من حض کردم از دیدن این نمایش،بازی ها روون و به دور از تکلف،خیلی قشنگ روابط خواهر برادری رو نشون میداد،تورو درگیر می‌کرد که تصمیم کسیو خودخواهانه تلقی نکنی،من خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم و اشک ریختم
فقط متاسفانه موضوعی که من رو خیلی تو تئاتر اذیت میکنه خنده های تماشاچی هاست که خیلی خیلی بلند و به دور از محیط اون صحنه‌س،دیشب من از صدای خنده ی جمعیت عصبی شده بودم و واقعا بعضی دیالوگ ها تو صدای خنده های بی مورد گم می شد و جالبه که صحنه ای که من و کنار دستی هام داشتیم اشک میریختیم تماشاچی های دیگه با صدای بلند میخندیدن

بازی ها عالی و تاثیر گذر بود، صدای آقای کیایی شاهکار بود، من نمایش رو دوست داشتم؛ البته برای من نمایش *خبری از او نیست* دوست داشتنی تر بود، آفرین به هوش آقای مولانیا برای این چنین کارهای تاثیرگذار و خوبی، بدون شک این گروه کنار هم انقدر درخشان هستند که من مخاطب رو به سالن بکشونن
خسته نباشید و بدرخشید