«شکستن خط فرضی» مثل همه ی آثار رسول کاهانی قصه گوست و امضای خاص خودش را دارد. و همانند محیط زیست قصه و مصائب یک خانواده را مطرح می کند. جنس شوخی ها برآمده از درونیات درخشان کارگردان است چرا که اگر ناگهان چشمان خود را باز کنید و خودتان را در میانه ی اجرا بیابید، متوجه می شوید که شما در حال تماشای اجرای درخشان دیگری از گروه درجه یک رسول کاهانی هستید و این انتظارات را از او بالا می برد و خوشبختانه هر بار مخاطب را راضی از سالن اجرا خارج می کند.
طراحی صحنه، دکور و نورپردازی بسیار درخشان است.
بازی های تیم بازیگری بسیار فوق العاده است خصوصا سُرور پیروانی که نقش هما را درخشان، اندازه و باور پذیر ایفا می کند. در طول اجرا با دیدن بازی اش، حس خواندن داستان مورچه ی آرژانتینی ایتالو کالوینو به من دست داد و تمام بدنم را خواراندم، این نشان می دهد که او تسلط بی نظیری بر اجرا دارد.
در شب اول، اجرا را دیدم و گروه بسیار هماهنگ بودند.
در ضمن این اجرا مهمان ویژه ای هم داشت که از اثر بسیار لذت برد؛ باران کوثری، بازیگر محبوب و درجه یک سینما

حتما این اجرا را ببینید.

از آغاز نمایش هر چه جلوتر می رویم گره هایی درباره فوت پدر خانواده ایجاد می شود که به خوبی باز می شوند و رازها برملا می شود. محیط زیست چه نام هوشمندانه ای دارد. دو بار نمایش جدید رسول کاهانی را با اجراهای بی نظیر سرور پیروانی، مجید یوسفی و داریوش رشادت دیده ام و لذت بردم. امیدوارم بعد از 10 بهمن ماه، مجددا تمدید شود تا تئاتردوستان بیشتری این اثر خوب را ببینند.

من اما در وطنِ بی تو
خوابِ دردآور ِخیابان گردِ آواره ای بی خواب ام
که معشوق در گوشه ای از همین خیابان ها تَرکش گفته است
و تَرکش های نبودنت در بدنم سبز می شوند
من سبز می شوم
درختی پُر از سایه و بی سایه
آرامسایشگاهی
برای کبوتران بازگشته از دوری ... (سجاد افشاریان)

آن بُرد، جسور، اندازه، خلاق و دغدغه مند بود. از دیدنش لذت بردم.
ممنون از همه عزیزان آن برد، مجوعه تئاتر شهر و اتفاق خوب جشنواره هم آغاز

تجربه ای نسبتا هولناک از شرایط یک خانواده بعد از مرگ پدر در شبی که در تمام تهران تریاک پیدا نشد ... دیدن این تجربه از نزدیک بسیار عالی بود. بازی های زبانی برایم بسیار دلنشین بود و تا انتها درگیر ماجرا بودم. علاوه بر کشش درام تا پایان، خنده نیز پابرجا بود.
ممنون از همه عوامل تئاتر محیط زیست ...

با خودش زمزمه کرد چه انتظاریه در فراموشی ...
بازی ها و طراحی صحنه بی نظیر بود.
روایت غیر خطی باعث جذابیت کار شده بود و تا پایان مخاطب رو درگیر می کرد.
لذت بردم