آلنده نازنین شروع پر فروغی داشت که البته هر آنچه به پیش رفت از شدت این تجلی کاسته شد. به نظرم مدت زمان طولانی تا حدودی آفت کار شد و حتی ایده های کارگردانی و حضور بازیگران به تدریج تحلیل رفت.
ولی پاشنه ی آشیل رو باید در متن جست و جو کرد. نمایشنامه از انسجام کافی برخوردار نبود و اگرچه به خصوص در یکساعت اول دارای لحظات مسحور کننده ای بود ولی در نهایت به یکپارچگی و فرایند کاملی منجر نشد. ایده های نمایشنامه و همچنین تلاش در لایه لایه بودن محتوای اثر در بخش های مهمی از کار به جای بالندگی نمایش را دچار تپق کرده بود . به عنوان مثال میتوان به قسمت اجرای هجو آمیز نمایش اشاره کرد.
اگر چه سه گانه برهمنی در ساختار "نمایش در نمایش" مشترک است ولی مقایسه آلنده نازنین با زندگی در تئاتر چندان موضوعیت ندارد علی الخصوص که زندگی در تئاتر بر بستر نمایشنامه ای از یکی از مهمترین نمایشنامه نویسان آمریکایی معاصر بنا شده بود . سیزیف هم با این که در نویسنده و کارگردان مشترک است ولی رویکرد و فرمی یکسره متفاوت و به زعم من به مراتب قابل اعتنا تر را برگزیده بود .
بازی اسماعیل گرجی یک بازی کلاسیک و شسته رفته تئاتری و تحسین بر انگیز بود که البته با دیگر بازیگران تفاوت اجرایی داشت . نمیدانم این موضوع خواست کارگردان بوده است یا خیر ولی چندان به مذاق من خوش نیامد.
در نهایت آلنده نازنین آنقدر که من از کارگردان سیزیف و زندگی در تئاتر انتظار داشتم نازنین نبود ولی همچنان یک سر و گردن ( به خصوص در اجرا و کارگردانی ) از بسیاری از آثار چند سال اخیر تئاتر ما بالاتر بود.