقیم را قرار نیست پیگیری کنید.
وحشی یک برشی از درندگی است که به گمانم متن بسیار مورد ممیزی قرار گرفته است و تبدیل به یک وحشی آرام ... دیدن ادامه ›› شده است.
صحنه در ابتدای ورود تقریبا خالی و بدون دکور است و در ادامه نیز همین رویه را دارد اما دست کم برای من یک سوپرایز خوب داشت که خیلی دوستش داشتم.
از لحاظ سطح بازی تقریبا گروه بازیگران سطح یکسانی داشتند اما خب نگاهم بیشتر به سمت ابراهیم نائیج عزیز بود که این روزها دو کار همزمان در اجرا دارد. البته مدیریت صحنه بازیگران در نمایش هم به نظرم خوب بود و به اتفاقهای تصادفی واکنش خوبی داشتند.
طراحی لباس و طراحی نور به اندازه اجرا بود و قرار نبود اتفاق خاصی در آن رخ دهد و به گمانم کاملا مورد قبول بود.
متن را میشود به دو گونه نگاه کرد.
۱. طعنه آمیز و دارای نمادهای گوناگون
۲. دل سپاری به داستانی بر حسب مصرف افیون
راه دوم آسان تر است و من تن به راه دوم دادم، مطمئنا دوستانی که به هرگونه تجربه غیر طبیعی بودن را دارند، میتوانند ارتباط بیشتری بگیرند و از طرفی آنهایی که به دنبال منطق روایی خاصی در داستان نیستند هم از همین راه دوم بیشتر رستگار می‌شوند.
توصیه من برای تماشای وحشی، رها سازی در دنیای نمایش و ذهن بازیگران در داستان است و عدم گره گشایی و معما زدایی!
اما اگر اهل سرنخ و گره گشایی و نماد شناسی هستید هم نمایش میتواند جذابیت های خودش را داشته باشد.به طور مثال شاید خوانش گربه در زبان نمایش و یا زبان فرانسه، البته گربه در زبان فرانسه le chat و مذکر خطاب میشود.
شخصا شاید همکاری آقای پوریانی فر و ساعتچی را در هار بیشتر پسندیم اما ذوق آقای ساعتچی را که در ردیف یک در حال یادداشت برداری بودند برایم خیلی ارزشمند بود و در برخی موارد که دنبالش کردم محو اجرای بازیگرانش بود.
لذت تماشای نمایش⭐⭐⭐
گروه اجرا مانا و پراجرا باشید.
۱۷ نفر
این را
خواندند
فرزاد جعفریان، شاهین محمدی، محمد مجللی، کیارش مسیبی و شاهین ه این را دوست دارند
فرزاد جعفریان، شاهین محمدی، محمد مجللی، کیارش مسیبی و شاهین ه این را دوست دارند
و این لذت بردن از “ هیچ “ رو هنر شما میدونم واقعا دکتر جان و غبطه میخورم بهتون .
البته بعنوان کسی که سالهای نونهالیش کف کوچه و خیابون یکی از محلات میانی و البته خلاف تهران گُل کوچیک بازی کرده ، شخصیت پردازی و بازی درست و رئال در سه مورد رو کاملا تایید میکنم ولی باگ های بسیار زیاد متنی که طبیعتا در اجرا نمود پیدا میکنه به نظرم کار رو در ورطه ای خلاص ناپذیر قرار میده و از مسیر رستگاری کاملا خارجش کرده .
امیدوارم فرصت دیداری دست بده و درباره ش گپ بزنیم
البته بعنوان کسی که سالهای نونهالیش کف کوچه و خیابون یکی از محلات میانی و البته خلاف تهران گُل کوچیک بازی کرده ، شخصیت پردازی و بازی درست و رئال در سه مورد رو کاملا تایید میکنم ولی باگ های بسیار زیاد متنی که طبیعتا در اجرا نمود پیدا میکنه به نظرم کار رو در ورطه ای خلاص ناپذیر قرار میده و از مسیر رستگاری کاملا خارجش کرده .
امیدوارم فرصت دیداری دست بده و درباره ش گپ بزنیم
فدای محبت تون ، حتما بزودی دیداری تازه میکنیم که البته باعث افتخار و مباهات بنده ست .
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
هشت زن برای من خوشایند بود
اولا که من یک تئاتر نرمال یا کلاسیک دیدم که سعی شده بود طراحی لباس و صحنه مناسبی داشته باشه که فقط از لحاظ زمانی برخی از طراحی های لباس برام از مرز زمانی خارج میشد که برایم خیلی مشکل ساز نبود، اگر با سخت گیری به صحنه و اکسسوار نگاه کنم، شاید برخی از آیتم ها می‌تونست تغییر کنه مثلا نون تست واقعا نون تست(برشته) باشد که ماندگاری بهتری هم اتفاقا دارد اما در کل برایم قابل قبول بود، ایده پنجره با اینکه نوآور نبود اما مناسب بود، استفاده از رنگهای گرم در طراحی صحنه نمایش را هم دوست داشتم.
از لحاظ بازی به نظرم بیشتر بازیگر ها به خوبی از پس نمایش برامده بودند و تقریبا سطح هماهنگی وجود داشت. پرفرمونس اولیه نمایش مجذوب کننده بود و اولین مونولوگ نمایش از سرکار خانوم طایی تاثیر زیادی در جذب مخاطب در نمایش داشت.
از لحاظ طراحی نور تقریبا به غیر از قسمت اول و چند مونولوگ طراحی نور ثابت و ساده بود و به گمانم نمایش پتانسیل بیشتری در این زمینه داشت ... دیدن ادامه ›› و برای اجراهای احتمالی آینده بد نیست تغییراتی در آن صورت بگیرد.
یکی دو حرکت موزون دست جمعی هم در نمایش بود که اگر از لحاظ ساخت شکنی به آن نگاه کنیم بسیار مطلوب بود و البته خود حرکات هم به خودی خود جذاب بود، اما به گمانم با توجه به گروهی بودنش تمرین بیشتری را طلب میکرد اما خب در جذب تماشاگر و بازخوردی که مشاهده کردم، موفق بود.
از لحاظ متن همانطور که در نمایش اشاره ای به آن شد نزدیک به متون آگاتا کریستی بود اما خب دو نویسنده جوان این نمایش به نظرم متن خوبی را ارائه کرده بودند، هرچند که اگر این متن را کمی ایرانی تر با اسامی ایرانی میکردند شاید هم ساختارشکنانه تر، شجاعانه تر و جذاب تر میشد و در جذب تماشاگر موفق تر عمل میکرد. به هرروی نوشتن متن به نظرم کار آسانی نیست و این متن جنایی از دو نویسنده جوان از سطح تعلیق نسبتا مناسب و درگیر کننده ای برخوردار بود که من اسمش را میگذارم متن خوب برای نمایش.
از لحاظ شخصیت پردازی برخی شخصیت ها شاید آنچه که میبایست رخ دهد برایشان اتفاق نداد که به عقیده من اینجا بیشتر میبایست نقش کارگردان پررنگ شود، اما در نهایت برایم قابل قبول بود، هرچند میتوان بازنگری بیشتری با توجه به حضور خود نویسندگان محترم و جوان آن انجام دهند.
در نهایت این نمایش یک داستان سرراست و قصه گو دارد که البته با چالشهایی مخاطب را رو‌به‌رو خواهد کرد، گروه جوانی بودند و مستقل که به نظرم بدون کامنت بازی و تبلیغات گسترده به هنر و اجرای خودشان مشغول بودند که برای من بسیار قابل احترام بود. گروه نمایش به دور از اسم بازی و سر وصدا کار شریفی را ارائه کردند که دغدغه های مربوط به خودش را داشت.
گروه محترم اجرا مانا و پراجرا باشید.
⭐️⭐️⭐️
اولا که من یک تئاتر نرمال یا کلاسیک دیدم که سعی شده بود طراحی لباس و صحنه مناسبی داشته باشه که فقط از لحاظ زمانی برخی از طراحی های لباس برام از مرز زمانی خارج میشد که برایم خیلی مشکل ساز نبود، اگر با سخت گیری به صحنه و اکسسوار نگاه کنم، شاید برخی از آیتم ها می‌تونست تغییر کنه مثلا نون تست واقعا نون تست(برشته) باشد که ماندگاری بهتری هم اتفاقا دارد اما در کل برایم قابل قبول بود، ایده پنجره با اینکه نوآور نبود اما مناسب بود، استفاده از رنگهای گرم در طراحی صحنه نمایش را هم دوست داشتم.
از لحاظ بازی به نظرم بیشتر بازیگر ها به خوبی از پس نمایش برامده بودند و تقریبا سطح هماهنگی وجود داشت. پرفرمونس اولیه نمایش مجذوب کننده بود و اولین مونولوگ نمایش از سرکار خانوم طایی تاثیر زیادی در جذب مخاطب در نمایش داشت.
از لحاظ طراحی نور تقریبا به غیر از قسمت اول و چند مونولوگ طراحی نور ثابت و ساده بود و به گمانم نمایش پتانسیل بیشتری در این زمینه داشت ... دیدن ادامه ›› و برای اجراهای احتمالی آینده بد نیست تغییراتی در آن صورت بگیرد.
یکی دو حرکت موزون دست جمعی هم در نمایش بود که اگر از لحاظ ساخت شکنی به آن نگاه کنیم بسیار مطلوب بود و البته خود حرکات هم به خودی خود جذاب بود، اما به گمانم با توجه به گروهی بودنش تمرین بیشتری را طلب میکرد اما خب در جذب تماشاگر و بازخوردی که مشاهده کردم، موفق بود.
از لحاظ متن همانطور که در نمایش اشاره ای به آن شد نزدیک به متون آگاتا کریستی بود اما خب دو نویسنده جوان این نمایش به نظرم متن خوبی را ارائه کرده بودند، هرچند که اگر این متن را کمی ایرانی تر با اسامی ایرانی میکردند شاید هم ساختارشکنانه تر، شجاعانه تر و جذاب تر میشد و در جذب تماشاگر موفق تر عمل میکرد. به هرروی نوشتن متن به نظرم کار آسانی نیست و این متن جنایی از دو نویسنده جوان از سطح تعلیق نسبتا مناسب و درگیر کننده ای برخوردار بود که من اسمش را میگذارم متن خوب برای نمایش.
از لحاظ شخصیت پردازی برخی شخصیت ها شاید آنچه که میبایست رخ دهد برایشان اتفاق نداد که به عقیده من اینجا بیشتر میبایست نقش کارگردان پررنگ شود، اما در نهایت برایم قابل قبول بود، هرچند میتوان بازنگری بیشتری با توجه به حضور خود نویسندگان محترم و جوان آن انجام دهند.
در نهایت این نمایش یک داستان سرراست و قصه گو دارد که البته با چالشهایی مخاطب را رو‌به‌رو خواهد کرد، گروه جوانی بودند و مستقل که به نظرم بدون کامنت بازی و تبلیغات گسترده به هنر و اجرای خودشان مشغول بودند که برای من بسیار قابل احترام بود. گروه نمایش به دور از اسم بازی و سر وصدا کار شریفی را ارائه کردند که دغدغه های مربوط به خودش را داشت.
گروه محترم اجرا مانا و پراجرا باشید.
⭐️⭐️⭐️
۱۴ نفر
این را
خواندند
فرزاد جعفریان، ونوس مقدم، مریم پیوند حیدری، ذهن زیبا و سوگند حسینی این را دوست دارند
فرزاد جعفریان، ونوس مقدم، مریم پیوند حیدری، ذهن زیبا و سوگند حسینی این را دوست دارند
ممنون که به تماشا نمایش هشت زن نشستید🙏🏻🌹
طراحی نام نمایش روی پوستر من رو یاد فضاهای نقاشی ها و آثار مسعود خان کیمیایی انداخت .
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
گمشده در نور و اصوات
شهر بی بازی
واقعا چیز زیادی نمیتوانم بنویسم، نمایش در طراحی نور برخی اوقات خوب عمل کرد و با آنکه برخی ایده ها خیلی ساده بودند اما در نمایش خوب به کار گرفته شده بود، از لحاظ چهره پردازی خوب بود و طراحی لباس قابل قبولی داشت.
از لحاظ بازی یکی دو بازیگر نقششان را خوب ایفا کردند و برخی از طراحی حرکات خوب بود.
اما......
اما ... دیدن ادامه ›› مسئله اصلی متن و پیام نمایش است، با احترام، نمایش در این عرصه بسیار فقیر بوده و به هیچ عنوان با دنیای ذهنی نویسنده و کارگردان مخصوصا با آن شعر و متن پایانی من همراه نشدم، البته فقط من نبودم و دوستان با تجربه دیگری در کنارم نمایش را مشاهده کردند که آنها هم به همین هیچی پی برده بودند.هیچ!سردرگمی! گیجی مانند یک خواب ناآرام.
در طول اجرا من سعی کردم با توجه به رنگ نور، لباس، دستکش، حرکات، تغییر شخصیت ها، واج ها، اصوات و لکنت چیزی را سرهم بکنم تا دست خالی خارج نشوم، اما حضور جناب محمد زاده کار را سخت تر کرد و در آخر با آن نریشن پایانی و بدتر از آن پرده نهایی ذهنم را کامل به هم ریخت و متاسفانه دست خالی از نمایش خارج شدم.
به هیچ عنوان بحث پست مدرنی و آوانگاردی در نمایش مطرح نیست، زیرا که کلمه مدرن از واژه لاتین مدرنس به معنای از هم اکنون می باشد و پست مدرنیسم یعنی پذیرفتن چیزی فراتر از اکنون ( که دست بر اتفاق همین فراتر از اکنون در نمایش به شکلی ارائه میشود اما فقط در یک صوت رها و بدون هیچ پشتوانه و خارج از درک تماشاگر) .
پسامدرنیسم یا پست مدرن در نظر اندیشمندان عبارت است از نوعی سبک تفکر مفاهیم کلاسیک حقیقت، خرد، هویت، عینیت، تصور پیشرفت یا رهایی عام، چارچوب های واحد و روایت های بزرگ روشنگری. پسامدرنیسم عرصه دنیا را محتمل، بی بنیاد، گوناگون، ناپایدار، قطعیت نایافته و مجموعه ای از فرهنگ ها یا تفاسیر پراکنده می داند که میزانی از تردیدها درباره ی عینی بودن حقیقت، تاریخ و هنجارها، معین بودن سرشت ها و انسجام و یکدستی هویت ها به بار می آورد.
از لحاظ هستی شناسی دوران پست مدرن گوناگون و متمایز تجربه میشود، در بعد معرفتی تردید گرا و نسبیت گراست و از لحاظ روش شناختی به تفسیر و تاویل باور دارد، اما این به معنای بی چارجوبی نیست چون یک پارادایم فلسفی است و بر گفتمان و یا گفتمان ها تاکید دارد.
پس هر آنچه من گویم یک امر پست مدرنی نیست و باید رابطه ای شکل گیرد، به طور مثال اصوات پخش شده و بالا و پایین شدنهای بازیگران یک امر پست مدرن بوده؟ به گمان من خیر، پس هر حرکت و هر صدایی دارای مدلول خودش است و این ناقض یک پارایدایم تفکری است.
نمایش چیزی نبود که دست کم از این گروه نمایش انتظار داشته باشم و به عقیده من یک اجرا میبایست طیف گسترده ای از مخاطبین را در بر بگیرد، مگر اینکه گروه اجرا فقط یک نمایشی را به صحنه بردند و هرگز برایشان رسالت هنری و برداشت وولذت مخاطبش مطرح نبوده.
به هرروی همه میدانیم هر اجرا در هر سالن و با هر گروهی و حتی در هر سطحی کار پرزحمتی است، اما خیلی چیزهای دیگر نیست در آن طرف سالن و بر صندلی های تیاتر مهم است و برای مخاطب زحمت زیادی را در بر دارد، هزینه مالی و هزینه زمان و ....
در آخر صادقانه مطرح کنم که ای کاش به این شهربازی نمیرفتم.
پی نوشت مهم: گروه سنی ۱۲ سال که در این نمایش ذکر شده است کاملا اشتباه و غیر اخلاقی است، دست کم اگر مشاور خوبی برای سطح کیفی نمایش وجود نداشت، از یک مشاور تربیتی و روانشناسی برای این گروه سنی استفاده کنید و اطفا این را اصلاح فرمایید، این نمایش مانند یک کابوس برای گروه سنی دست کم زیر ۱۵ سال است، از لحاظ من باید ۱۸ سال باشد. نورها، رنگ ها و حرکات به هیچ عنوان برای گروه سنی درج شده مناسب نمی‌باشد.
به امید نمایشها و تجارب بهتر.
⭐️
شهر بی بازی
واقعا چیز زیادی نمیتوانم بنویسم، نمایش در طراحی نور برخی اوقات خوب عمل کرد و با آنکه برخی ایده ها خیلی ساده بودند اما در نمایش خوب به کار گرفته شده بود، از لحاظ چهره پردازی خوب بود و طراحی لباس قابل قبولی داشت.
از لحاظ بازی یکی دو بازیگر نقششان را خوب ایفا کردند و برخی از طراحی حرکات خوب بود.
اما......
اما ... دیدن ادامه ›› مسئله اصلی متن و پیام نمایش است، با احترام، نمایش در این عرصه بسیار فقیر بوده و به هیچ عنوان با دنیای ذهنی نویسنده و کارگردان مخصوصا با آن شعر و متن پایانی من همراه نشدم، البته فقط من نبودم و دوستان با تجربه دیگری در کنارم نمایش را مشاهده کردند که آنها هم به همین هیچی پی برده بودند.هیچ!سردرگمی! گیجی مانند یک خواب ناآرام.
در طول اجرا من سعی کردم با توجه به رنگ نور، لباس، دستکش، حرکات، تغییر شخصیت ها، واج ها، اصوات و لکنت چیزی را سرهم بکنم تا دست خالی خارج نشوم، اما حضور جناب محمد زاده کار را سخت تر کرد و در آخر با آن نریشن پایانی و بدتر از آن پرده نهایی ذهنم را کامل به هم ریخت و متاسفانه دست خالی از نمایش خارج شدم.
به هیچ عنوان بحث پست مدرنی و آوانگاردی در نمایش مطرح نیست، زیرا که کلمه مدرن از واژه لاتین مدرنس به معنای از هم اکنون می باشد و پست مدرنیسم یعنی پذیرفتن چیزی فراتر از اکنون ( که دست بر اتفاق همین فراتر از اکنون در نمایش به شکلی ارائه میشود اما فقط در یک صوت رها و بدون هیچ پشتوانه و خارج از درک تماشاگر) .
پسامدرنیسم یا پست مدرن در نظر اندیشمندان عبارت است از نوعی سبک تفکر مفاهیم کلاسیک حقیقت، خرد، هویت، عینیت، تصور پیشرفت یا رهایی عام، چارچوب های واحد و روایت های بزرگ روشنگری. پسامدرنیسم عرصه دنیا را محتمل، بی بنیاد، گوناگون، ناپایدار، قطعیت نایافته و مجموعه ای از فرهنگ ها یا تفاسیر پراکنده می داند که میزانی از تردیدها درباره ی عینی بودن حقیقت، تاریخ و هنجارها، معین بودن سرشت ها و انسجام و یکدستی هویت ها به بار می آورد.
از لحاظ هستی شناسی دوران پست مدرن گوناگون و متمایز تجربه میشود، در بعد معرفتی تردید گرا و نسبیت گراست و از لحاظ روش شناختی به تفسیر و تاویل باور دارد، اما این به معنای بی چارجوبی نیست چون یک پارادایم فلسفی است و بر گفتمان و یا گفتمان ها تاکید دارد.
پس هر آنچه من گویم یک امر پست مدرنی نیست و باید رابطه ای شکل گیرد، به طور مثال اصوات پخش شده و بالا و پایین شدنهای بازیگران یک امر پست مدرن بوده؟ به گمان من خیر، پس هر حرکت و هر صدایی دارای مدلول خودش است و این ناقض یک پارایدایم تفکری است.
نمایش چیزی نبود که دست کم از این گروه نمایش انتظار داشته باشم و به عقیده من یک اجرا میبایست طیف گسترده ای از مخاطبین را در بر بگیرد، مگر اینکه گروه اجرا فقط یک نمایشی را به صحنه بردند و هرگز برایشان رسالت هنری و برداشت وولذت مخاطبش مطرح نبوده.
به هرروی همه میدانیم هر اجرا در هر سالن و با هر گروهی و حتی در هر سطحی کار پرزحمتی است، اما خیلی چیزهای دیگر نیست در آن طرف سالن و بر صندلی های تیاتر مهم است و برای مخاطب زحمت زیادی را در بر دارد، هزینه مالی و هزینه زمان و ....
در آخر صادقانه مطرح کنم که ای کاش به این شهربازی نمیرفتم.
پی نوشت مهم: گروه سنی ۱۲ سال که در این نمایش ذکر شده است کاملا اشتباه و غیر اخلاقی است، دست کم اگر مشاور خوبی برای سطح کیفی نمایش وجود نداشت، از یک مشاور تربیتی و روانشناسی برای این گروه سنی استفاده کنید و اطفا این را اصلاح فرمایید، این نمایش مانند یک کابوس برای گروه سنی دست کم زیر ۱۵ سال است، از لحاظ من باید ۱۸ سال باشد. نورها، رنگ ها و حرکات به هیچ عنوان برای گروه سنی درج شده مناسب نمی‌باشد.
به امید نمایشها و تجارب بهتر.
⭐️
ممنونم آرمین عزیز و دوست داشتنی که با حوصله و سوادت چیزی بهم آموختی 😍😘
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
برج نشین بدون زمین
پادر هوایی در یک مراسم
من تجربه خیلی خوبی در دیدن این نمایش داشتم، مراسمی که با خیل عظیمی از بازیگران به خوبی هدایت شده بود.
طراحی لباس و صحنه به نظرم خوب بود و گریم و چهره پردازی نیز قابل قبول.
استفاده از اکسسوار و وسایل صحنه خوب بود و چیزی تصنعی نبود.
بازیها در بیشتر موارد خوب بود و از ابتدا تا انتها در خدمت نمایش قرار میگرفت.
از لحاظ تعاملی بودن نمایش، خیلی تعاملی صورت نگرفت و مراد از تعامل در این نمایش، حضور شما از نزدیک در متن و روایت است و شما خودتان جزئی ... دیدن ادامه ›› از صحنه هستید.
اما نکته اصلی متن بود، یک نگرش به تاریخ اجتماعی ایران که دراماتیزه شده بود و با متون فرامرزی دیگر درهم آمیخته بود که شباهت زیادی با سرزمین اجدادی داشته. متن جانداری که با مطالعه پیش رفته بود، گرچه شاید دوست داشتم عمیق تر به آن پرداخته شود، اما در این مدت زمان و این محدودیت ها، هرچه فکر میکنم شاید امکان پذیر نبود.
به هرروی شما در بدو ورود متوجه خواهید شد که وارد یک مراسم ختم شده اید، اما این مراسم یک مراسم ختم ساده نیست.
..........امکان افشای داستان...........
گرچه فکر میکنم تاریخ افشایی ندارد و باید خوانده شود و شاید آن بحث همیشگی عبرت آن بیشتر مورد توجه است، اما تذکر افشا را دادم.
متن خوانشی سیال دارد و دقیقا مربوط به دوران و یا جغرافیای خاص درون مرزی نیست، و این را بعد از مدتی در خواهید یافت.بسیاری از آنچه بر ما رفته است و می‌رود در متن و فرامتن حضور دارد و گاهی اشارات کمکی نیز به آن میشود تا مخاطب بیشتر در جریان قرار گیرد.
استفاده از طراحی لباس گوناگون و لهجه های متفاوت این را به ما میگوید که خود را درگیر منطقه و یا رسم خاصی نکنید.
متن از خرافه، جاهلیت، سنت و جریان اصلاحات ارضی تا کافه‌ای در تهران و موسیقی عصر جدید به خوبی پیش می‌رود. در این نمایش با متنی داینامیک و در زنجیره زبان شناسی در زمانی رو‌به‌رو هستیم.
کلید واژه اصلی در این نمایش تطور است که برخلاف باور عمومی با تکامل افتراق دارد، تطور در حقیقت یک خصلتی است که از یک رخداد یا ویژگی به رخداد دیگری بروید، یعنی از الف به سمت ب بروید اما ممکن است این سیر و حرکت و به عبارتی رفتن به مرحله بعد الزاما بهتر نباشد یعنی با پیشرفت و بهتر شدن اوضاع سروکار نداشته باشد، در تطورگرایی آینده کاملا نامشخص و دارای ابهام است و اصولا میتواند خطی یا چرخشی باشد، اما در هر صورت آینده با عدم قطعیت رو‌به‌رو است و پیشرفت یا پسرفتش نامشخص.
اما تکامل حرکت و چرخه ای است که آینده را بهتر و نیک‌تر از حال می‌داند. به هرروی در تطور گرایی و نامشخص آینده بحث های دیگری مانند تقسیم کار، اقتصاد معیشتی،جبرگرایی و فرمانبرداری و ناشایسته سالاری، حضور خرافه و ... نیز میتواند مورد عنایت قرار بگیرد که نمایش نوک کوچکی به برخی از آنها میزند، که توضیح آنها در این نوشتار نمیگنجد.
نمایش اشاره کوچکی به کاتوزیان دارد اما به گمانم درست، جامعه کلنگی نمایش با الهام از دیدگاه کوتاه مدت را دوست داشتم، هرچند نقدهای زیادی به این کوتاه مدتی و نوع نگاه کاتوزیان وجود دارد اما چه بخواهیم چه نخواهیم یکی از نظریات اصلی در تاریخ اجتماعی ایران است.
قطعا از حوصله خارج است اما ذکر این نکته که در جامعه کوتاه مدت یا کلنگی ایران ثبات و اقتداری لازم را نداشته و با جامعه‌ای رو‌به‌رو بودیم و هستیم که بسیاری از جنبه‌های اجتماعی سیاسی، آموزشی، هنری و ادبی آن پیوسته در معرض این خطر و ریسک عدم ثبات بوده و گویی همواره با درفشی نوک تیز به جان آن افتاده‌ایم.
اما دلیل آن چه بوده؟ در ایران همواره نظامی وجود دارد که در آن دولت نماینده طبقات نیست ( برخلاف اروپا)؛ دولت وابسته به طبقات نیست، این طبقاتند که وابسته به دولتند. و در کنار آن بحث قانون است و فقدان چارچوب قانونی مشخص.
حال این مباحث را بپذیریم یا خیر یا مانند جواد طباطبایی ( یادش گرامی) استاد بزرگ بنده بر این نظریه قیام کنیم، به خود ما مربوط است، ولی نمایش روایت خود را دارد.
اما آنچه از متن بیش از همه به گمانم ملموس بود بحث قدرت، اقتدار و مشروعیت است و در کنار آن بحث مقاومت و سیالیت این مقاوت است که البته در مورد این مقاومت بحث زیادی نمی‌شود و فقط میتوانم به میزانسن پایانی و تغییر جایگاهای جنسیتی و نوشته ارزشمند سیلونه و کتاب فونتامارا و نفرت عجیب و فراگیر آن کتاب از فاشیسم ایتالیا اشاره کنم، که برای من دوست داشتنی بود.
به هر تقدیر هرچه از تاریخ اجتماعی بگوییم کم‌گفته ایم، من با همه روایت نمایش هم داستان نیستم، به طور مثال اصلاحات ارضی را شاید نیمه تمام ببینم اما در نوع خود مورد عنایت زیاد است و تکه کوچک به سپاه دانش را برنمیتابم بلکه یکی از پر فونکسیون ترین کارهای زمان خودش بود و قطعا در این تاریخ مورد تامل است. به هرحال چه با همه متن موافق باشم یا خیر اجرا را دوست داشتم
گروه اجرا مانا و پراجرا باشید.
⭐⭐⭐⭐
پادر هوایی در یک مراسم
من تجربه خیلی خوبی در دیدن این نمایش داشتم، مراسمی که با خیل عظیمی از بازیگران به خوبی هدایت شده بود.
طراحی لباس و صحنه به نظرم خوب بود و گریم و چهره پردازی نیز قابل قبول.
استفاده از اکسسوار و وسایل صحنه خوب بود و چیزی تصنعی نبود.
بازیها در بیشتر موارد خوب بود و از ابتدا تا انتها در خدمت نمایش قرار میگرفت.
از لحاظ تعاملی بودن نمایش، خیلی تعاملی صورت نگرفت و مراد از تعامل در این نمایش، حضور شما از نزدیک در متن و روایت است و شما خودتان جزئی ... دیدن ادامه ›› از صحنه هستید.
اما نکته اصلی متن بود، یک نگرش به تاریخ اجتماعی ایران که دراماتیزه شده بود و با متون فرامرزی دیگر درهم آمیخته بود که شباهت زیادی با سرزمین اجدادی داشته. متن جانداری که با مطالعه پیش رفته بود، گرچه شاید دوست داشتم عمیق تر به آن پرداخته شود، اما در این مدت زمان و این محدودیت ها، هرچه فکر میکنم شاید امکان پذیر نبود.
به هرروی شما در بدو ورود متوجه خواهید شد که وارد یک مراسم ختم شده اید، اما این مراسم یک مراسم ختم ساده نیست.
..........امکان افشای داستان...........
گرچه فکر میکنم تاریخ افشایی ندارد و باید خوانده شود و شاید آن بحث همیشگی عبرت آن بیشتر مورد توجه است، اما تذکر افشا را دادم.
متن خوانشی سیال دارد و دقیقا مربوط به دوران و یا جغرافیای خاص درون مرزی نیست، و این را بعد از مدتی در خواهید یافت.بسیاری از آنچه بر ما رفته است و می‌رود در متن و فرامتن حضور دارد و گاهی اشارات کمکی نیز به آن میشود تا مخاطب بیشتر در جریان قرار گیرد.
استفاده از طراحی لباس گوناگون و لهجه های متفاوت این را به ما میگوید که خود را درگیر منطقه و یا رسم خاصی نکنید.
متن از خرافه، جاهلیت، سنت و جریان اصلاحات ارضی تا کافه‌ای در تهران و موسیقی عصر جدید به خوبی پیش می‌رود. در این نمایش با متنی داینامیک و در زنجیره زبان شناسی در زمانی رو‌به‌رو هستیم.
کلید واژه اصلی در این نمایش تطور است که برخلاف باور عمومی با تکامل افتراق دارد، تطور در حقیقت یک خصلتی است که از یک رخداد یا ویژگی به رخداد دیگری بروید، یعنی از الف به سمت ب بروید اما ممکن است این سیر و حرکت و به عبارتی رفتن به مرحله بعد الزاما بهتر نباشد یعنی با پیشرفت و بهتر شدن اوضاع سروکار نداشته باشد، در تطورگرایی آینده کاملا نامشخص و دارای ابهام است و اصولا میتواند خطی یا چرخشی باشد، اما در هر صورت آینده با عدم قطعیت رو‌به‌رو است و پیشرفت یا پسرفتش نامشخص.
اما تکامل حرکت و چرخه ای است که آینده را بهتر و نیک‌تر از حال می‌داند. به هرروی در تطور گرایی و نامشخص آینده بحث های دیگری مانند تقسیم کار، اقتصاد معیشتی،جبرگرایی و فرمانبرداری و ناشایسته سالاری، حضور خرافه و ... نیز میتواند مورد عنایت قرار بگیرد که نمایش نوک کوچکی به برخی از آنها میزند، که توضیح آنها در این نوشتار نمیگنجد.
نمایش اشاره کوچکی به کاتوزیان دارد اما به گمانم درست، جامعه کلنگی نمایش با الهام از دیدگاه کوتاه مدت را دوست داشتم، هرچند نقدهای زیادی به این کوتاه مدتی و نوع نگاه کاتوزیان وجود دارد اما چه بخواهیم چه نخواهیم یکی از نظریات اصلی در تاریخ اجتماعی ایران است.
قطعا از حوصله خارج است اما ذکر این نکته که در جامعه کوتاه مدت یا کلنگی ایران ثبات و اقتداری لازم را نداشته و با جامعه‌ای رو‌به‌رو بودیم و هستیم که بسیاری از جنبه‌های اجتماعی سیاسی، آموزشی، هنری و ادبی آن پیوسته در معرض این خطر و ریسک عدم ثبات بوده و گویی همواره با درفشی نوک تیز به جان آن افتاده‌ایم.
اما دلیل آن چه بوده؟ در ایران همواره نظامی وجود دارد که در آن دولت نماینده طبقات نیست ( برخلاف اروپا)؛ دولت وابسته به طبقات نیست، این طبقاتند که وابسته به دولتند. و در کنار آن بحث قانون است و فقدان چارچوب قانونی مشخص.
حال این مباحث را بپذیریم یا خیر یا مانند جواد طباطبایی ( یادش گرامی) استاد بزرگ بنده بر این نظریه قیام کنیم، به خود ما مربوط است، ولی نمایش روایت خود را دارد.
اما آنچه از متن بیش از همه به گمانم ملموس بود بحث قدرت، اقتدار و مشروعیت است و در کنار آن بحث مقاومت و سیالیت این مقاوت است که البته در مورد این مقاومت بحث زیادی نمی‌شود و فقط میتوانم به میزانسن پایانی و تغییر جایگاهای جنسیتی و نوشته ارزشمند سیلونه و کتاب فونتامارا و نفرت عجیب و فراگیر آن کتاب از فاشیسم ایتالیا اشاره کنم، که برای من دوست داشتنی بود.
به هر تقدیر هرچه از تاریخ اجتماعی بگوییم کم‌گفته ایم، من با همه روایت نمایش هم داستان نیستم، به طور مثال اصلاحات ارضی را شاید نیمه تمام ببینم اما در نوع خود مورد عنایت زیاد است و تکه کوچک به سپاه دانش را برنمیتابم بلکه یکی از پر فونکسیون ترین کارهای زمان خودش بود و قطعا در این تاریخ مورد تامل است. به هرحال چه با همه متن موافق باشم یا خیر اجرا را دوست داشتم
گروه اجرا مانا و پراجرا باشید.
⭐⭐⭐⭐
سپاس بیکران از اطلاعات ،دقت و نقد شما. پایدار باشید
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
هیچ کس با من، من، من ، مانند من درگیر نیست.
یادت بخیر.
یادت بخیر.
صبا صالحیان، حسین بهمنش، امیر مسعود، ارش خیل تاش، نوید عسکری فراهانی، سپهر، نرگس رضوی و محمد فروزنده این را
خواندند
سحر بهروزیان، محمد مجللی، مهرناز خلیلی، امیرمسعود فدائی، رعنا وثوق، میثم هنزکی، مهرنوش نوری و مرضیه این را دوست دارند
سحر بهروزیان، محمد مجللی، مهرناز خلیلی، امیرمسعود فدائی، رعنا وثوق، میثم هنزکی، مهرنوش نوری و مرضیه این را دوست دارند
محبت اشکال مختلفی دارد جناب آرمین گرامی و بنده در کلام شما جز مهربانی و دوستی ندیدم. اتفاقا از دیشب تصمیم گرفتم جدی تر به داشته هایم و بسط آن ها بیندیشم. این بود جستجویی من الباب محافل ادبی انجام دادم. آقا آدمهای مثل شما نایابند.
ارادتمندم.
برقرار باشید و امیدوارم همچنان ادبیات و هنر را به قدرت و لطافت ادامه دهید.
برقرار باشید و امیدوارم همچنان ادبیات و هنر را به قدرت و لطافت ادامه دهید.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
خوش‌خبر شوم
قُدسی خبیث!
در ابتدا نام نمایش من را جذب کرد و هرچیزی که مربوط به جغد باشد برایم دنبال کننده تر است، که توضیح کوچکی در ادامه در مورد آن خواهم داد.
هرگاه اسم کارگردان و در اینجا دراماتوژ را بین بازیگران می‌‌بینم، احساس ارعابی میکنم که کارگردان یا آن گروه ناظر اجرا شاید نتوانند کار خود را به خوبی پیش ببرند، ولی این نمایش کاملا جور دیگری عمل کرد و برخلاف این واهمه ... دیدن ادامه ›› پیش رفت.
بازی خانوم مژگان رادفر و آقای کوروش ولیدی بسیار درخشان بود، حتی فن بیان خوبی داشتند و شاید این دو آنقدر خوب بودند که فاصله بازی خودشان با دیگران به چشم می‌آمد که این خب همچون تیغ اوکام دو لبه است، شاید یکی از نقدهای من به نمایش برمیگرده به همین نقطه قوت!
این دو عزیز آن قدر خوب بودند که به غیر از یکی دو بازیگر دیگر همسانی سطح بازیگران را بهم می‌زد، البته همه کوشا بودند و همانطور که اشاره شد مسلط بودن این بازیگران نامبرده انتظار را بالاتر می‌برد. کمی فکر کردم و یادم امد پیش از این آنها دست کم یک همکاری مشترک دیگر داشتند، در نمایش اتاق ورونیکا که متعلق به ۶ یا ۷ سال پیش است و دقیق به یاد ندارم اما راضی بودم از دیدنش.
گریم، طراحی لباس، رنگ بندی استفاده شده به نظرم بسیار خوب بود و گاهی حتی پیامهایی را میتوانست به مخاطب دهد که قابل تامل بود.
طراحی نور قابل قبول بود اما انچنان شجاعانه و نوآورانه نبود و گروه محترم نمایش میتواند برای اجراهای بعدی منظورم بعد از پایان این دور اجراست البته اگر قصد باز اجرا باشد برای این نور فکر و ایده خلاقانه تری داشته باشند چون قطعا کیفیت نمایش را بالاتر خواهد برد.
میزانسنهای نمایش حتی در صحنه های شلوغ هم به نظرم خوب و متنوع بود و مخاطب را بیشتر درگیر میکرد.
من خب موسیقی کار را دوست داشتم و برای من لذت بخش بود، حتی از لحاظ من شباهتهایی بین فضای گریم و اجرای Tiger Lillies موجود است.
نمایش چند فریم زیبا و به یادماندی هم در ذهن تماشاگر خلق میکند و در طراحی صحنه نیز یکی دوباری برایم خیلی چشم نواز بود.
اما خب متن نمایش ( که کنار دو بازی بسیار درخشان، گاهی از اجرا نیز پیشی میگرفت)، به نظرم متن خوب و نسبتا سرراستی بود و از جایی که متن متعلق به کارگردان بود اجرای راحت تری برای آنها شکل داده بود، هر چند شاید من شخصا متنی با پیچیدگی بیشتر را برای این نمایش و این سطح از پتانسیل دوست داشتم، اما متن درگیر کننده و خوب بود و اتفاقا کنایه ها و نماد های خودش را داشت، حتی طنز موجود در نمایش هم به جا و وزین بود و هرگز طنزی مبتذل و لوس و نخنما را شاهد نیستیم.
به هرروی متن مملو از اشارات زیبا و شجاعانه است که من قبل از ورود به سالن فکر نمیکردم چنین متنی را شاهد باشم. امر قدسی که نامقدس است!
....احتمال مقداری افشا سازی....
در ادامه متن نمایش باید عنوان کنم که شما باید چند مفهوم را کنار یکدیگر قرار دهید تا لذت بیشتری از آن ببرید
شمن آنهم شمنی که فارغ از هر جنسیت و یا مشتمل بر هر دو جنسیت است. در بحث شمنیسم در جامعه شناسی ما با انواع شمن سروکار داریم، شمن سنتی، نئوشمن، شمن معاصر، شمن رسانه ای و شبه شمن و .... از انواع شقوق تفکیکی آنها هستند.
به هرروی شمن در اسطوره شناسی و مردمشناسی میتواند باعث یک فروپاشی و یا یک انسجام شود، شمن ها گاهی با جادوگران و روحانیون نیز مقایسه می‌شوند که وجوه افتراق و اشتراکی با یکدیگر دارند که در اینجا از فرصت و حوصله خارج است. اما شمن ها به آنیمیسم یا جاندارانگاری باور دارند و از طرفی برای خود توتمی دارند که در اینجا جغد مقدس دارای قدرت ماورایی است، آنها ادعای رویاپردازی در خواب و بیداری دارند و به طور مثال با ناشناخته هایی در ارتباطند، ضمن اینکه در باور کلاسیک حتما باید از ماده محرک یا مخدری که اصولا از زمین گرفته شده است استفاده کنند که به همه اینها در نمایش اشاره شد.
حال شما شمن را چگونه ترجمه می‌کنید با خود شماست...
در کنار شمن ما نظامهای کَست طبقاتی و ممنوعیت های و تابوهای اجباری را کنار نابرابری خونی و درباری (ژن برتر) میبینیم و از آن طرف نابودی مردمانی که برای دادخواست خود میبایست سالیان طولانی در صف باقی بمانند، تا شاید نوبت آنها شود و حتی اگر نوبتی هم به آن رسید دادگری درستی وجود ندارد.
حال همه اینها ( و البته بیشتر از اینها ) را در کنار هومورو یا جغد قرار دهید که در فرهنگ ایران باستان هومن مرغ ،مرغ زوربرک، کرشفت، اشوزشت، کُندا، شاه بوم و غیره نیز نام دارد
به طور مثال اشوزشت یا اشو زوشت نام دینی جغد مقدس می باشد، که در اوستا به معنی دوست داشتن است واژه ی اشوزشت به معنی دوستدار پاکی و پرهیزگاری است و حتی صدایش مقدس است.و می گویند ، بخشی از اوستا در زبان او آفریده شده است وهنگامی که بخواند ، دیوان از جایی که او است بگریزند و در آنجایی که هست ساکن نمی‌شوند و بدان روی جغد در ویرانستان ها باشد تا دیوان در آنجا بنه نکنند. بنابراین جغد در ادبیات اوستایی مقدس بوده است.
به طرز طعنه واری همین جغد در باور عامیانه شوم و نفرت انگیز است و انزوا و زندگی جغد در خرابستانها که در اوستا مایه شهامت و دانایی است در اینجا مایه شرارت و بدبختی و نیرنگ است، و این موضوع و تضاد بین تفکر حاکمیتی و مردم مانند بسیاری از گفتمانهای ناتمام در شعر و ادبیات نیز کاملا نمود دارد و قانون گذار ماورا جامعه و سنتها، اسطوره ها و نمادهایش با آنچه در سطح جامعه وجود دارد متفاوت یا دست کم خوانشی متفاوت دارد.
به طور مثال سعدی در سیرت پادشاهان گلستان میگه
کس نیاید به زیر سایه بوم
ور همای از جهان شود معدوم.
و یا ناصر خسرو:
هر آنکس را که باشد راهبر بوم
نبیند جز که ویرانی بر و بوم.
به هر تقدیر این جغد که نام نمایش است و باید با صدایش شیاطین و دشمنان را فراری دهد در باور عامیانه صدایی نحس و حضوری شیطانی دارد و ...
پی نوشت پرده آخر نمایش و برخی دیالوگهای گفته شده در انتهای نمایش خیلی برای من دلچسب نبود، هرچند میتوانم حضور و دلیلش را درک کنم.
ّگروه اجرا مانا و پراجرا باشید.
⭐⭐⭐⭐
قُدسی خبیث!
در ابتدا نام نمایش من را جذب کرد و هرچیزی که مربوط به جغد باشد برایم دنبال کننده تر است، که توضیح کوچکی در ادامه در مورد آن خواهم داد.
هرگاه اسم کارگردان و در اینجا دراماتوژ را بین بازیگران می‌‌بینم، احساس ارعابی میکنم که کارگردان یا آن گروه ناظر اجرا شاید نتوانند کار خود را به خوبی پیش ببرند، ولی این نمایش کاملا جور دیگری عمل کرد و برخلاف این واهمه ... دیدن ادامه ›› پیش رفت.
بازی خانوم مژگان رادفر و آقای کوروش ولیدی بسیار درخشان بود، حتی فن بیان خوبی داشتند و شاید این دو آنقدر خوب بودند که فاصله بازی خودشان با دیگران به چشم می‌آمد که این خب همچون تیغ اوکام دو لبه است، شاید یکی از نقدهای من به نمایش برمیگرده به همین نقطه قوت!
این دو عزیز آن قدر خوب بودند که به غیر از یکی دو بازیگر دیگر همسانی سطح بازیگران را بهم می‌زد، البته همه کوشا بودند و همانطور که اشاره شد مسلط بودن این بازیگران نامبرده انتظار را بالاتر می‌برد. کمی فکر کردم و یادم امد پیش از این آنها دست کم یک همکاری مشترک دیگر داشتند، در نمایش اتاق ورونیکا که متعلق به ۶ یا ۷ سال پیش است و دقیق به یاد ندارم اما راضی بودم از دیدنش.
گریم، طراحی لباس، رنگ بندی استفاده شده به نظرم بسیار خوب بود و گاهی حتی پیامهایی را میتوانست به مخاطب دهد که قابل تامل بود.
طراحی نور قابل قبول بود اما انچنان شجاعانه و نوآورانه نبود و گروه محترم نمایش میتواند برای اجراهای بعدی منظورم بعد از پایان این دور اجراست البته اگر قصد باز اجرا باشد برای این نور فکر و ایده خلاقانه تری داشته باشند چون قطعا کیفیت نمایش را بالاتر خواهد برد.
میزانسنهای نمایش حتی در صحنه های شلوغ هم به نظرم خوب و متنوع بود و مخاطب را بیشتر درگیر میکرد.
من خب موسیقی کار را دوست داشتم و برای من لذت بخش بود، حتی از لحاظ من شباهتهایی بین فضای گریم و اجرای Tiger Lillies موجود است.
نمایش چند فریم زیبا و به یادماندی هم در ذهن تماشاگر خلق میکند و در طراحی صحنه نیز یکی دوباری برایم خیلی چشم نواز بود.
اما خب متن نمایش ( که کنار دو بازی بسیار درخشان، گاهی از اجرا نیز پیشی میگرفت)، به نظرم متن خوب و نسبتا سرراستی بود و از جایی که متن متعلق به کارگردان بود اجرای راحت تری برای آنها شکل داده بود، هر چند شاید من شخصا متنی با پیچیدگی بیشتر را برای این نمایش و این سطح از پتانسیل دوست داشتم، اما متن درگیر کننده و خوب بود و اتفاقا کنایه ها و نماد های خودش را داشت، حتی طنز موجود در نمایش هم به جا و وزین بود و هرگز طنزی مبتذل و لوس و نخنما را شاهد نیستیم.
به هرروی متن مملو از اشارات زیبا و شجاعانه است که من قبل از ورود به سالن فکر نمیکردم چنین متنی را شاهد باشم. امر قدسی که نامقدس است!
....احتمال مقداری افشا سازی....
در ادامه متن نمایش باید عنوان کنم که شما باید چند مفهوم را کنار یکدیگر قرار دهید تا لذت بیشتری از آن ببرید
شمن آنهم شمنی که فارغ از هر جنسیت و یا مشتمل بر هر دو جنسیت است. در بحث شمنیسم در جامعه شناسی ما با انواع شمن سروکار داریم، شمن سنتی، نئوشمن، شمن معاصر، شمن رسانه ای و شبه شمن و .... از انواع شقوق تفکیکی آنها هستند.
به هرروی شمن در اسطوره شناسی و مردمشناسی میتواند باعث یک فروپاشی و یا یک انسجام شود، شمن ها گاهی با جادوگران و روحانیون نیز مقایسه می‌شوند که وجوه افتراق و اشتراکی با یکدیگر دارند که در اینجا از فرصت و حوصله خارج است. اما شمن ها به آنیمیسم یا جاندارانگاری باور دارند و از طرفی برای خود توتمی دارند که در اینجا جغد مقدس دارای قدرت ماورایی است، آنها ادعای رویاپردازی در خواب و بیداری دارند و به طور مثال با ناشناخته هایی در ارتباطند، ضمن اینکه در باور کلاسیک حتما باید از ماده محرک یا مخدری که اصولا از زمین گرفته شده است استفاده کنند که به همه اینها در نمایش اشاره شد.
حال شما شمن را چگونه ترجمه می‌کنید با خود شماست...
در کنار شمن ما نظامهای کَست طبقاتی و ممنوعیت های و تابوهای اجباری را کنار نابرابری خونی و درباری (ژن برتر) میبینیم و از آن طرف نابودی مردمانی که برای دادخواست خود میبایست سالیان طولانی در صف باقی بمانند، تا شاید نوبت آنها شود و حتی اگر نوبتی هم به آن رسید دادگری درستی وجود ندارد.
حال همه اینها ( و البته بیشتر از اینها ) را در کنار هومورو یا جغد قرار دهید که در فرهنگ ایران باستان هومن مرغ ،مرغ زوربرک، کرشفت، اشوزشت، کُندا، شاه بوم و غیره نیز نام دارد
به طور مثال اشوزشت یا اشو زوشت نام دینی جغد مقدس می باشد، که در اوستا به معنی دوست داشتن است واژه ی اشوزشت به معنی دوستدار پاکی و پرهیزگاری است و حتی صدایش مقدس است.و می گویند ، بخشی از اوستا در زبان او آفریده شده است وهنگامی که بخواند ، دیوان از جایی که او است بگریزند و در آنجایی که هست ساکن نمی‌شوند و بدان روی جغد در ویرانستان ها باشد تا دیوان در آنجا بنه نکنند. بنابراین جغد در ادبیات اوستایی مقدس بوده است.
به طرز طعنه واری همین جغد در باور عامیانه شوم و نفرت انگیز است و انزوا و زندگی جغد در خرابستانها که در اوستا مایه شهامت و دانایی است در اینجا مایه شرارت و بدبختی و نیرنگ است، و این موضوع و تضاد بین تفکر حاکمیتی و مردم مانند بسیاری از گفتمانهای ناتمام در شعر و ادبیات نیز کاملا نمود دارد و قانون گذار ماورا جامعه و سنتها، اسطوره ها و نمادهایش با آنچه در سطح جامعه وجود دارد متفاوت یا دست کم خوانشی متفاوت دارد.
به طور مثال سعدی در سیرت پادشاهان گلستان میگه
کس نیاید به زیر سایه بوم
ور همای از جهان شود معدوم.
و یا ناصر خسرو:
هر آنکس را که باشد راهبر بوم
نبیند جز که ویرانی بر و بوم.
به هر تقدیر این جغد که نام نمایش است و باید با صدایش شیاطین و دشمنان را فراری دهد در باور عامیانه صدایی نحس و حضوری شیطانی دارد و ...
پی نوشت پرده آخر نمایش و برخی دیالوگهای گفته شده در انتهای نمایش خیلی برای من دلچسب نبود، هرچند میتوانم حضور و دلیلش را درک کنم.
ّگروه اجرا مانا و پراجرا باشید.
⭐⭐⭐⭐
محرکه ی شمن و شمنیسم در ایران معاصر رو من مذهب و تاکید بسیار روی تقدم روح بر جسم و ماده میدونم.جغد هم از نمادهای دانایی در الگوهای کهن ایران و اتفاقا هومورو و شمن رو در تقابل کامل باهم.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
گاراژ با شاتر عکاس غیر حرفه ای
بدون هرگونه مقدمه
این زشت است، این قبیح است، این ترسناک است
امشب عکاسی در سالن حضور داشت که من در طی این چند سال بدتر و غیر حرفه ای تر از او ندیده بودم! مگر میشود بیش از ۵۰۰ شات برای نمایش گرفت؟ فیلمبرداری میکرد با عکس! به طبیعت قسم در استادیوم هم اینجوری عکس نمی‌گیرند.
نمیدانم مدعو بود، برای سازمان خاصی عکس میگرفت یا .... اما عکاس نمایش نبود. من یک بار در اجرای مخصوص عکاسان.... یعنی برای مخاطبی مانند ما جوخه مرگ! قرار گرفتم آنهم به ناچار اما این گونه تجربه نداشتم.
آخه یک قاب پا زدن روی دوچرخه که به کرات تکرار شد چندتا شات باید عکس بگیری؟ گفتند عکاس ... دیدن ادامه ›› نگفتند فیلمبردار. خب عزیز من فیلم میگرفتی بعدش اسکرین شات میگرفتی از روش.
در ضمن این دوربین، مخصوص نمایش نیست، فکر کردی میگی سایلنت همه چی حله؟ ما فرق دوربین آینه دار و یا بی آینه را نمیدانیم، مثلا تا حالا دوربین سونی ندیدیم؟
یه کم‌رعایت کن به این شکل رگباری؟؟؟
من از نمایش هیچی متوجه نشدم، به خود کارگردان محترم نمایش هم گفتم، ایشان ضمن عذر خواهی خواستند روز دیگری بیاییم. اما من امروز تنها وقت داشتم و این زمان و آن لحظه برایم ارزش داشت که کاملا نابود شد و باعث شد تا همین الان سردرد داشته باشم.
تنها دو مسئله را میتوانم در مورد نمایش بگم، یکی طراحی صحنه خوب و طراحی لباس نسبتا مناسب. دیگری آنکه در مورد جنگ و روابط انسانهای درگیر جنگ بود، دیگر هیچ چیز جز صدای شاتر و چک کردن lcd دوربین به یاد ندارم.
گروههای نمایشی لطفا به حقوق تماشاگر احترام بگذارید.
با توجه به همه این تجربه وحشتناک چون هیچ چیز از متن و بازی متوجه نشدم و مسئولیت این حال بد و این عکاس فرا غیر حرفه ای در نمایش به عهده گروه محترم اجراست
با احترام امتیاز من
⭐
بدون هرگونه مقدمه
این زشت است، این قبیح است، این ترسناک است
امشب عکاسی در سالن حضور داشت که من در طی این چند سال بدتر و غیر حرفه ای تر از او ندیده بودم! مگر میشود بیش از ۵۰۰ شات برای نمایش گرفت؟ فیلمبرداری میکرد با عکس! به طبیعت قسم در استادیوم هم اینجوری عکس نمی‌گیرند.
نمیدانم مدعو بود، برای سازمان خاصی عکس میگرفت یا .... اما عکاس نمایش نبود. من یک بار در اجرای مخصوص عکاسان.... یعنی برای مخاطبی مانند ما جوخه مرگ! قرار گرفتم آنهم به ناچار اما این گونه تجربه نداشتم.
آخه یک قاب پا زدن روی دوچرخه که به کرات تکرار شد چندتا شات باید عکس بگیری؟ گفتند عکاس ... دیدن ادامه ›› نگفتند فیلمبردار. خب عزیز من فیلم میگرفتی بعدش اسکرین شات میگرفتی از روش.
در ضمن این دوربین، مخصوص نمایش نیست، فکر کردی میگی سایلنت همه چی حله؟ ما فرق دوربین آینه دار و یا بی آینه را نمیدانیم، مثلا تا حالا دوربین سونی ندیدیم؟
یه کم‌رعایت کن به این شکل رگباری؟؟؟
من از نمایش هیچی متوجه نشدم، به خود کارگردان محترم نمایش هم گفتم، ایشان ضمن عذر خواهی خواستند روز دیگری بیاییم. اما من امروز تنها وقت داشتم و این زمان و آن لحظه برایم ارزش داشت که کاملا نابود شد و باعث شد تا همین الان سردرد داشته باشم.
تنها دو مسئله را میتوانم در مورد نمایش بگم، یکی طراحی صحنه خوب و طراحی لباس نسبتا مناسب. دیگری آنکه در مورد جنگ و روابط انسانهای درگیر جنگ بود، دیگر هیچ چیز جز صدای شاتر و چک کردن lcd دوربین به یاد ندارم.
گروههای نمایشی لطفا به حقوق تماشاگر احترام بگذارید.
با توجه به همه این تجربه وحشتناک چون هیچ چیز از متن و بازی متوجه نشدم و مسئولیت این حال بد و این عکاس فرا غیر حرفه ای در نمایش به عهده گروه محترم اجراست
با احترام امتیاز من
⭐
خیلی خیلی مناسفم دکتر که این شرایط رو تحمل کردید تجربه کاملاً مشابهی با یک عکاس نما داشتم!
واقعاً وحشتناک و غیر قابل تحمل!
واقعاً وحشتناک و غیر قابل تحمل!
سلامت باشید و ممنون از لطف شما
حتما چشم
و قطعا همینگونه خواهد بود
حتما چشم
و قطعا همینگونه خواهد بود
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
بدون مقدمه
اینگونه نمایشها را به گمانم باید حمایت کرد، یا دست کم من اینطور فکر میکنم.
کودکانی پرتلاش و به گمانم سطح بازی های نسبتا خوب، ما از کودک و انسانی سخن میگوییم که در ابتدا راه است و قطعا من خوب میدانم کار کردن با کودک خیلی دشوار است. من خیلی cbt را فهم نمیکنم و به نحله دیگری باور دارم اما تمام تله ها و یا طرحواره ها از این سن شکل میگیرد.
به جرات میتونم بگم که سطح بازی این عزیزان از خیلی بزرگسالانی که همین الان در صحنه هستند بالاتر بود، به طور مثال در همسایگی این سالن، نمایشی را از به طور مثال از هنرمندان با سابقه ای دیدم که بدون هیچ تلاشی به اجرا رفته بودند و برای مخاطب گذری تیاتر شاید جالب باشد اما برای کسانی که نمایشها را به مدت زمانی بیشتری دنبال می‌کنند تنها یک گذر از اخلاق حرفه ای و سَرسَری گرفتن اجراست، که خب مردم هرچه ببینند مصرف می‌کنند و می‌خندند و وقت می‌گذرانند، در صورتی که این فقط به تیاتر لطمه میزند و پول محوری و مشتری محوری را جایگزین کار اصیل و مخاطب میکند، به هر حال تیاتر اوقات فراغت مطلق نیست و باید به آن اهمیت ... دیدن ادامه ›› بیشتری داد.
من این موارد را در این برگه گفتم چون برایم کودک و نقش آن مهم است، برایم آینده کودک و مخصوصا این تیاتر پر فراز و نشیب دارای اهمیت است.
با برگشتی به این نمایش به گمانم متن جای کار خیلی بیشتری داشت و با این بازیها میتوانست اثر خیلی بهتری خلق شود و حتی برای تماشاگر در ابعاد گسترده تر پیام نمایش میتواند کمی کمرنگ باشد و در اینگونه اجراها به نظرم پیام تا جایی که ممکن است روشن تر باشد موفق تر است. خب مسئله دیگه پلاتو اجرا ست( نه سالن) اگر قدری در همان متن بازبینی صورت بگیرد و موسیقی و طنز مورد تغییر باشد به گمانم کاملا برای گروه سنی ۱۰ یا ۱۲ سال به بالا میتواند جذاب باشد و در یکی از سالنهای مخصوص کودک هم اجرا شود، تا هم کودک و نوجوان با دغدغه خود رو‌به‌رو شوند هم والدین همراه آنها.
سرکار خانوم بیوک از سالن راضی نبودند و قطعا مشکلاتی وجود داشت، اما میزانسن طولی در کل برای این سالن مناسب نیست و بهتر بود در برخی از صحنه ها بازیگران نزدیک تر باشند، هرچند مشکل فنی سالن را انکار نمیکنم اما خب در روز انتخاب این مسئله از پیش هویدا بوده.
به هرروی من به بچه های دوست داشتنی نمایش خسته نباشید میگم و امیدورام راهشون را راسخ ادامه دهند و از سمتی به خانوم بیوک و گروهش هم تبریک میگم که تلاش خودشان را کردند. در ضمن پوستر نمایش هم جالب توجه بود، البته کنتراست بالای پوستر و زمینه کمی متفاوت بود.
تنها ذکر یک نکته، ملاحظاتی که در رورانس مطرح شد به گمانم در حضور کودکان نیازی نبود، خب تماشاگر از خیلی کاستی های سالن مطلع است و دعوت شدگان هم که احتمالا امروز باشند و فردا در سالنی حضور نداشته باشند گلایه در حضور کودک ممکن است در اراده و تلاش آن تاثیر منفی بگذارد و همه چیز را خارج از کنترل ببیند و تلاش اش را کم اهمیت ببیند.
به هرتقدیر برخی خلاقیت ها و حرکات را در روایت دوست داشتم و امیدوارم در آینده این عزیزان را در صحنه های بزرگتری ببینم.
با آرزوی لبخند و شادی به همراه موفقیت برای کودکان این نمایش
و
مانایی برای عوامل اجرایی.
اینگونه نمایشها را به گمانم باید حمایت کرد، یا دست کم من اینطور فکر میکنم.
کودکانی پرتلاش و به گمانم سطح بازی های نسبتا خوب، ما از کودک و انسانی سخن میگوییم که در ابتدا راه است و قطعا من خوب میدانم کار کردن با کودک خیلی دشوار است. من خیلی cbt را فهم نمیکنم و به نحله دیگری باور دارم اما تمام تله ها و یا طرحواره ها از این سن شکل میگیرد.
به جرات میتونم بگم که سطح بازی این عزیزان از خیلی بزرگسالانی که همین الان در صحنه هستند بالاتر بود، به طور مثال در همسایگی این سالن، نمایشی را از به طور مثال از هنرمندان با سابقه ای دیدم که بدون هیچ تلاشی به اجرا رفته بودند و برای مخاطب گذری تیاتر شاید جالب باشد اما برای کسانی که نمایشها را به مدت زمانی بیشتری دنبال می‌کنند تنها یک گذر از اخلاق حرفه ای و سَرسَری گرفتن اجراست، که خب مردم هرچه ببینند مصرف می‌کنند و می‌خندند و وقت می‌گذرانند، در صورتی که این فقط به تیاتر لطمه میزند و پول محوری و مشتری محوری را جایگزین کار اصیل و مخاطب میکند، به هر حال تیاتر اوقات فراغت مطلق نیست و باید به آن اهمیت ... دیدن ادامه ›› بیشتری داد.
من این موارد را در این برگه گفتم چون برایم کودک و نقش آن مهم است، برایم آینده کودک و مخصوصا این تیاتر پر فراز و نشیب دارای اهمیت است.
با برگشتی به این نمایش به گمانم متن جای کار خیلی بیشتری داشت و با این بازیها میتوانست اثر خیلی بهتری خلق شود و حتی برای تماشاگر در ابعاد گسترده تر پیام نمایش میتواند کمی کمرنگ باشد و در اینگونه اجراها به نظرم پیام تا جایی که ممکن است روشن تر باشد موفق تر است. خب مسئله دیگه پلاتو اجرا ست( نه سالن) اگر قدری در همان متن بازبینی صورت بگیرد و موسیقی و طنز مورد تغییر باشد به گمانم کاملا برای گروه سنی ۱۰ یا ۱۲ سال به بالا میتواند جذاب باشد و در یکی از سالنهای مخصوص کودک هم اجرا شود، تا هم کودک و نوجوان با دغدغه خود رو‌به‌رو شوند هم والدین همراه آنها.
سرکار خانوم بیوک از سالن راضی نبودند و قطعا مشکلاتی وجود داشت، اما میزانسن طولی در کل برای این سالن مناسب نیست و بهتر بود در برخی از صحنه ها بازیگران نزدیک تر باشند، هرچند مشکل فنی سالن را انکار نمیکنم اما خب در روز انتخاب این مسئله از پیش هویدا بوده.
به هرروی من به بچه های دوست داشتنی نمایش خسته نباشید میگم و امیدورام راهشون را راسخ ادامه دهند و از سمتی به خانوم بیوک و گروهش هم تبریک میگم که تلاش خودشان را کردند. در ضمن پوستر نمایش هم جالب توجه بود، البته کنتراست بالای پوستر و زمینه کمی متفاوت بود.
تنها ذکر یک نکته، ملاحظاتی که در رورانس مطرح شد به گمانم در حضور کودکان نیازی نبود، خب تماشاگر از خیلی کاستی های سالن مطلع است و دعوت شدگان هم که احتمالا امروز باشند و فردا در سالنی حضور نداشته باشند گلایه در حضور کودک ممکن است در اراده و تلاش آن تاثیر منفی بگذارد و همه چیز را خارج از کنترل ببیند و تلاش اش را کم اهمیت ببیند.
به هرتقدیر برخی خلاقیت ها و حرکات را در روایت دوست داشتم و امیدوارم در آینده این عزیزان را در صحنه های بزرگتری ببینم.
با آرزوی لبخند و شادی به همراه موفقیت برای کودکان این نمایش
و
مانایی برای عوامل اجرایی.
۲۰ نفر
این را
خواندند
سحر بهروزیان، فرزاد جعفریان، پویا فلاح، صبا صالحیان، دیانا نوروزی و Nila Karami این را دوست دارند
سحر بهروزیان، فرزاد جعفریان، پویا فلاح، صبا صالحیان، دیانا نوروزی و Nila Karami این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
زورخانه مختلط
برای من نمایش دارای خلاقیت خوبی در اجرا و فرم بود و اجرای یک نمایش شالوده زدا در برخی موارد . در سیر تاریخ گود زورخانه ای در انحصار مردان بوده یا دست کم تصور مردانه ای داشته و آنهم مردی با بازوی بزرگ و احتمالا سیبیلی پرپشت .
و البته مرشد یا نوازنده ضرب زورخانه نیز که همواره مرد بوده است، در این روایت دچار خروج از مالوف شده و این ساخت زدایی را نیز خیلی دوست داشتم.
محوریت متن داستان بر حوالی داستان سیاوش، کی کاووس و سودابه میگذرد، مهمتر از همه این که نمایش صامت است و تنها باید به هنر ضرب مرشد زورخانه آنهم بدون کلام گوش دهید.
رجعتی دوباره به متن نمایش، به نظرم، نباید انتظار جز به جز داستان را در این روایت داشته باشیم و خود را به هنر فرم و حرکت و نوای مرشد ساختار ... دیدن ادامه ›› شکن بدهیم، هرچند به گمان من و البته بعد از گپ کوتاه با دوستان، پایان کار کمی عقیم ماند و انتظار فرجامی بهتر از نمایش میرفت.
به هرروی نمایش روایت خودش را پیش گرفت و برای لذت بردن بهتر است با روایت آن همسو شد.
ذکر یک نکته در همین سطر، آنکه به دنبال گره گشایی از فرم و پرفرمنس نباشید به نظرم همه چیز گویاست، البته اگر داستان کیکاووس و سودابه را نمیدانید میتوانید با یک مطالعه کوتاه مدت به تماشا بروید تا برخی از فرمها برای شما آشنا باشد، صد البته باز هم تکرار میکنم نمایش به زور تکه هایی از داستان اصلی را و آنهم به شکل خود روایت میکند.
خلاصه به غیر از پایان نمایش که عنوان شد، طراحی نور هم چیز جدیدی ارائه نمی‌کرد، میزانسها به نظرم جذاب بود و قطعا نمایش نیاز به اکسسوار و دکور خاصی نداشت، در مورد طراحی لباس هم برای من شگفتانه ای نداشت اما مورد قبول بود، طنز کار هم در برخی موارد خوب بود و لبخندهایی را از تماشاگر میگیرد، گفتم لبخند چون اهل قهقه به سختی هستم، مگرنه برخی با صدای بلند و راحت می‌خندیدند و لذن خنده را می‌بردند ( البته نمایش هیچ شوخی جنسی و یا لوس خاصی ندارد و به نظرم کاملا در این زمینه وزین بود).بازیهای نمایش تقریبا همگن بودند و کار تمرین شده‌ای بود و من حضور کارگردان را در نمایش حس میکردم. در شب اول اجرا به گمانم همه چیز هم خوب بود و دست کم دریافتی از ناهماهنگی یافت نشد.
به هرروی از شرح و توضیح بیشتر به دلیل اینکه هنوز خیلی از دوستان و تماشاگران آن را ندیده‌اند حذر میکنم.
در ضمن نمایش با بیش از نیمساعت تاخیر شروع شد که امیدوارم در آینده این مسئله تکرار نشود و یا تاخیر به دقایق کمتری برسد، به هر تقدیر نیمساعت در این شبهای نسبتا سرد پاییزی و در این ساعت اجرا میتواند آزار دهنده باشد.
بعد از اجرا نمایش برای من ۳ بود اما در طول مسیر منزل به نظرم باید بیشتر میشد، چون از اجرا لذت بردم.
امتیاز من ⭐⭐⭐⭐
گروه محترم نمایش
مانا و پراجرا باشید.
برای من نمایش دارای خلاقیت خوبی در اجرا و فرم بود و اجرای یک نمایش شالوده زدا در برخی موارد . در سیر تاریخ گود زورخانه ای در انحصار مردان بوده یا دست کم تصور مردانه ای داشته و آنهم مردی با بازوی بزرگ و احتمالا سیبیلی پرپشت .
و البته مرشد یا نوازنده ضرب زورخانه نیز که همواره مرد بوده است، در این روایت دچار خروج از مالوف شده و این ساخت زدایی را نیز خیلی دوست داشتم.
محوریت متن داستان بر حوالی داستان سیاوش، کی کاووس و سودابه میگذرد، مهمتر از همه این که نمایش صامت است و تنها باید به هنر ضرب مرشد زورخانه آنهم بدون کلام گوش دهید.
رجعتی دوباره به متن نمایش، به نظرم، نباید انتظار جز به جز داستان را در این روایت داشته باشیم و خود را به هنر فرم و حرکت و نوای مرشد ساختار ... دیدن ادامه ›› شکن بدهیم، هرچند به گمان من و البته بعد از گپ کوتاه با دوستان، پایان کار کمی عقیم ماند و انتظار فرجامی بهتر از نمایش میرفت.
به هرروی نمایش روایت خودش را پیش گرفت و برای لذت بردن بهتر است با روایت آن همسو شد.
ذکر یک نکته در همین سطر، آنکه به دنبال گره گشایی از فرم و پرفرمنس نباشید به نظرم همه چیز گویاست، البته اگر داستان کیکاووس و سودابه را نمیدانید میتوانید با یک مطالعه کوتاه مدت به تماشا بروید تا برخی از فرمها برای شما آشنا باشد، صد البته باز هم تکرار میکنم نمایش به زور تکه هایی از داستان اصلی را و آنهم به شکل خود روایت میکند.
خلاصه به غیر از پایان نمایش که عنوان شد، طراحی نور هم چیز جدیدی ارائه نمی‌کرد، میزانسها به نظرم جذاب بود و قطعا نمایش نیاز به اکسسوار و دکور خاصی نداشت، در مورد طراحی لباس هم برای من شگفتانه ای نداشت اما مورد قبول بود، طنز کار هم در برخی موارد خوب بود و لبخندهایی را از تماشاگر میگیرد، گفتم لبخند چون اهل قهقه به سختی هستم، مگرنه برخی با صدای بلند و راحت می‌خندیدند و لذن خنده را می‌بردند ( البته نمایش هیچ شوخی جنسی و یا لوس خاصی ندارد و به نظرم کاملا در این زمینه وزین بود).بازیهای نمایش تقریبا همگن بودند و کار تمرین شده‌ای بود و من حضور کارگردان را در نمایش حس میکردم. در شب اول اجرا به گمانم همه چیز هم خوب بود و دست کم دریافتی از ناهماهنگی یافت نشد.
به هرروی از شرح و توضیح بیشتر به دلیل اینکه هنوز خیلی از دوستان و تماشاگران آن را ندیده‌اند حذر میکنم.
در ضمن نمایش با بیش از نیمساعت تاخیر شروع شد که امیدوارم در آینده این مسئله تکرار نشود و یا تاخیر به دقایق کمتری برسد، به هر تقدیر نیمساعت در این شبهای نسبتا سرد پاییزی و در این ساعت اجرا میتواند آزار دهنده باشد.
بعد از اجرا نمایش برای من ۳ بود اما در طول مسیر منزل به نظرم باید بیشتر میشد، چون از اجرا لذت بردم.
امتیاز من ⭐⭐⭐⭐
گروه محترم نمایش
مانا و پراجرا باشید.
ممنون که موضوع اصلی داستان رو گفتید..چون در خلاصه صفحه نمایش واضح نبود.
صحبت من پیرامون این نمایش نیست و پیرو نظر مثبت شما قصد دارم ببینمش اما این مسأله خنده بی‌مورد و نابه‌جا در نمایش ها برای منم سواله که عوامل کار هماهنگ میکنن مهمان هستن میخوان بازار گرمی کنند برای آشناشون یا روان پریش هستند خیلی آزار دهنده است البته ممکنه مشکل از من هم باشه که راحت قهقهه ام هوا نمیره
شما خیلی لطف دارید و امیدوارم بتونید از نمایش لذت ببرید.
متاسفانه دوستی و آشنایی کمکی به ارتقا این هنر نمیکنه و کاملا موقت است.
اما فکر میکنم در این نمایش خیلی بحث دوست بازی نبود، چون گل به دستان تقریبا وجود نداشتند، گاهی هم ما دیگه دچار لبخند یخ زده هستیم. :)
متاسفانه دوستی و آشنایی کمکی به ارتقا این هنر نمیکنه و کاملا موقت است.
اما فکر میکنم در این نمایش خیلی بحث دوست بازی نبود، چون گل به دستان تقریبا وجود نداشتند، گاهی هم ما دیگه دچار لبخند یخ زده هستیم. :)
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
فرویدی که فروید نبود!
نه اید به جا بود نه سوپر ایگو نه حتی خود ایگو...
نمایش در ایده خلاقانه بود اما در حقیقت اجرای مناسبی نداشت، بازیها من را درگیر نکرد و صرف چند ارعاب دوران کودکی و وصل آن به والدین مورد عنایت نبود، متن چنان تکه پاره بود و به هیچ عنوان انسجام واقعی را نداشت، طراحی نور و لباس و استفاده از اشکال هندسی کمک چندانی به درک و همراهی مخاطب نمیکنه. موسیقی نمایش هم در خدمت یاری بخشی به اجرا قرار نگرفت و فالشی ووکال به راحتی قابل تشخیص بود و نواختن ساز علی سینا هم با آنکه در برخی مواقع جذاب بود، جدا از نمایش قرار میگرفت، پرواضح است که ما به تماشا رفته بودیم و نه شنیدن موسیقی و هنرنمایی نوازنده و یا حتی خواننده.
به هرروی برای من استفاده از ایگو و اید و سوپر ایگو در ابتدا مایه خوشنودی بود اما هر آنچه پیش رفت با هر آنچه آموختم و تجربه کردم فاصله داشت.
واقعا نمیتوانم چیزی بیشتر از این بگویم.
تمام تلاش خودم را کردم که بیشتر در فضای کار قرار بگیرم اما متاسفانه نشد.
امیدوارم در آینده از گروه اجرا کارهای بهتری را ببینم و نظر من حقی را ناحق نکرده باشد.
مانا باشید.
نه اید به جا بود نه سوپر ایگو نه حتی خود ایگو...
نمایش در ایده خلاقانه بود اما در حقیقت اجرای مناسبی نداشت، بازیها من را درگیر نکرد و صرف چند ارعاب دوران کودکی و وصل آن به والدین مورد عنایت نبود، متن چنان تکه پاره بود و به هیچ عنوان انسجام واقعی را نداشت، طراحی نور و لباس و استفاده از اشکال هندسی کمک چندانی به درک و همراهی مخاطب نمیکنه. موسیقی نمایش هم در خدمت یاری بخشی به اجرا قرار نگرفت و فالشی ووکال به راحتی قابل تشخیص بود و نواختن ساز علی سینا هم با آنکه در برخی مواقع جذاب بود، جدا از نمایش قرار میگرفت، پرواضح است که ما به تماشا رفته بودیم و نه شنیدن موسیقی و هنرنمایی نوازنده و یا حتی خواننده.
به هرروی برای من استفاده از ایگو و اید و سوپر ایگو در ابتدا مایه خوشنودی بود اما هر آنچه پیش رفت با هر آنچه آموختم و تجربه کردم فاصله داشت.
واقعا نمیتوانم چیزی بیشتر از این بگویم.
تمام تلاش خودم را کردم که بیشتر در فضای کار قرار بگیرم اما متاسفانه نشد.
امیدوارم در آینده از گروه اجرا کارهای بهتری را ببینم و نظر من حقی را ناحق نکرده باشد.
مانا باشید.
۱۷ نفر
این را
خواندند
امیرمسعود فدائی، شاهین محمدی، سحر بهروزیان، دی نوش مومنی رخ، فرزاد جعفریان، محمد مجللی، مرتضی تقی‌وند، امیر مسعود و هومن شعبانی این را دوست دارند
امیرمسعود فدائی، شاهین محمدی، سحر بهروزیان، دی نوش مومنی رخ، فرزاد جعفریان، محمد مجللی، مرتضی تقی‌وند، امیر مسعود و هومن شعبانی این را دوست دارند
دکتر اینکه از اطلاعات کم مخاطب بخوان سواستفاده کنن و هر مطلبی رو تحت سبک روانشناختی روی صحنه ببرن باعث بی اعتمادی مخاطب می شه، فروید از بعضی اجراها اون دنیا نیاز به تراپی پیدا می کنه!
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
من هم خشمگینم، من هم کینه دارم، من هم سهمی داشتم و ....
نمایش من هم دارای یک نوع روایت خارج از باینری ها و دوتایی های زبانی-ذهنی است، مرد و زن، ظالم و مظلوم، خطاکار و بی گناه و .... .
هر نوع بیان واقعیت، یکسره درست یا نادرست نیست. حقیقت آنها چیزی بین درستی کامل و نادرستی کامل است. چیزی بین یک و صفر، یعنی مفهومی چند ارزشی و وخاکستری رنگ.
نمایش با منطق ارسطویی سرو کار ندارد و احتمالا مخاطبی را که ذهنش پر از این صفر و یک ها و دال و مدلول های از پیش داده شده است را گمراه میکند و ممکن است در دریافت زمینه و بینامتنیت سردرگم شود.
این روایت بیشتر نزدیک به چیزی است شبیه یک منطق فازی، و جهان‌بینی مرتبط با آن. منطق فازی، جهان را آن‌طور که هست به تصویر می‌کشد، دنیایی که ما در آن زیست میکنیم، دنیای مبهمات و عدم قطعیت ها است.
مغز انسان عادت کرده است که در چنین محیطی فکر کند و تصمیم بگیرد و این قابلیت ذهن که می تواند با استفاده از داده‌های ناصحیح و کیفی به یادگیری و نتیجه‌گیری بپردازد، در مقابل منطق ارسطویی که لازمه آن داده‌های دقیق و کمی است، قابل تامل است .به هرحال در روند متغییر های اینگونه با ادراک فازی ... دیدن ادامه ›› اگرها، آنگاهها و سپس ها قدرت میگیرد.
روایت این نمایش در ابتدا با روایتی می‌تویی وارد میشود و اتفاقا حافظ منافع این گونه جنبش است اما در ادامه رویه های ظاهری را پس میزند و سعی در کنکاشی عمیق تر با توجه به بضاعت خود میکند.
به گمانم متن بسیار نزدیک به غروب روزهای پاییزی فردریش دورنمات است و مانند آن متن نمایشنامه سطح عوض میکند، از مونولوگ شخصیت اول و پس از آن کم‌کم دیالوگ میان شخصیت‌های اول و دوم آغاز میشود و ادامه ماجرا و حتی در ادامه تغییر جایگاه مونولوگ و دیالوگ بین هر دو شخصیت داستان.
روایت آرش عباسی و بردن این جریان می‌تو وار را بین نویسنده و خبرنگاری را دوست داشتم و به نظرم انتخاب هر دو شخصیت جای تامل داشت و در ادامه شکل گیری آن فضای ذهنی روانشناسانه متن دوست داشتنی بود آن خشم و کینه و حسرت، آن نگاه و قضاوت دیگری، ساعت ها جای بحث دارد، اما تنها قابل حدس بودن متن از جذابیت نمایش به گمانم کمی می‌کاهد.
ایده کف پوشها و طراحی لباس و تغییر آن، به نظرم خوب بود و برخی اوقات طراحی نور هم جذابیت خودش را داشت. موسیقی کار و بخش انتهایی برای من جاذبه داشت و واقعا نقش آفرینی درخشان خانوم دنیا نصر در کنار محمد ولیزادگان، چه خوب خانوم نصر تغییر لحن می دادند و فکر میکنم یکی از تغییر لحن های خوبی بود که من در صحنه دیدم، میزانسها و حرکات، محصوصا در آن زمان پخش موسیقی در میانه نمایش هم خوب و به یادماندنی بود.
در روند اجرا نیز استفاده از لپ تاپ و دوربین و تایپ و ایمیل و کنایه آن به فضای دیجیتال هم موثر واقع شده بود و این مهم رسالت پیامی را داشت که به گمانم درست انجام شد.
قطعا من هم بهترین کار نیما دهقان عزیز نبود، اما نمایشی است که باید دیده شود، چون تجربه منحصر خودش را دارد.
در پایان خطاب به خود گروه نمایش من هم... همه چیز رو نگفتم و شاید شما هم همه چیز را نگفتید.
مانا و پراجرا باشید.
امتیاز من
⭐️⭐️⭐️
نمایش من هم دارای یک نوع روایت خارج از باینری ها و دوتایی های زبانی-ذهنی است، مرد و زن، ظالم و مظلوم، خطاکار و بی گناه و .... .
هر نوع بیان واقعیت، یکسره درست یا نادرست نیست. حقیقت آنها چیزی بین درستی کامل و نادرستی کامل است. چیزی بین یک و صفر، یعنی مفهومی چند ارزشی و وخاکستری رنگ.
نمایش با منطق ارسطویی سرو کار ندارد و احتمالا مخاطبی را که ذهنش پر از این صفر و یک ها و دال و مدلول های از پیش داده شده است را گمراه میکند و ممکن است در دریافت زمینه و بینامتنیت سردرگم شود.
این روایت بیشتر نزدیک به چیزی است شبیه یک منطق فازی، و جهان‌بینی مرتبط با آن. منطق فازی، جهان را آن‌طور که هست به تصویر می‌کشد، دنیایی که ما در آن زیست میکنیم، دنیای مبهمات و عدم قطعیت ها است.
مغز انسان عادت کرده است که در چنین محیطی فکر کند و تصمیم بگیرد و این قابلیت ذهن که می تواند با استفاده از داده‌های ناصحیح و کیفی به یادگیری و نتیجه‌گیری بپردازد، در مقابل منطق ارسطویی که لازمه آن داده‌های دقیق و کمی است، قابل تامل است .به هرحال در روند متغییر های اینگونه با ادراک فازی ... دیدن ادامه ›› اگرها، آنگاهها و سپس ها قدرت میگیرد.
روایت این نمایش در ابتدا با روایتی می‌تویی وارد میشود و اتفاقا حافظ منافع این گونه جنبش است اما در ادامه رویه های ظاهری را پس میزند و سعی در کنکاشی عمیق تر با توجه به بضاعت خود میکند.
به گمانم متن بسیار نزدیک به غروب روزهای پاییزی فردریش دورنمات است و مانند آن متن نمایشنامه سطح عوض میکند، از مونولوگ شخصیت اول و پس از آن کم‌کم دیالوگ میان شخصیت‌های اول و دوم آغاز میشود و ادامه ماجرا و حتی در ادامه تغییر جایگاه مونولوگ و دیالوگ بین هر دو شخصیت داستان.
روایت آرش عباسی و بردن این جریان می‌تو وار را بین نویسنده و خبرنگاری را دوست داشتم و به نظرم انتخاب هر دو شخصیت جای تامل داشت و در ادامه شکل گیری آن فضای ذهنی روانشناسانه متن دوست داشتنی بود آن خشم و کینه و حسرت، آن نگاه و قضاوت دیگری، ساعت ها جای بحث دارد، اما تنها قابل حدس بودن متن از جذابیت نمایش به گمانم کمی می‌کاهد.
ایده کف پوشها و طراحی لباس و تغییر آن، به نظرم خوب بود و برخی اوقات طراحی نور هم جذابیت خودش را داشت. موسیقی کار و بخش انتهایی برای من جاذبه داشت و واقعا نقش آفرینی درخشان خانوم دنیا نصر در کنار محمد ولیزادگان، چه خوب خانوم نصر تغییر لحن می دادند و فکر میکنم یکی از تغییر لحن های خوبی بود که من در صحنه دیدم، میزانسها و حرکات، محصوصا در آن زمان پخش موسیقی در میانه نمایش هم خوب و به یادماندنی بود.
در روند اجرا نیز استفاده از لپ تاپ و دوربین و تایپ و ایمیل و کنایه آن به فضای دیجیتال هم موثر واقع شده بود و این مهم رسالت پیامی را داشت که به گمانم درست انجام شد.
قطعا من هم بهترین کار نیما دهقان عزیز نبود، اما نمایشی است که باید دیده شود، چون تجربه منحصر خودش را دارد.
در پایان خطاب به خود گروه نمایش من هم... همه چیز رو نگفتم و شاید شما هم همه چیز را نگفتید.
مانا و پراجرا باشید.
امتیاز من
⭐️⭐️⭐️
۲۳ نفر
این را
خواندند
سحر بهروزیان، گروه نمایش موج، محمد مجللی، مرتضی تقی‌وند، هانیه اکبری، فرزاد جعفریان و سیدمجید حسینیان این را دوست دارند
سحر بهروزیان، گروه نمایش موج، محمد مجللی، مرتضی تقی‌وند، هانیه اکبری، فرزاد جعفریان و سیدمجید حسینیان این را دوست دارند
آرمین جان خوشحالم که نظرت را درباره نمایش خواندم.
اتفاقا به نظرم این نمایش در داخل دوقطبی های مشخص و صفر و یک های متعین صورت بندی می شود. مرد خطاکار(پدر) در غالب تجاوزی که سالها پیش انجام داده توسط محصول آن تعدی(دختر ناخواسته اش)(عقوبت کارش) مورد انتقام قرار میگیرد. یک حکایت عبرت اموز که دوگانه ظالم و مظلوم یا خطاکار و بی گناه را به راحتی قابل تفکیک می کند.... به نظر میرسد متن پیچیدگی ها و عدم قطعیتی را پیشنهاد نمیدهد و در مسیری اتفاقا ساده سازی شده از واقعیت های متعدد و امکاناتی که به واسطه ماهیت پیچیده و بغرنج روایت های می تو-ایی وجود دارد، فرار می کند.در نهایتا مرد را محکوم میکند و بعد از انتقام دختر هم به او می پیوندد تا در وادی دیگر با آرامش رستگار شوند!
آرمین جان واقعا قصد ندارم سر هر پستی که ممکن است اختلاف نظر در تفسیر و برداشت از نمایشی داریم مزاحمت شوم و قرار نیست نظری را تحمیل ... دیدن ادامه ›› کنم. فقط در جایی از نوشتارت اشاره کردی،«نمایش در ابتدا با روایت می تویی وارد می شود و حافظ منافع این گونه جنبش است.» و بعد اشاره کردی رویه های اولی را پس میزند و لایه بعدی کنکاش عمیقتر میکند... سوالی که برایم مطرح شد این است که چگونه در بخش ابتدایی نمایش منافع جنبش می تو حفاظت می شود؟ منظورت را از حفاظت درست نفهمیدم. منافع جنبش چه چیزهایی هستند.. چگونه جنبش اجتماعی به این مهمی و دامنه داری، توسط نمایشی که از طرح و صورت بندی و چالش های نظم گریز مساله به دلیل محافطه کاری ذاتی اش فرار می کند، میتواند از آن محافظت کند؟
و اینکه آیا جنبش به این مهمی با تمامی ابعاد گسترده و لایه لایه اش، واقعا فاقد آن درجه اعتبار و ارزش است که فقط پوسته ای بیرونی می شود بر کنکاش عمیق تری به چیزی دیگر که نگاه تقلیل گرای تقدیرگرایانه نمایش به آن اتکا می کند آن هم برای عدم طرح اصولی مساله جنبش به لحاظ اتفاقا روانشناختی و جامعه شناختی،حقوقی و... آن؟
اتفاقا به نظرم این نمایش در داخل دوقطبی های مشخص و صفر و یک های متعین صورت بندی می شود. مرد خطاکار(پدر) در غالب تجاوزی که سالها پیش انجام داده توسط محصول آن تعدی(دختر ناخواسته اش)(عقوبت کارش) مورد انتقام قرار میگیرد. یک حکایت عبرت اموز که دوگانه ظالم و مظلوم یا خطاکار و بی گناه را به راحتی قابل تفکیک می کند.... به نظر میرسد متن پیچیدگی ها و عدم قطعیتی را پیشنهاد نمیدهد و در مسیری اتفاقا ساده سازی شده از واقعیت های متعدد و امکاناتی که به واسطه ماهیت پیچیده و بغرنج روایت های می تو-ایی وجود دارد، فرار می کند.در نهایتا مرد را محکوم میکند و بعد از انتقام دختر هم به او می پیوندد تا در وادی دیگر با آرامش رستگار شوند!
آرمین جان واقعا قصد ندارم سر هر پستی که ممکن است اختلاف نظر در تفسیر و برداشت از نمایشی داریم مزاحمت شوم و قرار نیست نظری را تحمیل ... دیدن ادامه ›› کنم. فقط در جایی از نوشتارت اشاره کردی،«نمایش در ابتدا با روایت می تویی وارد می شود و حافظ منافع این گونه جنبش است.» و بعد اشاره کردی رویه های اولی را پس میزند و لایه بعدی کنکاش عمیقتر میکند... سوالی که برایم مطرح شد این است که چگونه در بخش ابتدایی نمایش منافع جنبش می تو حفاظت می شود؟ منظورت را از حفاظت درست نفهمیدم. منافع جنبش چه چیزهایی هستند.. چگونه جنبش اجتماعی به این مهمی و دامنه داری، توسط نمایشی که از طرح و صورت بندی و چالش های نظم گریز مساله به دلیل محافطه کاری ذاتی اش فرار می کند، میتواند از آن محافظت کند؟
و اینکه آیا جنبش به این مهمی با تمامی ابعاد گسترده و لایه لایه اش، واقعا فاقد آن درجه اعتبار و ارزش است که فقط پوسته ای بیرونی می شود بر کنکاش عمیق تری به چیزی دیگر که نگاه تقلیل گرای تقدیرگرایانه نمایش به آن اتکا می کند آن هم برای عدم طرح اصولی مساله جنبش به لحاظ اتفاقا روانشناختی و جامعه شناختی،حقوقی و... آن؟
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
بی بدن مانند باد، مانند زار، مانند موسیقی
من اصلا انتظار نداشتم اینجور شگفت زده بشم، تنها چیزی که من را برای تماشا قلقلک میداد دلوز و گاتاری بودن که بنا به دلیل زمینه مطالعاتی جبری و پسا آن علاقه مندی سالها با آنها درگیر بودم.
بی بدنی در حقیقت سرکوب گری و فضای سانسور را بیش از هرچیز مورد هجوم قرار میدهد. بدن به شما تحمیل میشود و حتی در خلوت نیز این اجبار وجود دارد، و یک نیروی جبری اجتماعی و سیاسی است . بدن بدون ارگان، بدن خلاق و کنجکاو و ساخت شکن است که دست به خلق و آفرینش میزند و قوانین از پیش تعیین شده را نمی‌پذیرد.
جان کلام دولوز در بحث بدن بدون ارگان این است که ارگانیسم، زندگی نیست بلکه زندگی را به اسارت می‌کشد. برای او بدن بدون ارگان، نوعی روش زندگی است که در آن بدن، از هرآنچه بر او تحمیل کرده و هم چنان تحمیل میکنیم رها میشود. بدن بدون ارگان، یک صحنه نیست، یا یک مکان و یا حتی فضایی که چیزی در آن اتفاق می‌افتد بلکه ماده خامی است که فضا را در سطح مشخصی اشغال ... دیدن ادامه ›› میکند.
به بیان ساده دلوز و تا اندازه ای بعد او گاتاری صحبت از یک تفکر هراکلیتوسی است که هرگونه ثبات و پایداری را رد میکند، یعنی هرگونه پذیرش در امر ثابت یک تباهی فلسفی، سیاسی و اجتماعی است. شاید برای این نمایش کتاب فرانسیس بیکن، منطق احساس از دلوز بیشتر مورد نظر باشد که این بی اندامی را از آرتو وام میگیرد و در پرفرمونس کارایی دارد.
این مقدمه کوتاه را گفتم که به نظرم نمایش در این زمینه و اشاعه این تفکر به جز چند دیالوگ و ترانزیشن و تغییر جنسیت چیز دیگری ارائه نکرد، اما و اما عنصر غافلگیری برای من فرم و بازیها بود، نمایش قطعا نیاز به اکسسوار و دکور خاصی نداشت، هرچند که در طراحی لباس میتوانست خلاقیت بیشتری به خرج دهد اما مناسب بود، نور ساده بود اما کارایی خوبی داشت، میزانسنها برخی اوقات خلاقیت خوبی داشت و متن در کل قابل قبول هرچند در دراماتیزه کردن کمی تنبل و کند عمل میکرد.
اما همانطور که گفتم من بازیهای خیلی خوبی دیدم و به نظرم کار دشواری بود و چه درخشان و قوی بود خانوم فرنوش نیک اندیش، به طور تمام و کمال نقش را از آن خودش کرده بود و به نظرم یکی از بهترین بازیهایی بود که امسال دیدم، البته سایر بازیگران هم خوب بودند و تماشای بازیشان لذت بخش بود، عشق، حسادت و آیین تبلور خوبی از ارائه حرکات این بازیگران عزیز برای من داشت.
من حرکتها، فرم و بدن رو دوست داشتم و در نهایت بخش موسیقی نمایش و البته پرفرمنسهای مربوط به موسیقی بود که عالی، درخشان و گوشنواز بود، دوست عزیزم فرزاد که فعلا در تیوال نمی‌نویسد محو موسیقی بود و کلی لذت برد و مشارکت داشت، بله مشارکت به نظرم دیوارک چهارم و آشنایی زدایی از نقش تماشاگر در این نمایش لازم بود و خوب جواب داد، اینکه مخاطب در این بی بدنی باد خودشان را درگیر میکردند فکر میکنم لازم بود.
در آخر با ذکر این جمله از پیکاسو در باب اثر خودش تحت عنوان دوشیزگان آوینیون یکی از مهمترین اثرهای کوبیسم نوشته کوتاهم را خاتمه میدم : من اشیا را نه آنگونه که می بینم، بلکه آنگونه که می اندیشم نقاشی می کنم.
نمایش برای من بالاتر از ۳ بود
⭐️⭐️⭐️⭐️
گروه اجرا مانا باشید
اگر تمدیدی بود و فرصتی شد بازهم به تماشا خواهم آمد.
من اصلا انتظار نداشتم اینجور شگفت زده بشم، تنها چیزی که من را برای تماشا قلقلک میداد دلوز و گاتاری بودن که بنا به دلیل زمینه مطالعاتی جبری و پسا آن علاقه مندی سالها با آنها درگیر بودم.
بی بدنی در حقیقت سرکوب گری و فضای سانسور را بیش از هرچیز مورد هجوم قرار میدهد. بدن به شما تحمیل میشود و حتی در خلوت نیز این اجبار وجود دارد، و یک نیروی جبری اجتماعی و سیاسی است . بدن بدون ارگان، بدن خلاق و کنجکاو و ساخت شکن است که دست به خلق و آفرینش میزند و قوانین از پیش تعیین شده را نمی‌پذیرد.
جان کلام دولوز در بحث بدن بدون ارگان این است که ارگانیسم، زندگی نیست بلکه زندگی را به اسارت می‌کشد. برای او بدن بدون ارگان، نوعی روش زندگی است که در آن بدن، از هرآنچه بر او تحمیل کرده و هم چنان تحمیل میکنیم رها میشود. بدن بدون ارگان، یک صحنه نیست، یا یک مکان و یا حتی فضایی که چیزی در آن اتفاق می‌افتد بلکه ماده خامی است که فضا را در سطح مشخصی اشغال ... دیدن ادامه ›› میکند.
به بیان ساده دلوز و تا اندازه ای بعد او گاتاری صحبت از یک تفکر هراکلیتوسی است که هرگونه ثبات و پایداری را رد میکند، یعنی هرگونه پذیرش در امر ثابت یک تباهی فلسفی، سیاسی و اجتماعی است. شاید برای این نمایش کتاب فرانسیس بیکن، منطق احساس از دلوز بیشتر مورد نظر باشد که این بی اندامی را از آرتو وام میگیرد و در پرفرمونس کارایی دارد.
این مقدمه کوتاه را گفتم که به نظرم نمایش در این زمینه و اشاعه این تفکر به جز چند دیالوگ و ترانزیشن و تغییر جنسیت چیز دیگری ارائه نکرد، اما و اما عنصر غافلگیری برای من فرم و بازیها بود، نمایش قطعا نیاز به اکسسوار و دکور خاصی نداشت، هرچند که در طراحی لباس میتوانست خلاقیت بیشتری به خرج دهد اما مناسب بود، نور ساده بود اما کارایی خوبی داشت، میزانسنها برخی اوقات خلاقیت خوبی داشت و متن در کل قابل قبول هرچند در دراماتیزه کردن کمی تنبل و کند عمل میکرد.
اما همانطور که گفتم من بازیهای خیلی خوبی دیدم و به نظرم کار دشواری بود و چه درخشان و قوی بود خانوم فرنوش نیک اندیش، به طور تمام و کمال نقش را از آن خودش کرده بود و به نظرم یکی از بهترین بازیهایی بود که امسال دیدم، البته سایر بازیگران هم خوب بودند و تماشای بازیشان لذت بخش بود، عشق، حسادت و آیین تبلور خوبی از ارائه حرکات این بازیگران عزیز برای من داشت.
من حرکتها، فرم و بدن رو دوست داشتم و در نهایت بخش موسیقی نمایش و البته پرفرمنسهای مربوط به موسیقی بود که عالی، درخشان و گوشنواز بود، دوست عزیزم فرزاد که فعلا در تیوال نمی‌نویسد محو موسیقی بود و کلی لذت برد و مشارکت داشت، بله مشارکت به نظرم دیوارک چهارم و آشنایی زدایی از نقش تماشاگر در این نمایش لازم بود و خوب جواب داد، اینکه مخاطب در این بی بدنی باد خودشان را درگیر میکردند فکر میکنم لازم بود.
در آخر با ذکر این جمله از پیکاسو در باب اثر خودش تحت عنوان دوشیزگان آوینیون یکی از مهمترین اثرهای کوبیسم نوشته کوتاهم را خاتمه میدم : من اشیا را نه آنگونه که می بینم، بلکه آنگونه که می اندیشم نقاشی می کنم.
نمایش برای من بالاتر از ۳ بود
⭐️⭐️⭐️⭐️
گروه اجرا مانا باشید
اگر تمدیدی بود و فرصتی شد بازهم به تماشا خواهم آمد.
سلام خوشحالم که اجرا حال خوشی براتون داشته
و حالا نوشتار شما حال من رو خوش کرد
دمتون گرم
چه خوب که دلوز و گاتاری فقط مسئله ما نبود
و برای شما هم در اجرا معنامند شد
دمتون گرم
خیلی خیلی ممنونم
و خداروشکر
عزت زیاد جناب ارمین
و حالا نوشتار شما حال من رو خوش کرد
دمتون گرم
چه خوب که دلوز و گاتاری فقط مسئله ما نبود
و برای شما هم در اجرا معنامند شد
دمتون گرم
خیلی خیلی ممنونم
و خداروشکر
عزت زیاد جناب ارمین
سلامت باشید و ممنون که اجرا میبینید و قلم میزنید
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۱۴,۰۰۰ نفر
+۲۹,۱۶۰ برنامه
+۹,۳۳۵,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۳۳۱ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
