وقتی نمایشنامه در انتظار گودو را پیش از اجرا خوانده بودم، فکر می‌کردم که چطور می‌توان این سکون و وابستگی را روی صحنه جان داد.
در انتظار گودو نمایشی است که در ظاهر، سکوتی ساده را روایت می‌کند، اما در عمق، به فریاد می‌رسد. ولادیمیر و استراگون، دو شخصیتِ معلق در انتظار، تنها با وابستگی به یکدیگر معنا پیدا می‌کنند.
در شروع نمایش، حس می‌کردم جای برخی ظرافت‌ها و پرداخت بهتر در بازی بازیگران خالی است. اما هرچه بیشتر نمایش پیش رفت، اجرای بازیگران و کارگردانی توانمند به خوبی من را با خود همراه کرد و قدرت اثر را به نمایش گذاشت.
این نمایش به بهترین شکل نشان می‌دهد چرا تئاتر جادویی است که باید تجربه شود.
این نمایش، تجربه‌ای فراتر از دیدن است؛ هدیه‌ای برای اندیشه. اگر می‌خواهید کسی را به تئاتر علاقه‌مند کنید، تنها کافی است نسخه‌ای از این نمایشنامه را به او بدهید و یک بلیت تهیه کنید. امید است که تئاتر امروز، همان‌طور که بکت در این اثر انجام داد، بار دیگر به ابزاری برای روشن‌گری و نقد اجتماعی تبدیل شود، و طنزهایی که گاه سنگینی سایه‌شان بر مفاهیم عمیق بشری حس می‌شود، جای خود را به معنایی ماندگار و تأمل‌برانگیز بدهند.

امشب به تماشای این اثر نشستم
نمایش کتابخانه نیمه‌شب با شروعی خلاقانه و جذاب، مثل عضویت نمادین در کتابخانه و بهره‌گیری از موسیقی متنوع با کمک هوش مصنوعی، از نکاتی بود که تجربه‌ای متفاوت و مدرن به تماشاگر ارائه می‌دهد.
بازی محمد شعبان‌پور با اجرای چندلایه و خلاقانه، روح تازه‌ای به کاراکترهای مختلف دمیده است، درحالی‌که نیکی مظفری با حرکات دقیق و نگاه‌های معنادار توانسته لحظاتی از نمایش را زنده نگه دارد
اما بهره‌گیری از ظرفیت کامل او نیازمند هدایت دقیق‌تری بود.
همچنین درخشش فرم، گاه سایه‌ای بر عمق معنا می‌اندازد. مفاهیمی چون حسرت‌های زندگی و جستجوی خوشبختی که روح کتاب مت هیگ را می‌سازند، در نمایش رنگ‌باخته و به پای طنز غالب قربانی شده‌اند. همچنین، ضعف در پرداخت رابطه بین نورا و کتابدار، فرصتی از دست‌رفته برای ارائه فلسفه عمیق اثر است.
این نمابش اگرچه لحظاتی مفرح برای تماشاگر خلق می‌کند، اما از تئاتری با چنین پیشینه‌ای انتظار می‌رفت مفاهیمی عمیق‌تر را با تأثیری ماندگارتر منتقل کند. برای آن‌هایی که کتاب را خوانده‌اند، این نمایش شاید الهام‌بخش، اما نه تماماً قانع‌کننده باشد.