چیزی که راجع به اجرا خیلی دوست داشتم نوع حرف زدن بازیگرها بود، یعنی ما با کرکترهای جدید فقط با عوض شدن لباسشون آشنا نمیشدیم، بلکه لحن حرف زدن و زبان بدن آقای تابش بود که هرکدوم رو از دیگری متمایز میکرد. یا نوع خنده‌ی بکمان که بنظر میومد حتی صاحب خندیدنش هم نباشه و میدیدیم که سرهنگ هم موقع حرف زدن خنده‌ی مشابهی داشت. جاهایی که بکمان با جسدها روبرو میشد، از صدای پاها گرفته تا جزییات اکتشون عالی بود. نورپردازی عالی بود، شوخیهای بجا و درستی داشت، از مونولوگی که تئاتر باهاش شروع میشد تا ارتباط با بیننده‌ها سر صحنه‌ی سیرک که بنظرم به بهترین نحو اجرا شده بود. هرچقدر بیشتر فکر میکنم بیشتر متوجه میشم چقدر همه‌چی بجا و عالی بود. خسته نباشید میگم به آقای خاکزاد و تمامی اعضای تیمشون ✨