نمایش از لحاظ فنی بسیار قابل بررسیه. یک متن و نمایش خوب از موضوعی کاملا کلیشه ای!

دیشب با بچه ها حسابی تحلیلش کردیم. اکثر دوستام معتقد بودند که نقطه قوت نمایش، متنه، اما من معتقدم که نقطه قوت نه متن بلکه جسارت نویسنده در برخورد با یه موضوع کاملا کلیشه ای بوده. موضوع تکراری فرزند محدودشده و ارتباط یواشکی اش با جنس مخالف و سپس قتل او آنقدر در ایران تکراری شده که احتمالا توی اجرا از پیش بازنده میشه. ولی این نمایش همین موضوع کلیشه ای را به صورت کاملا پست مدرن و آشفته اجرا کرده. هر صحنه جزیره ای جداگانه هست، هم در فرم دیالوگ نویسی، هم در ریتم و هم در اجرا. جایی عامیانه هست، جایی فاخر، جایی سورئال، جایی واقعی و ... . هرگز نمی تونید لحظه بعدی را حدس بزنید و این برگ برنده نمایشه. شاید این شیوه یه پرتگاه باشه و تو ذوق بعضی تماشاگران بخوره ولی به نظرم این موضوع کلیشه ای هرجور دیگه ای نوشته و اجرا میشد، مخصوصا اگه دچار یکدستی میشد، کارگردان سقوط میکرد ته دره. مثلا وقتی به دادگاه رسیدیم با خودم گفتم که ای وای نمایش به فنا رفت، احتمالا بازهم یه دادگاه تکراری پر از احساسات اغراق شده و گریه و زاری و اینا. اما دادگاه هیچ شباهتی به دادگاه های آبکی سینمامون نداشت. بلکه یه جنگ علمی بین وکیلی پرادعا با وکیلی تازه کار و پر از مسائل حقوقی جذاب. هیچ خبری از احساسی بازی و ایرانی بازی نبود. قشنگ انگار یه متن از یه نویسنده خفن آلمانی یا روس بود.
و چقدر بازیگرها خوب بودند. مخصوصا تو دادگاه. خداقوت به همگی، اصلا توقع نداشتم همگی تون انقدر خوب باشید.