نمایشی که دوستش داشتم . راستش فکر نمی‌کردم موضوع اجرا این باشه و بدون پیش زمینه خاصی برای دیدنش اومده بودم .
متن کار با وجود اینکه حدود 90 درصدش کلیشه گونه‌ست اما برای من مثل یک تراپی عمل کرد . مسلما کمکی به خودم که بیش از یک ساله درگیر فقدان لعنتی هستم نکرد اما انگار خواب بودم و عزیزانم رو می‌دیدم که داشتن تلاش می‌کردن بهم بفهمونن که کمتر بهمون فکر کن پسر! نگاه کن موهات دارن سفید می‌شن! تقصیر تو نبوده که ما رفتیم، برگرد به زندگی کمی شادتری که داشتی؛ Move on خلاصه ‌. بدبختی اینه که نمی‌شه...

بگذریم ، اکثر بازی‌ها و فضای حاکم به روی صحنه خوب از آب در اومده بود . طراحی صحنه ساده اما درست ، طراحی لباس ها خوب .
از مشکلات کار بخوام بگم هماهنگی موسیقی "که من به شخصه دوستش داشتم" با اتفاقی که روی صحنه میوفتاد کمی با تاخیر انجام می‌شد که به راحتی قابل حل شدنه و مشکل دیگه همونطوری که اول نوشته‌م گفتم کلیشه‌ای بودنشه . می‌فهمم که نیازه واسه این موضوع اما می‌شد کمترش کرد و روی شخصیت های کار بیشتر مانور داده می‌شد‌.

به هر صورت به گروه اجرایی خسته نباشید میگم .