" نوحـــه بــر مــرقـــدِ کیهـــانـی "


مرده‌دل و مرده‌جو چون پسـرِ مرده‌شو
از کفنِ مرده‌ای‌ست در تنِ تو آن قبا
(مولـانا)


در بُنِ افلـاکِ تار، تیـره‌مُغاکِ فِگار، خوشه‌ی پروین خموش، صِبغِه‌ی نسیان گرفت
مرگ نشست بر پَرِ طائرِ آشوبِ دَهر، هر نَفَسَش چون خَلَـاء، ... دیدن ادامه ›› توفِشِ طوفان گرفت
اشکِ سَحابـی چکید، بر سـرِ نعشِ فلک، برجِ حَمَل غوطه زد، مرثیه در بحرِ او
دانه‌ی کیهان سپس، شد متلـاشـی به خصم، گرد وُ غباری بشد، مِنهَجِ خِذلـان گرفت

طاقِ کبودَش نگر، شمسِ نمورَش نگر، نیلـیِ مُرداری‌اَش، سـردیِ نورَش نگر
ناله‌ی مذبوحـی‌اَش، مویه‌ی مقهوری‌اَش، در دلِ دَیجورِ شب، رحلتِ روحَش نگر
دسته‌ی سیّاره‌ها، دورِ سیه‌چاله‌ها، حلقه زدند بهرِ آن، مرقدِ کیهانـی‌اَش
نور به گُلگشتِ مرگ، گلشنِ پژمرده‌برگ، شمعِ تَعَیُّش کِدِر، ظلمتِ گورَش نگر

نبضِ تَپ‌اَختـر چو طَبل؛ سنّتِ تدفیـنِ ما، مَشیَتِ مرگ‌آفرین؛ طالعِ تکوینِ ما
خوانِ غَمانچامه‌اَت، خونِ رَوانخامه‌اَت، خِیلِ ذبیحان به خط، دفتـرِ تبییـنِ ما
هاله‌ی دنباله‌دار، چون کفنـی مُندَرِس، دستِ مِفیستوفِلِس، روی کواکب کشید
«مرده‌دل وُ مرده‌جو، چون پسـرِ مرده‌شو، از کفنِ مرده‌ای‌ست»، مصـرعِ تضمیـنِ ما

لـاشه‌ی اقمار چون، پیکرِ صدتکّه‌ی، آیِنه‌ای در فلق، جیفِه‌ی سیمینه‌خَد
کوه‌ چو دندانِ دَد، برق وُ جَلـایش رَسَد، چَشمِ مَلـائک زند، نوحه‌ی دوزخ دَمَد
نعشِ خدایان بر آب، مقصدِ غایـی سـراب، کاخِ بهاران خراب، کوخِ تباران طَلَل
طائرِ قَتّاله‌ها، بر سـرِ آلـاله‌ها، با صفتِ سایه‌ها، بال وُ پَران گُستَـرَد

مامِ هلـاکت زحل، در بر وُ آغوش بُرد، کَتمِ عدم نظم را سویِ خَلـالوش بُرد
اَنگرَه‌مَئیـن‌یوه به کیـن، نِحله‌ی بَلوا نِبِشت، زانکه دَبیـرِ فلک، یادِ فراموش بُرد
قامتِ گلدسته‌ها، همچو دو دستِ دعا، گُنگْ‌سپهرِ دُژَم، حمد وُ ثنا ناشِنود
مشعلِ قدسـیِ مِهر، خُفت به غارِ زمان، شمعِ جهانقبـر را شعله‌ی خاموش بُرد –






سوم آذرماه نود و پنج