بارِ دیگر افتخارِ تماشای زیگموند نصیبم شد و باز تنش‌ها و چالش‌های این ذهنِ بزرگ، از نگاهِ هوشمندانه‌ی مهرداد کوروش‌نیا مرا به خود خواند. بی‌گمان کسانی که ندیده‌اند باید ببینند، این لایه‌های درونی آدم‌ها چگونه سرنوشت را دگرگون می‌کند. این پیچیدگی و فراز و نشیب در معنا در برابر این سادگی در شکل و فرمِ اجرا بسیار زیباست. راستش افزون بر این‌ها، باید یک بارِ دیگر بر بازی شهروز دل‌افکار تاکید کرد، که چقدر روان و زیبا موقعیت‌ها را یکی پس از دیگری شکل می‌دهد.

آرام، خاموش و ایستاده به تماشای قتلِ خود بنشینیم.
نمایشِ یادگار، توجه و تمرکزِ تماشاگرِ خود را به «روایت» می‌کشاند؛ و این تصمیمِ خود را با مهارت و آگاهی کامل نمایش می‌دهد؛ چه در متن، چه در طراحی و کارگردانی و چه در بازی. مهرداد کوروش‌نیا و نسیم ادبی، در روزگاری که تلاش برای دیده شدن و چشم‌گیر بودن با استفاده از همه‌ی ابزارها و امکانات است، در تجربه‌ای متفاوت، جسورانه از این‌ها چشم پوشیده و تنها با تجربه ‌و مهارت، تماشاگر‌ را با خود همراه می‌کنند تا به تماشای قتلِ خود بنشیند...
مهرداد کوروش‌نیا، با یادگار و انتخابِ این راوی و این فرمِ روایت، دارد «انفعالِ» آدم‌ها را نمایش می‌دهد، کنش‌پذیر بودن‌شان‌ را و نسیم ادبی به زیبایی همه چیز را درست و به‌جا اجرا می‌کند.

زیگموند، نمایشِ مهم‌ترین قاب‌های زندگی‌ فروید، روان‌پردازِ بزرگ است در یک نشستِ کوتاه؛ چه در متن چه در بازی و چه در کارگردانی. مهرداد کوروش‌نیا شانه به شانه‌ی فروید آخرین ساعاتِ زندگی زیگموند را هنرمندانه به نمایش درآورده، تصاویری که از بسترِ واقعیت برخاسته و به وهم می‌رسند. او در کارگردانی از عنصرِ سایه بهره برده، سایه به معنایِ ناخودآگاهی پنهان اما سترگ در زندگی آدم‌ها، ناخودآگاهی که از مهم‌ترین دغدغه‌های فروید بوده است. او از جدالِ بخش‌های مختلفِ منِ آدمی در نظریه‌های فرویدی بهره برده‌ و آن‌ها را در قالب توهم و سایه در برابر هم قرار می‌دهد. کوروش‌نیا، هوشمندانه با کوچک و بزرگ کردنِ سایه‌ها، نقشِ آن‌ها در زندگی فروید را نشان می‌دهد؛ از جمله در جدال با پیشوای دینی و کارل گوستاو یونگ؛ این امر آن‌گاه که در قابِ پایانی، سایه‌ی زن را بر سایه‌ی صندلی فروید مماس می‌کند در بهترین تفسیر و تعبیر، تصویر می‌شود، سایه‌ای بزرگ از افکارِ فروید و نیروی لیبیدو، بر صندلی‌اش که حالا کوچک و ناچیز به نظر می‌رسد؛ افکارِ او جهان را درمی‌نوردد اما خودش در تابوت خوابیده و حالا خاکستر است.
زیگموند، همه چیزش اندازه است، نه زیاد و‌ نه کم. مانند بازی‌های حساب‌شده‌اش. فرزینِ محدث در طولِ نمایش، عکس‌های متحرکی نشانِ ما می‌دهد از معروف‌ترین تصاویری که از فروید به یاد داریم، او دارد می‌گوید این فروید است که در همان قاب‌ها، زندگیِ خود را نظاره می‌کند و حتا خودش نیز شاید متعجب است از این همه ناخودآگاهِ پنهان در زیگموند فروید، از این همه من‌های سرکوب شده در روان‌پردازِ بزرگِ دنیا که همواره گفته هر نیاز، حس و غریزه‌ای را که سرکوب کنید، از جای دیگری قد خواهد کشید و طغیان خواهد کرد.
مجال کوتاه است وگرنه می‌شد و باید از بازی روانِ شهروزِ دل‌افکار و صدای خوب و دُرستِ یلدا عباسی هم گفت و بیشتر از متن و کارگردانی مهرداد کوروش‌نیای عزیز؛ بنابراین در پایان می‌توان گفت زیگموند را بینید، لذت ببرید و بیندیشید، بی‌آنکه ناچار باشید جنغولک‌ بازی‌های بی‌ربط و پر سر و صدا را تحمل کنید.