امشب به تماشای این اثر نشستم
نمایش کتابخانه نیمه‌شب با شروعی خلاقانه و جذاب، مثل عضویت نمادین در کتابخانه و بهره‌گیری از موسیقی متنوع با کمک هوش مصنوعی، از نکاتی بود که تجربه‌ای متفاوت و مدرن به تماشاگر ارائه می‌دهد.
بازی محمد شعبان‌پور با اجرای چندلایه و خلاقانه، روح تازه‌ای به کاراکترهای مختلف دمیده است، درحالی‌که نیکی مظفری با حرکات دقیق و نگاه‌های معنادار توانسته لحظاتی از نمایش را زنده نگه دارد
اما بهره‌گیری از ظرفیت کامل او نیازمند هدایت دقیق‌تری بود.
همچنین درخشش فرم، گاه سایه‌ای بر عمق معنا می‌اندازد. مفاهیمی چون حسرت‌های زندگی و جستجوی خوشبختی که روح کتاب مت هیگ را می‌سازند، در نمایش رنگ‌باخته و به پای طنز غالب قربانی شده‌اند. همچنین، ضعف در پرداخت رابطه بین نورا و کتابدار، فرصتی از دست‌رفته برای ارائه فلسفه عمیق اثر است.
این نمابش اگرچه لحظاتی مفرح برای تماشاگر خلق می‌کند، اما از تئاتری با چنین پیشینه‌ای انتظار می‌رفت مفاهیمی عمیق‌تر را با تأثیری ماندگارتر منتقل کند. برای آن‌هایی که کتاب را خوانده‌اند، این نمایش شاید الهام‌بخش، اما نه تماماً قانع‌کننده باشد.