اجرای خوبی بود
تلاش هامون برای جاگیری در قالب کالیگولا برای ایجاد شدت درد و رنج ، و تصمیم سخت برای بودن و نبودن قابل حس و در عین حال قابل ستایش بود ، که نمایش نامه رو به چند لایه پنهان تقسیم کرده بود و تماشاگر برای کشف این لایه ها باید در تمام دقایق اجرا تلاش میکرد تا مونولوگی رو از دست نده و اینجا نکته ای بود که نقد من از این اجرا شکل میگرفت ، شدت تسلط بازیگران به مونولوگ ها و سرعت ادا کردنش به حدی بود که اگر شما کلمه یا جمله ای رو از دست میدادین سخت میشد تمرکز رو برای از دست ندادن متن کلی حفظ کرد.
نکته مثبت دیگه پرفورمنسی بود که با این تعداد بازیگر و این مقدار هماهنگی کمتر دیده بودیم که نشان از تمرین زیاد و البته گردانندگی و مدیریت خوب کارگردان نمایش بود.
تشکر و آرزوی موفقیت برای گروه..