عجب تیاتر تماشاییییی و چشمگیری

به تک تک عروسکها جان بخشیدید عروسک گردانان هنرمند.
عروسکها چه خوب تن میدادند در حرکات و گفتار و کردارشان به آدم شدن ....اسبها و حرکاتشان چقدر بااور پذیر...دوستشان داشتممم

این کار را باید دید حتی اگر نقدهایی بر آن وارد باشد از جمله طولانی بودن کار
این کار را باید دید و به هنرمندانمون افتخار کرد.
این کار به غرور ملی من افزود. هم به دلیل متن و هم اجرا
به امید تکرار سناریوهای متنوع از شما


پیشکش درود و سپاس به عوامل اپرای مولوی

نمایشی خوش ریتم با ضرب آهنگ مناسب که میزانسن دقیق و خلاقی داره... و برای هشتاد دقیقه ادم رو با خودش میبره جلو ....
من از دیدن نمایش لذت بردم هر چند موضوعش برام دردناک بود.
اشاراتی به مباحث روانشناسی در اثر بود ولی بیشتر این نمایش قصه گوی یک روایت واقعی است. نویسنده دست روی لبخندی گذاشته (چه در اسم و چه اجرا) که از همون سالها وقتی خفاش شب رو دار زدند برای من هم سوال بود و امروز دوباره سوالم زنده شد و همچنان سوال ....
نکته ظریف و اوج ماجرا برای من در دستکشی بود که یکی از تیم اجرای حکم به دست کرد اگر درست فهمیده باشم که ریشه یابی درجه یکی بود.
دکور رو هم دوست داشتم و با کار خیلیی هماهنگ بود و خلاقانه.
بازی بازیگرها هم به کار مینشست و در خدمت موضوع و صحنه بود.


پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش غلامرضا لبخندی

محو طراحی لباس درخت ساکورا شدم ...زیبا و خلاق
بازیها هم روان بود. متن و حرکت هم در هم تنیده بود ...
ایده های ظریف و درخشانی در کار بود. مثل کیفی که دردهای بدون همدرد رو حمل میکرد ... و هماهنگی تصاویر روی ویدیو پروژکتور با اتفاقات روی صحنه خوب و دلپذیر بود.
من بیست دقیقه آغازین نمایش رو از دست دادم متاسفانه و نمیتونم منسجم در مورد متن حرف بزنم ولی فرم اجرایی نمایش رو دوست داشتم.
دیدن ساکورای کاغذی رو به دوستان تیاتری پیشنهاد میکنم.

پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش ساکورای کاغذی

بونکر از اون نمایش هایی هست که اگر متن نمایشنامه رو بخونی میتونه خیلی لذت بخش باشه
به امید چاپ نمایشنامه بونکر

دایره، ماندالا، تعادل
یک صحنه گرد چرخان میتونه بینظیر باشه.... تعادل نمایش بونکر با چرخش صحنه زیر پای بازیگرها بهم میخورد و روایت آغاز میشود.
همه چیز طوری به نظر میرسدکه گویی با یک رویداد تیاتری ویژه مواجه خواهی شد. اما از همان دیالوگهای آغازین ترسی سراغت می آید که نکند نتوانی قدردانِ دقایق فکری و متنی و فرمی نمایش باشی.متاسفانه تا انتهای نمایش این ترس به واقعیت میپیوندد و این نمایش تو را در اغوش نمیگیرد. حتی در طول نمایش خسته میشوی، حوصله ات سر میرود، ساعتت را چندین بار نگاه میکنی...پایت را جابجا میکنی...
بونکر پر از کلمه است برایت اما خالی از رابطه.

تا اینکه از سالن خارج میشوی ..سوار ماشین میشوی.. به خانه می آیی و چند ساعت بعد وقتی میخواهی درباره آنچه دیدی بنویسی میبینی گوی این فاصله در تو اثر کرده کم کم شروع میکنی به ارتباط برقرار کردن با بونکر... این حال عجیب حال من است ... دیدن ادامه ›› درباره بونکر

اما درباره نور پردازی کار ، در سایه بودن چهره بازیگرها چشم مرا بسیار اذیت میکرد که حتی اگر تعمد معنایی هم در کار باشد برای یک نمایش دیالوگ محور برای من دوست داشتنی نبود.
و در عین حال صحنه یِ حاصل از تابشِ نورِ قرمز روی فنجان و میز در انتهای نمایش زیبا و فریبنده بود.

بازی بانو رسول زاده عزیز در صحنه تیاتر برایم تحسین برانگیز بود به عنوان آدم رباتی یا ربات ادمی و جناب اذرنگ نازنین هم شخصیت غمگین و سرد و خسته را بسیار خوب از آب دراورده بودند اما بازی گیرا و درگیر کننده ی همیشگی ایشان درصحنه تیاتر، امشب در بونکر برایم غایب بود.

پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش بونکر

نمایش قلبِ نارنگی بسانِ هوای تازه ای است که با باز شدن پنجره نمایش به داخل اتاق جاری میشود
امضای مخصوصِ خودش را دارد مثل نمایش سبکی.

نکات دوست داشتنی کار و این سبک خاص از اجرا:
فضای روان و پویایی که در انتقال معنا وجود داشت انهم با خلاقیت در استفاده از بیان و بدن بازیگران،
بازی های تلاشگرانه و درخشان بازیگران،
تناسب طراحی لباس با سبک کار،

و اما نکات قابل تامل:
طراحی نور ساده بود و دکوری وجود نداشت.حتما اگر جدیتر به ان پرداخته شود سطح نمایش به جهت احترام بیشتر به مخاطبین ... دیدن ادامه ›› از نظر من قابلیت پنج ستاره شدن را پیدا میکند.

لذت بردم از دیدن این نمایش. در جرگه ی نمایشهایی هست که پیشنهاد میکنم ببینید

پیشکش درود و سپاس به نمایش قلب نارنگی

این دیالوگ اخر نمایش = آخرین درس بازیگر یا شاید آخرین درس هنرمند روی صحنه