با سلام و عرض خسته نباشید.

در تماشای هر اثر دراماتیک اعم از تئاتر،فیلم، یا پرفورمنس، نکته اساسی صحنه افتتاحیه اثر است. که در اصطلاح عامیانه از آن به عنوان چک اول یاد می شود.
اتفاقی که در نمایش « دجال» بطرز هوشمندانه ای رقم می خورد، اجرا با یک قاب کارت پستالی و البته دهشتناک که یادآور نقاشی های رولاند توپور است شروع می شود. که در همان آغاز جذابیت بصریش مخاطب را با خود همراه می سازد.
بازیها خوب و بجاست، بازیگران ارائه بدمندی از نقشهای خود دارند که کاملا با ساختار اکسپرسیونیستی کار همسو ست. و بدون هر گونه اغراق، کاملا در چارچوب خواسته شده عمل می کنند.
اثر بشدت کارگردانی شده است. میزانسن ها در عین پر بازیگر بودن بسیار دقیق و حساب شده است. اشغال فضا و توازن صحنه رعایت می شود و رعایت همه قواعد فرمال یک ساختار اکسپرسیون در ... دیدن ادامه ›› آن دیدنی است.
متن جذاب است و بر خلاف آن که تعلیق موجود در آن آشکارا از ابتدای کار همراه می شود، اما غافلگیری پایانیش ، لطف دیگری دارد و کاملا مخاطب را در بهت فرو می برد.
بهره گیری هوشمندانه از فاصله گذاری در بخش پایانی اثر، مخاطب را به ناگاه در دنیای نمایش غوطه ور می سازد.
نورپردازی قابل ستایش است
و موسیقی بشدت همراه اثر است.
تنها نقد کار متول بودن پاره ای از صحنه ها است، که شاید اگر کمتر می بود، ریتم اثر بهتر میشد ( که البته این سلیقه ای است).

در پایان ، شما با اثری مواجهید که کارگردانی و بازیهای خوبی دارد و از همه مهمتر حرفی برای گفتن. آن هم فارغ از قمپزهای کلیشه ای مد روز یا مانیفست های عریض و طویل روشنفکرانه. بلکه حرفی صریح و بی پروا، از ساحتی که درآن گرفتار آمده ایم.
درود به همه عزیزان این نمایش، که چراغ تئاتر را آبرومند و ارزنده روشن نگه داشته اند.